O naszej zamożności...

   Już widzę te gromy się na głowę moją sypiące...:) Jakiej zamożności? Czyjej? Przecieśmy wcale niebogaci, kogo tu Wachmistrzu za zamożnego uważasz ? Ano, prawdę rzekłszy, Mili Moi, nas wszystkich, jako społeczeństwo, nikomu tam, personaliter, w kabzę nie zaglądając... Jakże to? Przecie my ledwo koniec z końcem i aby jeno jako tako do pierwszego...? Prawda , przytwierdzę Wam, osobliwie, że i sam ledwo koniec z końcem...:) Aleśmy widać jednak bogaci...:)

   Z czego ja wynoszę konkluzyj tak Was bulwersujących? Ano z zachowań naszych, na które się staram okiem badacza dziejów spoglądać... Tuszę, że zgodzicie się ze mną, że jako człek o byt walczył, niepewny czy w dniach najbliższych będzie co do gęby włożyć, czy co do jaskini przyniesie, to przyczyny jego ewentualnego bezruchu dwie poza snem być chyba tylko mogły: gdy się na zwierza czaił i spłoszyć go przed czasem nie chciał, luboż widoków nijakich nie mając na brzucha napełnienie, sił tracić po próżnicy nie chciał. Ta cecha ostatnia, więcej zresztą zwierzęca jeszcze niźli ludzka, wielce byłaby tu ciekawą, iżby się gdzie wyraźnie oddzielić udało, żeśmy się onej wyzbyli... Bo dla mnie ta by może więcej znamienną była dla człowieczeństwa naszego, niźli cały inszych szereg za takowe uważanych, ze zdolnością komunikowania się na czele...

   A przyjrzawszy się takim społecznościom naszym u dziejów naszych zarania najpewniej najdziecie w nich jakiego podziału na tych, co polowali, luboż zbierali czego po lasach, na tych, co dla słabości wobec zwierza dzikiego się na te zabawy wystawiać nie mogli, jako to niewiasty, dziatwa i kaleki wszelkie, przecie mogli w jaskini skór wyprawiać, strawy warzyć, przyodziewy szyć etc.etc. Nawiasem, kolejny tu byłby znacznik czasów ciekawy, a i miara człowieczeństwa naszego, od kiedyż to przyjmowano, że bezprzydatny pozornie kaleka wart jest jednak tego, by mu tam jaki ochłap rzucić, pomimo tego, że już żywcem do niczego niezdatny, a zdychać czeguś nie zdycha...

   Ano i tu mi ciekawość, kiedy się w dziejach pojawił ten pierwszy jaki osobnik, co to ani polował, ani siał, ani zbierał, ani leczył, czy gotował, aliści społeczność go za na tyle potrzebnego znajdowała, że gotowa była mu płacić, najpewniej z początku jeno jakim strawy kęsem i nad głową dachem, za jego bajania, może i śpiewy już jakie, za jakie facecje czy sztuczki zręczne, słowem za czasu wolnego umilenie...:)

Niebłaha to sprawa, Mili Moi... Iżby społeczność jaka taki czas wolny miała, to już znaczyć musiało, że się jej na tyle wiedzie dobrze, że poradzi przetrwać bez tej godziny czy dwóch na trudzie strawionych. I nie mówimy tu o czasie odpoczynku, na sił regenerowanie koniecznego! 

   I że z tejże nadwyżki jakiej wygospodarowanej, stać ją jeszcze by tego bajarza czy trefnisia zapłacić. I też ciekawość, czy się tacy już stale przy jakiej gromadzie ludzkiej trzymali, czy przeciwnie: jako mu się już pokończyły dykteryjki, piosnki i opowiastki, to go precz przeganiano i ów szedł ich dalej przedawać tym, co ich jeszcze wyżej uszu nie mieli, mimo wolej, praprzodkiem się stając wędrownych minstreli i tras koncertowych, co gdyby tak wyglądać miało to najpewniej Jegomość Strasburger by ze swemi dykteryjkami marnie w tamtem czasie skończył...

  Z czasem wiemy, że się tacy upowszechnili po świecie, aliści uważcież na onych zajęcia wędrowny charakter! Znak widomy, że mało którą społeczność było stać takiego utrzymywać bez końca, najpewniej dla tej przyczyny, że w strukturze ówcześnych wydatków, ten jednak był raczej ekstrawagancją, niźli pozycją stałą. Pierwsi trefnisie czy śpiewacy, na stałe trzymani, pojawią się na jakich dworach monarszych, po części najpewniej dlatego, że tam tego czasu do zabicia było najwięcej, a po części i temuż może, że taki grajek przez księcia czy króla trzymany, miał tyleż grać, co i świadczyć o jego bogactwie i potędze! Patrzcie: stać go, by grajka-darmozjada trzymał! Bogaty widać Pan... I ten wzgląd najpewniej, dla przyrodzonej ludziom cechy małpowania tych, co ich tam za lepszych od siebie mamy, wpłynął na upowszechnienie tychże profesyj, bo coraz to i mniejszy panek, przecie chciał pokazać, że i on jest większy, niźli go bliźni mniemali i że i jego stać muzykanta trzymać... Słowem, zmierzam ku temu, by Wam dokazać, że miarą rosnącej zamożności społeczeństw można by dwóch uznać kryteriów. Pierwszego w ilości czasu, którego możemy poświęcić na rzeczy niczemu produktywnemu nie służące, wliczając w te ostatnie okrom pracy zarobkowej, takoż i zadbanie o to, by na łeb nie ciekło i wkładanie czegoś do garnka, także i ten czas, którego i nasi po jaskiniach przodkowie poświęcić musieli na dziatek doglądnięcie... Słowem proporcja czasu roboczego do tego czasu, co go możemy bezkarnie przetracić na słuchanie mniej lub bardziej uzdolnionych wyjców, oglądanie mniej lub bardziej uciesznych komediantów, czytanie, gapienie się na ekrany komputerów, jakby tam na nich było coś naprawdę ważnego, czy tysięczne jeszcze rozrywki insze...

   I wtóre: koszta jakieśmy są na to ponieść gotowi i ponosimy, nawet sobie nie uświadamiając ich ogromu... Zrachujcież, wiele Was sumarycznie kosztują te wszystkie abonamenty, smartcośtam, lapcośtam, telecośtam, empecośtam... Książki, żurnale, płyty i duperele insze... Nawet i kwiatki do ogrodu, jeno ozdobie służące... Nawet i szmata na grzbiet czy buty na nogi, nie temuż kupione, że się poprzednie ze starości rozpadły, jeno temuż, że te modniejsze i ich nie mieć to obciach, a znów mieć, to ta choćby radość, że tam tej czy inszej oko z zazdrości zbieleje... Słowem: wydatków służących nie temu, by nas przy życiu utrzymać, ale temu, byśmy radośniejsi może byli... No dobrze, wiem, przesadziłem: w każdym razie nie tak smutni...

   I porównajmy to z tym miedziakiem przez przodka naszego, raz do roku ciśniętym pod nogi wędrownemu grajkowi, na którego ów się przez pacierzy chwilę pogapił na jarmarku...