Dwugłos poetycki na postu początek...

   Posłuchajmyż dziś wyimku z poezyj Syrokomli, którym ów dał titulum "Do zbytkujących zapustników"
       W dniu popielcowym posypane głowy!
       Do was przemawiam zbawiennemi słowy:
       Wszystko jest próżność i wszystko przeminie!
        Ztąd mędrzec siwy takie daje rady:
        "W pokorze ducha i przy dobrym winie
         Zapominajcie i troski i zwady!"
         Dawnych zwyczajów pamiątka wymaga,
         Że kogo kapłan popruszy* popiołem,
         We Środę Wstępną upić się nie wzdraga
          I z pełną skruchą zasypia pod stołem.
         Tam marność świata niech mu ciągle śni się;
         Bo cóż jest sennem? chyba myśl wesoła
         I głos przyjaciół, co radośnie woła
         Wypiwszy do dna: "Wiwat! Kochajmy się!".

    Wtórem, czego dziś czytać upraszam, głos będzie Kaspra Miaskowskiego, poety pomarłego Anno Domini 1622...:
                  "Na post polski"
     Co gotują węgorze, śledzie, szczuki w soli,
         Wyzinę**, łosoś, karpie, brzuchom na post gwoli,
     Ci nie myślą potężnie z ciałem wstąpić w szranki*** 
         Ale kuflem dwuuchym szlamować chcą dzbanki.
     Bo jako to nie mogło nigdy być bez wody,
         Niż je z niej wyciągnęły konopne niewody.
     Tak po śmierci solone brzydzą się nią zasie,
         Ale piwo i wino każą nosić na się." 

  Item, żem wielokroć słyszał, że w poezji prawda najprawdziwsza i niezełgana, takoż że nam być winna drogowskazem, tedy i ja się udam za wskazaniem poetyckiem postu celebrować, Lectorom zasię takoż życzę postu przyjemnego...:)
______________
* takaż pisownia w oryginale - Wachm.
**wyzina to wg Pigonia ("Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz, czyli Ostatni zajazd na Litwie. Historia z roku 1811i1812 we dwunastu księgach wierszem, wyd. zmienione, opr. S. Pigoń, Wrocław 1967, s. 88) “mięso wyza, ryby w rodzaju jesiotra, żyjącego w dopływach Morza Czarnego”
** czyli nie chcą z własnem wojować apetytem...:)