O ludziach podwórzowych i kanapowych...

 Notka cała uprzednia tak po prawdzie temuż służyć miała, iżby Was zachowaniami psów cokolwiek zainteresować i poniekąd przymusić myśleć choć przez chwilę ich kategoriami, co się Wam przyda za chwilę, gdy snuć będę tych tu swoich refleksyj dalszych...
  Nie iżbym ja się za jakiego znawcę uważał tematu, ale jak bym miał podzielić te zwierzaki z punktu widzenia ich użyteczności, to bym (pomijając inne przydatności specyficzne i  sporadyczne) dzielił ich na podwórzowe i kanapowe. Podział ów znów bym widział wielce umowny, bo dziś psy więcej zdaje się w domostwie, niźli na podwórzu przesiadują, zasię znów przesiadując i podwórzowe częstokroć zalegują na kanapach czy fotelach inszych, a i u kanapowców się zdarzy, że w prerogatywy podwórzowego wejdą z niejaką i nawet lubością...
  Rzecz w tem, że generaliter w mojem pojęciu, podwórzowe mają nie tyle bronić majątku, substancyi a i może życia gospodarzy, co go w pewnem sensie strzec, rolę pełniąc jakiego może naturalnego systemu alarmowego, już to tylko łeb podnosząc, by zasygnalizować, że wyczuwa kogo, lub słyszy, co w obejście wszedł, już to jednak jaki harmider czyniąc, gdzie bym i może jeszcze jakiego doszukał prawidła, że czem kondel mniejszy, tem większego uczyni jazgotu... Ano i od lat ja w głowę zachodzę, czy to naprawdę idzie takiemu jednemu z drugim czworonogowi o to, iżby domostwa chronić, czy to jednak nie aby tylko o to, by Panu swemu (czy Pani) pokazać, że jest, że czuwa, że roli wypełnia i że się, ma się rozumieć, za to czuwanie i roli wypełnianie należy nagroda jaka...
  I tu mi się zda, że w podobnej roli multum ludzi się znakomicie odnajduje, całej swej przydatności w tem widząc, by swemu Panu, ktokolwiek niem będzie, oto głośnem jazgotem sygnalizować nawet nie to, że kto oto obcy śmiał na jego podwórze wtargnąć, jeno że się jest na posterunku, że czuwa, że uwiadamia na czas a i nawet, jak zręczny, to pozór uczyni, że gotów bronić, przy czem szczególnie w tej mierze utalentowani nawet i przekonać potrafią, że do ostatniej kropli krwi i ostatniego tchu... może nawet i swojego...
  Rozmaicie to z tem bywa, bo to w tej roli czasem wystąpi jaka sekretarka wierna, czasem gdy pojęcie podwórza staje się kwestią już zupełnie umowną, to będzie to, dajmy na to, jaki żurnalista podrzędny, naczelnemu redaktorowi sygnalizujący, że oto jacy pismacy insi ichnią redakcję atakują, a czasem i ów naczelny, u swego znów Pana szczekaniem na kogo inszego, swej przydatności dowodzi... Czasem to będzie jaki urzędas zwierzchności swojej się przypodchlebiający, czasem jaki doktorant na naukowej niwie dopieroż pierwszych stawiający kroków, aliści dość czujny, by widzieć, że swemu promotorowi łeb do pogłaskania podstawić będzie można, gdy na poletko od dziesiątków lat przez Pana uprawiane, jaki się inszy uzurpator wkrada i swoich tez głosi, sprzecznych ma się rozumieć, z głosem Pana właściwego... Zawżdy by to nastąpiło zjawisko muszą być dwa spełnione czynniki: zakres jakiegoś terytorium, władzy, wiedzy, kompetencji czy tam jeszcze czegoś innego, co idzie uznać za podwórze danego Pana, któremu owe pieski... pardonnez moi: ludzie podwórzowi służą i od którego nagrody czekają, a i mniemam, że i charakter samego Pana, bo powiedzmy to sobie szczerze, że są i tacy, co piesków wkoło siebie... pardonnez moi: ludzi podwórzowych nie kochają i nie hodują takich wkoło siebie... I o toż mi idzie, że to się ostatniemi czasy stało niezwykle rzadkiem zjawiskiem, a błądzi ten, co mniema, że ja tu o polityce piszę... Powiedzmy, że o polityce też, ale rzecz jest znakomicie głębszej natury, która idzie podsumować słowami, że wszystko nam już albo spsiało, albo na psy dopiero wprawdzie schodzi, ale te schody to tak po prawdzie: równia pochyła...
  Drugą stroną tegoż samego medalu są ludzie kanapowi, których jedyną rolą jest luboż to bawić Pana/Panią, luboż jedynie prezencją swoją o Panu/Pani świadczyć. Choć czasem to się jedno z drugiem łączy, choć znów nie chciałbym ja tej rzeczy zawężać do metres i żigolaków, bo to się tyczyć będzie i dajmyż na to świty, bez której ten czy ów nie zwykł się pokazywać publicznie, rozumiejąc, że bez setki dworzan tłoczących się za plecami, jest nie dość, że mały, to jeszcze śmieszny i niemal nagi.  Czasem wystarczy czterech mięśniaków bezkarkich towarzyszących wszędzie swemu Panu, ma się rozumieć, nigdy i nigdzie tak naprawdę żadnej ochrony nie potrzebującemu, choć znów tenże sam w inszem być może towarzystwie woleć będzie "ochronę" paru długonogich i biuściastych... Czasem te role się łączą, bo ci (te) z kanapowych, co nibyż mają tylko za tło robić, czasem i potrafią czem Pana zabawić i nie tylko o zabawach ja mówię alkowianych, ale i o ginącej konwersacji sztuce, czasem jakiej dykteryjce, czasem jakiej uwadze głębszej, w każdem bądź razie z pewności nie są kanapowi kimś, kto merytorycznie dopomoże, doradzi trafnie, choć w tej roli są często obsadzani i tego się po nich nibyż oczekuje. 
   Samego zjawiska niewątpliwie nie mamy nowego, w roli najwięcej znanej niewiasty kanapowej przed wiekami już wystąpiła niejaka Szecherezada, a w męskiej... no dobrze, niech będzie, że to rola męska : błazny wszelkiej maści i autoramentu, z oscarowym Stańczykiem na czele tegoż legionu... Sęk w tem, że choć dziś mamy rozrywce służących wynalazków więcej niźli się przodkom naszym kiedykolwiek śniło, to zapotrzebowanie na ludzi kanapowych zdaje się rosnąć jeszcze szybciej... A na podwórzowych to już poza wszelkim pojęciem i rozumieniem...
                                     ................