Jeszczeć o szarżach na czołgi rzekomych...

Nawiązując do wciąż żywej niepomiernie dysputy o tem*, której odpryski i u nas wypłynęły za sprawą opisu dziejów 18 Pułku Ułanów Pomorskich, cytat pewien, któregom poniewczasie był nalazł. Otoż Wiktoryn Grąbczewski w pracy swojej sub titulo "Diabeł polski w rzeźbie i legendzie", tandem cależ inszym sprawom poświęconej ( Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1990,ISBN 83-205-3815-7, str. 159) pisze:
"Boruta - diabeł generała Abrahama.
Do jednego szwadronu Wielkopolskiej Brygady Kawalerii zaciągnął się jako ułan Boruta. Wspomagał on swoim uzbrojeniem - lancą zakończoną widłami - szwadron w natarciach na wroga. Szwadron, w którym służył Boruta, odnosił zwycięstwa. Wszędzie gdzie się pojawił, wzniecał strach i popłoch w szeregach wroga. Jak niesie wieść, miał on swoją lancą przecinać czołgi, zapalać je i zmuszać załogę niemiecką do ich opuszczenia. Wtedy szwadron ułański wpadał na swoich koniach między stalowe kolosy, wycinając załogi w pień. Dotąd szwadron dawał sobie radę z wojskami pancernymi hitlerowców, dokąd na czele cwałował wspaniały ułan - diabeł Boruta, broniący swej ziemi. Któregoś dnia na przedzie szwadronu zabrakło Boruty. Wmieszały się w to diabły niemieckie. Wyprosiły u Lucypera, żeby odwołał Borutę do piekieł, co też uczynił. Otrzymał Boruta porządną reprymendę, że wtrąca się w sprawy, które nie przystoją diabłom. To, co robi, idzie na zatracenie piekła. Zabrakło w szwadronie Wielkopolskiej Brygady kawalerii dzielnego ułana Boruty. Tak, jak długo był z ułanami diabeł, tak długo nie spadł im włos z głowy. A gdy Boruta przepadł - przepadła i kawaleria."
[...]
"W roku 1959 spotkałem przypadkowo gen. dr Romana Abrahama. Opowiedziałem mu tę legendę. Generał z uwagą jej wysłuchał i po namyśle powiedział: Czy pan wierzy w te brednie dotyczące szarży na czołgi? To brednie! Zwykła niemiecka propaganda podchwycona przez niektórych naszych pseudohistoryków lat czterdziestych. Chciano nas, dowódców, tym ośmieszyć. Pokazać jako nieuków, wymachujących szabelką i lancą na czołgi. To niechybna śmierć naszych żołnierzy, do której nigdy byśmy nie dopuścili.
Widzę, że zmartwiłem pana, niszcząc mu legendę. Jednak w każdej legendzie jest troche prawdy. Przypominam sobie taki fakt. Mój sztab stanął w majątku Psary na odpoczynek. W późnych godzinach popołudniowych zameldował się u mnie dowódca patrolu konnego i zakomunikował, że na drodze z Bielaw do Głowna pojawiła się kolumna 6 nieprzyjacielskich czołgów. Czołgiści stanęli nad rzeczką, wyszli z czołgów i biwakują. Po usłyszeniu meldunku poleciłem natychmiast wysłać tam szwadron i zaatakować odpoczywających, gdy tylko nastanie szarówka. Szwadron, który wykonywał bojowe zadanie, wyskoczył na koniach z lasu tak szybko, że Niemcy nie zdążyli zorganizować obrony. Część z nich poległa. Część wzięliśmy do niewoli. Czołgi spaliliśmy, gdyż nikt z nas nie potrafił ich obsługiwać. W czasie tej małej "szarży" szwadron wzniósł okrzyk hurrra!! Błysły strzały. Płonące czołgi. Były trupy, jak to się na wojnie często zdarza. Z oddalonych budynków wieśniacy musieli to wszystko obserwować i stąd pewnie powstała ta piękna i patriotyczna legenda. A że działo się to na Ziemi Łęczyckiej, nie mogło zabraknąć diabła Boruty."
___________________________________________
* Na pewnym forum dyskusyjnem historycznem żem nalazł był bite 23 strony sporów tak zajadłych, jakoby to co najmniej się katastrofy tyczyło smoleńskiej...