Refleksyj przygarstek nieduży...

  Nie mam ja jakiej szczególnej predylekcyi, ni nabożeństwa do świętowania własnych jakich kamyczków, nawet i nie milowych, tak w żywocie własnem, jako i blogowem... Choć zdałoby się może, że nic inszego nie robię, jeno niucham i szukam jakiej do wypitki sposobności, to przecie nie dbam o to czym not popełnił sto, pięćdziesiąt czy dwadzieścia*, a o tem, że mi Lectorów liczba cyfrę stutysięczną przekroczyła czas już dobrze jakiś temu, tom dopiero za sposobnością maila czyjego z gratulacjami pomiarkował... O rocznicach blogowych od lat już paru przepominam notorycznie i poniekąd mnie tu Nitagerus Zacny wspomaga w memoryi pośrednio, boć Ów zawżdy się o pamięć po zmarłej pięć lat temu Bogusi, Petronelą zwanej upomina, a trafunkiem to jest tenże i sam dzień, co mego blogowania rocznica...
  O Petroneli, świeć Panie nad Jej duszą, wspominać nie będę, bo Nitager to stokroć lepiej ode mnie uczynił, osobliwie, żem poznał Ją późno i choć doceniam, a i żalu po Niej nie skąpię, przecie to jedna nasza wspólna przyszła droga, co każdego z nas czeka, choć pewnie nie po każdym żal będzie tak powszechnem, a i nie każdego uhonorowano działaniem blogerów setek, jeśli nie tysięcy, by redakcyję onetową napomnieć, by się nie ważyła czasem tego nieczynnego już bloga, w zgodzie nibyż z regulaminem zamknąć... Nie pomnę czy w ówcześnie powstałym Panteonie onetowych Nieśmiertelnych Bogusia pierwszą była, wtórą czy trzecią, przecie nie o to idzie, a o to coś nibyż ulotne, jak i ta cała nasza wirtualna rzeczywistość, a przecie trwałe i krzepkie, niczem monumenta we spiżu ryte... przynajmniej tak długo, jak i długo memoryi naszej...
   Moje ośmiolecie, którego bym pewnie znów przegapił, gdyby nie owa z rocznicą odejścia Petroneli zbieżność, jakoś mnie do nijakich szczególnie mądrych konstatacyj nie skłania i co rzec mogę na pewno, to tego, żeśmy oba w tem blogowaniu okrzepli, znaczy się On (blog) i ja... Ja już wiem, że to wcale nie musi przesłaniać, a tem więcej zastępować świata, że jest po temu chęć nieustanna, a i może jakie misji poczucie niewielkie... On zaś wie już, że nie ma się co po mnie spodziewać nadto wiele, bo to i lata najlepsze za sobą, czasu kaducznie skąpo, turbacyje przeróżne a blogowaniu przeciwne z każdej niemal wyłażą szpary, to i tak by rzec można żeśmy oto na lata stare może nie jako małżeństwo stare, ale jako ci wspólnicy w nie do końca udałem interesie, co to świadomi, że lepszego nie będzie, to i nie ma co sobie tych lat pozostałych zatruwać jakim wyrzekaniem wzajemnym, a co się może kiedy marzyło i śniło o jakich znamionach wydumanej wielkości, to dawno już to żeśmy sprowadzili na ziemię i jako tam, bo jako, ale pewnie ku utrapieniu tych Lectorów pozostałych nielicznych wieść jeszcze czas jaki będziem, dopokąd palce jeszcze w klawiaturę trafiają, oczy nie ze szczętem spsowane, że już o mózgowiu nie wspomnę, choć o tem ostatniem jak zaszwankuje, to najpewniej się nie dowiem nawet jako ostatni...
___________________
*choć jak kto ciekaw, a zrachować łacno, to na blogu obecnym ta jest trzysta dwudziestą, a na dawnem to mi się nawet i rachować nie chce...