Czy to jest to znów świętować czego...?

... to już nie mnie sądzić wypadnie... Sam żem z tą do świętowania ochotą długiej był przeszedł drogi, gdzie pierwsza rocznica zdała się może jaką ważką i doniosłą, może temuż żem się po sobie nawet paru miesięcy wytrwałości w tej nie spodziewał zabawie... Potem było przeróżnie, raz żem pamiętał, częściej przepomniał, a bywało, że i za Nitagera sprawą, który w tejże samej dacie nieodżałowanej wspomina Petroneli, zasię swojej rocznicy świętuje, żem sobie o wszytkiem przypominał poniewczasie i zwykle postanawiał już przejść nad tem mimo, bo dawno te rocznice kolejne przestały dla mnie znaczyć cokolwiek... Ta jednak jest (a ściślej była, bom znowu tylko dzięki Nitagerowi spamiętał, że była) nibyż może jaką więcej na uwagę zasługującą, bo już dziesiątą od dnia, kiedy na poprzedniem mem blogu* , się pierwsza moja pokazała nota...
   Spominać mi jej zresztą takoż czeguś niesporo, bo raz że to jaki żywy własnej indolencji dowód, w treści zresztą zawarty, żem noty był spisał ośmnastego maja i równo miesiąc z nią walczył i mechanizmami Onetu, by jej nareście upublicznić, jako się należy... Thema takoż się z latami pokazała niespecjalnie miłą i akuratną, bom owej prześmiewczej "Obrony Leppera" cależ inszemi obaczył oczami, gdy ów już ze świata tego był zszedł. A wziąwszy znów na to, żem "obron" takich jeszcze był i potem popełniał (Gosiewskiego czy Giertycha), a z bohaterów moich kolejny odszedł tragicznie, zasię wtóry jakiej swoistej śmierci politycznej przeżył, tom przyszedł był k'temu, że się może to i lepiej nie zabawiać już tak, by licha nie kusić...
   Powtórzę, com na ośmiolecie, akurat nie przegapione, był napisał, bo nic mi od tego czasu mądrzejszego w tej kwestii nie przyszło do łba siwego:
"[...] jakoś mnie do nijakich szczególnie mądrych konstatacyj nie skłania i co rzec mogę na pewno, to tego, żeśmy oba w tem blogowaniu okrzepli, znaczy się On (blog) i ja... Ja już wiem, że to wcale nie musi przesłaniać, a tem więcej zastępować świata, że jest po temu chęć nieustanna, a i może jakie misji poczucie niewielkie... On zaś wie już, że nie ma się co po mnie spodziewać nadto wiele, bo to i lata najlepsze za sobą, czasu kaducznie skąpo, turbacyje przeróżne a blogowaniu przeciwne z każdej niemal wyłażą szpary, to i tak by rzec można żeśmy oto na lata stare może nie jako małżeństwo stare, ale jako ci wspólnicy w nie do końca udałem interesie, co to świadomi, że lepszego nie będzie, to i nie ma co sobie tych lat pozostałych zatruwać jakim wyrzekaniem wzajemnym, a co się może kiedy marzyło i śniło o jakich znamionach wydumanej wielkości, to dawno już to żeśmy sprowadzili na ziemię i jako tam, bo jako, ale pewnie ku utrapieniu tych Lectorów pozostałych nielicznych wieść jeszcze czas jaki będziem, dopokąd palce jeszcze w klawiaturę trafiają, oczy nie ze szczętem spsowane, że już o mózgowiu nie wspomnę, choć o tem ostatniem jak zaszwankuje, to najpewniej się nie dowiem nawet jako ostatni..."
   Tyle, jeśli idzie o bloga samego... To, co mu zawdzięczam, to wartość dodana w Waszej postaci, osobliwie tych których zdążyłem poznać osobiście, a nawet z wieloma się tu zaprzyjaźnić prawdziwie, a pośród których się prawdziwie poczesne miejsce Vulpianowi należy, bo znajomość nasza niewiele młodsza (parę niedziel ledwie) niż ten blog, a przyjaźń, co się z latami narodziła, prawdziwie jest mi perłą w koronie przedsięwzięcia tego... Co nie znaczy, że inszych, później poznanych nie darzę afektem równie głębokim i szczerym...:) I to jest w tem wszystkim chyba najpiękniejsze, a jeśli mam tu wypić za co, to właśnie za to, by to właśnie trwało... najochotniej przepiję:)
___________________________
* który ja z tem w ciągłości widzę, bom odszedł nie dla fanaberii własnej, a skutkiem onych zapaści i jakiegoś Wielkiego Kryzysu ichniego, który zresztą nie mnie jednego z ich włości wypędził