O wyklepywaniu świata...

  Lat już temu wiele żem miał wątpliwej przyjemności oglądać dzieła jakiego naszego kinematograficznego o działaniach naszych agentów jakich, co to z Iraku jeszczeć przez Husseina rządzonego, wywieźć mięli sekretnie zagrożonych amerykańskich kolegów po fachu. Rzecz oparta na faktach, co niewiele filmowi dopomogło, bo durne to było niczem sowieckie zebranie partyjne... Aliści w tej durnoty zalewie utkwiła mi w głowie pewna kwestia, której jeden z bohaterów wypowiada, opisując komu trzeciemu swego druha, bodajże przez Bogusława Lindę granego. Owoż rzekł był on coś takiego: "Jemu się wydaje, że naprawia świat. A tak naprawdę, to on go tylko trochę wyklepuje..."
  I rzec Wam muszę, że ta blacharsko-lakiernicza analogia bardzo do mnie przemówiła. Nie mam ja czeguś zaufania do wielkich świata naprawiaczy... Zwykle idzie za nimi jakaś wizja strzelista, za nic mająca wszelkie przyziemne trudności (na których też się ona zazwyczaj na mordę wykłada), za to mająca ambicję być jedyną prawdziwą i słuszną, ergo usprawiedliwiającą usuwanie ze swej drogi wszystkiego, co jej na zawadzie stoi. Zaczyna się zwykle od jakichś nieprzekonanych oponentów, a kończy na całych narodach. I nie to jest ważne, czy to się tyczy ratowania ostatniej na świecie żaby z jakiegoś gatunku, komunii pod jedną czy dwiema postaciami, kolektywnego rolnictwa czy prawa do chodzenia odzianemu na tęczowo. Ważne, że idei nosiciel zazwyczaj na nic już inszego nie zważa i żyje w przekonaniu, że byle by tylko tejże jego zrealizować idei skutecznie, to świat, jak nic, będzie odtąd w cudowny sposób naprawiony i zło całe zeń zniknie...
  Wyklepywanie świata takich ambicyj nie ma i przez to jest prostsze, przyjaźniejsze i co najważniejsze: zazwyczaj możliwe... Wyklepywanie świata ma za podstawę odpowiedź na jedno, jak to mówią młodzi: zajebiście proste pytanie: czy świat po tem czymś, za co mamy się zamiar zabrać, rzeczywiście będzie choć na chwilę i gdziekolwiek lepszy, może ładniejszy, milszy, przyjaźniejszy? Bo jeśli tak, to nie ma co zwlekać, póki jeszcze w człeku sił trochę i ochoty i brać się za to, obojętnie czy to idzie o pomalowanie płotu, naprawienie mostu, kupienie sprzętu medycznego potrzebującym czy zorganizowanie paru tysiącom ludzi czegoś, co ich wzruszy i od czego poczują się lepsi...
  Ano i takim wyklepywaczem świata będzie dla mnie Pan Anatol Borowik, człowiek, którego na oczy nie widziałem, pewnie nie poznam, a o którym się dowiedziałem od Knezia, zarazem z historią tysiącznych problemów jego ze zorganizowaniem czegoś, czego niemal sam tworzy od lat, bez wsparcia nijakich państwowych agend czy instytucji. Idzie  o Festiwal Bułata Okudżawy  ... Tak, mamy taki... Niemal nieznany, bo nie stoją za nim żadne wielkie telewizje, potęgi medialne, czy nawet lokalne samorządy, czego już pomiarkować nie umiem, ale tak ponoć jest...
  I oto druh mój serdeczny, z którym tu się czasem przekomarzamy, czasem spieramy, a czasem wspieramy, Kneź Okrutnik, umyślił był temu zapaleńcowi dopomóc i swojej począł akcji wyklepywania świata, do pomocy w której, okrom mnie samego, zaraził już  Vulpiana, Szczurka, Dudiego, Klarkę i pewnie jeszcze wielu innych , o których jeszcze nie wiem, a teraz ja chcę zarazić Was... Każdemu, kto choć raz Okudżawy sam śpiewał przy ogniu jakiego ogniska, tłumaczyć po co, nie muszę... Kto nie śpiewał, a choć słuchał czy czytał... podobnie w lot pomiarkuje... Pozostałym (są tacy?:) w dwóch słowach co zatem rzec o niem muszę, bo nie jedynie o wikipedyczną wiedzę tu idzie, a o to kim on był dla mego pokolenia...
  Rzeknijmyż sobie od razu, że nie był żadnym wielkim buntownikiem; nie wyrywał murom zębów krat... Ale budził refleksje, przeważnie wielce nostalgiczne, a kogo pobudził do myślenia, ten rzadko już potem umiał przestać. I nawet jak sam pomiędzy buntowszcziki nie popadł, to zwykle jako ktoś niepokorny nie umiał się zgodzić na zastany świat... Nie był też, powiedzmy to sobie szczerze, żadnym wielkim muzykiem; większość tych piosnek w kilku akordach, nieledwie na jedno kopyto... Z rymami podobnie: szału nie ma... A przecież wszędzie, gdzie się Go grało, czy też grał i śpiewał On sam, słuchało się Go z takim wzruszeniem i uwagą, jakiej nie poświęciło się nigdy wybitniejszym muzykom, czy sprawniejszym poetom. Bo On był prawdziwy i to się czuło; czuło się, że jest trochę jak starszy brat, czy ojciec, pokazujący swój świat. Świat, w którym każdy z nas odnajdywał po trosze siebie... 
  I jeszcze coś: nie kochaliśmy języka rosyjskiego... Może nie dla wszystkich był nienawistnym, ale w niechęci do niego byliśmy solidarni na lata świetlne przed "Solidarności" powstaniem... Ale dla Niego żeśmy czynili wyjątek (i może dla Wysockiego drugi), bo chcieliśmy zrozumieć, o czym śpiewa. Zełgałbym, mówiąc, że się dlań rosyjską studiowało gramatykę, ale spory o to, jak to, czy tamto słowo rozumieć, pamiętam do dziś... Za samo to należałby Mu się pomnik, którego tak naprawdę nadal u nas nie ma, poza paroma popiersiami... I dobrze! Na cholerę Mu pomnik? Jeśli Bóg jest, i jest sprawiedliwy, to dawno Mu stworzył w niebie własnego: w postaci kawałka Arbatu z jakim kawiarnianym ogródkiem, gdzie Ów przy własnem stoliku i jakiem gruzińskiego wina kielichu, pisze, ku boskiej już radości, kolejne piosenki... A na Ziemi? Na Ziemi niech ten festiwal będzie Jego pomnikiem, a i po trosze bym chciał, by był pomnikiem nas wszystkich: wyklepywaczy świata... 
   Bo nie idzie o rekordy, o zbieranie milionów... Tu naprawdę zaważyć może nasz przysłowiowy "wdowi grosz" zebrany pomiędzy blogerami, ich znajomymi, rodzinami czy przyjaciółmi. Do zamknięcia bilansu potrzeba ponoś 'ledwie" kilkunastu tysięcy złotych, zatem spróbujmy ich znaleźć skrzykując się możliwie szeroko, by to, co kto przelać czy przesłać może, nawet naprawdę drobnego, zaowocowało... Zatem kto może i chce, niechaj co rzuci od serca; kto może i chce, niechaj tego podejmie ognia i poniesie na dalsze blogi sztafetą dalej, nawet ci, co podobnie jak ja, zazwyczaj w rzyci mają wszelkie łańcuszki... Pokażmy, żeśmy nie są spod ogona sroce i że jak coś nam na sercu leży, to umiemy tego obronić!
   Tu macie tekst Knezia, tłumaczący może szerzej to, czego ja nie potrafiłem i też Knezia o to proszę, by do ewentualnych merytorycznych zapytań się odniósł... A niżej mojej ulubionej (jako się pokazało: Dudiego też, więc bez żenady zapożyczam i wtóruję:) bułatowej piosnki:

i jeszcze jedna rzecz, dla mnie fenomenalna, w wykonaniu aktora, którego nigdy nie uważałem za kogoś wybitnego, a już na pewno nie za śpiewaka... Ale od czasu, gdy pierwszy raz usłyszałem Gustawa Lutkiewicza, a potem dane mi było wysłuchać jeszcze pewnie ze setki innych, twierdzić będę po dni moich kres: że nie ma "Modlitwy Villona" nad tę:

 i raz jeszcze samo konto dla tych, co skopiować go pragną: 

            BGŻ   67203000451110000002768540
  

                                    .........................