Kapkę tradycji...

  Chodziły dawniej chłopaki po wsi kolędniczą zgrają, grając, wyśpiewując i wyprawiając wszelkie ucieszne figle, jakie im jeno do głów zawitały... Wesoło było z niemi, wesoło...:) Ale jako to w życiu: ten się pożenił, tamtego wzięli do wojska, ów gdzie roboty znalazł, co mu już czasu na dawne zabawy nie dozwalała, to i choć pomieszkiwali po sąsiedzku, jeno już tylko czasem spominali dawniejszych swych uciech...
   Ano i jakoś tak się to już podziało, że po nich nikt tego dzieła nie podjął, młodsi za kolędą już nie chodzili i jeno czasem kto jeszcze powspominał jako to drzewiej bywało. Aż przyszło k'temu, że oto kolejnym rocznikom szkolnej dziatwy nawet się już i przetłomaczyć nie udało kimże dawniej kolędnicy byli i cóż czynili... Rada w radę zgadała się jedna uczycielka z wtórą, ta znów z tą, co dawnych kolędników znała przewybornie, bo jednemu siostrą, a inszemu kumą, przyszło słowo do słowa, a rada do rady, dalejże onych upraszać, a i podstępem poniekąd do tegoż nakłaniać... dość, że po dwudziestu z górą latach, ciż sami odszukali dawnych strojów, której po większej części odtwarzać przyszło de novo, rekwizytów, a po głowach dawnych nut i słów...
   I otoż, Mili Moi, macie tutaj nienajfortunniejszy akurat wyborek z onych występu, o którym hyr poszedł po całej okolicy i chłopaki zaproszeń już mają do przebierania zgoła, a na rok przyszły postanowili, że pójdą dawnym po wsi szlakiem, może już nie tyle od chaty do chaty, bo tych już najstarsi nie pomną, ale od domu do domu, po dawnemu, jako nakazuje tradycja...
   A co mnie do tego wszystkiego, zapytacie? A to, że Król i Grajek to rękodajni moi, z któremi będzie już też ze dwadzieścia lat, jako na chleb pospołu pracujemy, tom i kibicował przedsięwzięciu temu z sympatią okrutną...:)

.