31 grudnia, 2015

Z kronikarskiego obowiązku...

odnotować by wypadało, że gdzieś w okolicach Godów żeśmy dwustutysięcznego tu gościa mięli, aliści precyzyjniej nic więcej dodać nie umiem, bo spraw tych zazwyczaj nie śledzę zupełnie i co najwyżej zdarzone stwierdzę post factum... Ta rzecz mię wszelako zaintrygowała, a ściślej ciekawość jakież by to miasto było w Polszcze z temi dwustoma tysiącami, tandem żem i tegoż był sprawdził, co mi kilkoma zaskoczeniami zaowocowało, bo najbliżej by tego były może Kielce, aliści by tej cyfry przeskoczyć, to Kielczanie powinni zwiększyć swoje wpodle przyrostu wysiłki:) Ponad znów tą liczbą są najbliżej Sosnowiec i... Radom, któregom zawsze sądził, że od Kielc jest mniejszy. Dobrze, że choć Sosnowiec z tego, że od Kielc jest większy, nie wyciąga wniosku, że się za to co najmniej aerodrom międzynarodowy należy, a najlepiej to i port pełnomorski...:)
   Zadziwienie moje wtóre, to to, że tym Kielczanom to przejście przez mój blog lat aż niemal cztery zajęło, a trzecie to to, że nie sądziłem, że tak duża część mieszkańców Kielc czy jak kto woli: Sosnowca, to Vulpian Jegomość:) W każdym razie "Kielczanom" tutejszym dziękuję...:)
   Jakeśmy już przy statystykach, to z górą już chyba rok temu się uformowała czołówka pięciu not moich najpopularniejszych, których po prawicy pod licznikiem i wyszukiwarką podaję, gdziem mniemał, że to już dzieło skończone i nic się tam po wieków kres nie odmieni. Pokazało się, że niedawna część trzecia "Operacji "Butik" tak wielgim się cieszyła wzięciem (najpewniej dla filmików tam pomieszczonych, bo przecie nie dla pisania mego), że w tydzień zruciła z miejsca piątego "Samiaństwo czyli Onanię" podług doktora Kurkiewicza i nawet zagroziła "Marketingowi zakonnemu":) Rozważania hrabiego Wodzickiego o tem, "na cóż nam jest potrzebna płeć piękna" pozostaną chyba na medalowym miejscu trzecim niezagrożone, choć znów któż tego być może absolutnie pewnym... Dwojakie refleksyje moje, miejsca tam pierwsze i drugie mające, są chyba jednak faworytami dozgonnymi, bo wielce ich sobie upodobały automaty spamujące i nieodmiennie od nich poczynają swoich wycieczek, czasem przysparzając mi i w rzeczy samej sprzątania niemało...
   Zatem i za te zaskoczenia wypadnie mi znów "Kielczanom" podziękować, a po raz trzeci zapewne po Nowym podziękuję Roku, bo zdaje się, żeście mi wygraną w pewnym zakładzie sprzed roku zapewnili, ale póki co jeszcze sza o tem, bo godzin parę zostało...:)

     Otrzymałem zaś pocztylionem życzeń tak pięknych noworocznych od "Piotra Opolskiego", żem sobie nie umiał odmówić przyjemności podzielenia się niemi z Wami, bo po prawdzie tom już nadto stary by wierzyć, że rok kolejny mnie czym przyjemnym zaskoczy i co najwyżej przepiję za to, by nie był gorszym (czego i Wam życzę, choć wiem, że to niemal niemożliwe), ale któż nam zbroni winszować sobie, jako i Piotr mnie:

"Z okazji Nowego Roku szczęścia w życiu osobistym, sukcesów w pracy, dobrego zdrowia, domku z ogrodem i basenem, eleganckiej limuzyny, samych zwycięstw, spełnienia marzeń, miłych niespodzianek losu, grona prawdziwych przyjaciół, niewyczerpanych pokładów energii, uśmiechu na co dzień, drogi usłanej różami, satysfakcji z pracy, genialnych pomysłów, niskich podatków, słodkiego miłego życia, świeżości spojrzenia, głównej wygranej na loterii, pozytywnej aury, pogody ducha, pomyślnych wiatrów, gorącej miłości, wygodnych butów, cudownych wakacji, szczęścia, pociechy z dzieci i wnuków, punktualnych pociągów, świętego spokoju, jachtu, żadnych trosk, powodzenia u płci przeciwnej, wysokich lotów, rześkich poranków, pomyślności, trafnych decyzji, intuicji w interesach, prezentów od losu, dużego łóżka, pękatego portfela, szerokiej drogi, miłego szefa, jasności umysłu, niebanalnych wyzwań, miłych snów, pewności siebie, wielkiej fortuny, wielu uśmiechów, bogatego wujka, błyskotliwych ripost, romantycznych wieczorów, udanych łowów, pasjonującej pracy, szansy na sukces, dużo słodyczy, pozycji lidera, szampańskiej zabawy, mocnego dachu nad głową, samych pozytywnych wibracji, pełni życia, wielu niezapomnianych chwil, dużo słońca, olimpijskiej kondycji, pomyślności, jak najmniej zmartwień, wyjścia z każdej sytuacji, uwielbienia u podwładnych, pasma sukcesów, niezmiennie zielonego światła, czystego nieba, stu lat życia, końskiego zdrowia, sławy, pokaźnego konta, manny z nieba, wysokich wygranych, ciągle nowych rekordów, niskich kosztów, bezpiecznych lądowań, wielu ciekawych znajomości, wygranych przetargów, sumiennych dłużników, taaaakiej ryby, najwyższego miejsca na podium, dobrego fryzjera, radosnych świąt, serca jak dzwon, pewnej ręki, komfortowych warunków, przyjemnych doznań, wielu wzruszeń, mocnej głowy, powodzenia, otrzymania najwyższych odznaczeń, osiągnięcia wyznaczonych celów, pełnego sejfu, szczęścia w kartach, sprzyjającej pogody, dobrych zbiorów, kolorowych chwil, twórczego podejścia do pracy, połamania pióra, góry pieniędzy, samych słonecznych dni, smacznego jajka, uroku osobistego, mnóstwa prezentów, udanych negocjacji, serdecznych przyjaciół, grzecznych dzieci, udanych wakacji, miejsca w Księdze Rekordów Guinessa, większości w parlamencie, miłego wypoczynku, wesołego towarzystwa, dobrego apetytu, szczęśliwej podróży, złotej jesieni, poczucia humoru, anielskiej cierpliwości przy czytaniu tych życzeń, wiecznej młodości, licznego potomstwa, niewieszającego się komputera, sławy i chwały, lekkości bytu, pokojowego rozwiązania wszystkich konfliktów, szybkiego rozwoju gospodarczego, hojnych sponsorów, korzystnego układu gwiazd, miłosnych uniesień, czytelnych instrukcji, cichych wielbicieli/elek, mistrzowskich zagrań, dobrej nocy, wielkiej przygody, słodkich snów, wystrzałowej zabawy sylwestrowej, zgranej ekipy, pomyślności na nowej drodze życia, pociechy z pociechy, lojalnych współpracowników, bujnej wyobraźni, interesujących przeżyć, rodzinnej atmosfery, pomyślnych wieści, radości życia, dobrego serca, pełnego szkła, suto zastawionego stołu, złotej rybki, zimnego piwa, zasięgu w każdym miejscu, gry fair play, nieomylnych decyzji, miejsca w historii, głównych ról, kreatywności, podróży dookoła świata, udanych szkoleń, efektywnych poszukiwań, pakietu kontrolnego, bogatej kolekcji, dużo wolnego czasu, beztroskiego życia, dobrej passy, celnych strzałów, zdobycia Mount Everestu, wolności, trafnych wyborów, gradu prestiżowych nagród, spokoju ducha, oddechu od codzienności, samych piątek w szkole, godnych przeciwników, szczerych komplementów, wszelkiej pomyślności, codziennych atrakcji, świetlanej przyszłości, hossy na giełdzie, korzystnego horoskopu, zdjęcia na okładce, miłych sąsiadów, wiary w sukces, mocy zawsze z Wami, wielu alternatyw, przychylności bogów, tolerancji, własnego odrzutowca, gorączki sobotniej nocy, piwniczki pełnej wina, silnej woli, wyrozumiałego spowiednika, zamku w Szkocji, ambitnych planów, kilku odkryć i kilku wynalazków, owacji na stojąco, zniewalającego uśmiechu, szczęśliwego trafu, płomiennych uczuć, pomocnej dłoni, niezawodnej pamięci, nieprzemijającej urody, asa w rękawie, sprawnych hamulców, miękkiego lądowania, dużo nadzienia w pączku, strumieni szampana, kominka, rozbicia banku, recepty na szczęście, wyjazdu do Brukseli, zabawy do białego rana, odwagi cywilnej, dobrej prasy, ptasiego mleczka, przygód z happy endem, długich wakacji, dużo rodzynek w cieście, zmysłowych nocy, gwiazdki z nieba, wiernego psiaka, celnego oka, sportowego wozu, różowych okularów, ruchu w interesie, stabilnej waluty, zgrabnej figury, siły perswazji, zdolności nadprzyrodzonych, ostatniego słowa, dobrego smaku, własnego sposobu na życie, w zdrowym ciele - zdrowego ducha, właściwych wniosków, widoków na przyszłość, podzielnej uwagi, czterolistnej koniczynki..."


    Kłaniam nisko Wam wszytkim, za zdrowie i pomyślność przepijając Waszą, Piotrowi zaś dziękując extraordynaryjnie 
    Wachmistrz, Pan na Nalewkach, Nastojkach i Dwójniaczku, Dziedzic Miodu i Zarządca Węgrzyna"
                                                                         .

29 grudnia, 2015

Insurekcyja w Wielgiej Polszcze oczami Wielkiego Pianisty, czyli cyklu o urządzaniu Niepodległej część XIII*...

Wyimek z memuarów Ignacego Paderewskiego:
„Następnego dnia wyjechaliśmy do Poznania. Mieliśmy przed so­bą jeszcze około dwóch godzin jazdy, gdy pociąg został zatrzyma­ny i do przedziału wszedł oficer policji niemieckiej. Oświadczył mi:
-Nie może pan jechać do Poznania. Nasz rząd protestuje przeciw temu.
— Nic mi o tym nie wiadomo — odpowiedziałem — by coś sta­ło na przeszkodzie mojej podróży do Poznania. Jadę z misją od rządu brytyjskiego i moim celem jest dotarcie do Polski. A Poznań to Polska. Miasto to było jedną z naszych dawnych stolic i rozpoczynam wizytę w Polsce właśnie od Poznania.
— Ale my nie pozwalamy panu tam jechać.
Była to okropna chwila. Wtedy wszedł pułkownik Wade i powie­dział :
— Moim zadaniem jest towarzyszyć panu Paderewskiemu w podróży do Polski i dojedzie on w moim towarzystwie, wraz z całą misją brytyjską. Oto moje dokumenty.
— Czy nie byłoby lepiej, gdyby pan bezpośrednio pojechał do Warszawy? — zapytał mnie oficer policji. — W każdym razie pro­szę pana wziąć pod uwagę, że ja protestuję przeciw pańskiej wizy­cie w Polsce.
Odpowiedziałem mu, że przyjmuję to oświadczenie, ale nie przyj­mę żadnych rozkazów:
— Pan nie może wydawać żadnych poleceń.
  Pojechaliśmy więc do Poznania. Na ulice wyległa cala ludność, jakieś sto pięćdziesiąt tysięcy ludzi. Zapadł już wieczór i mnóstwo ludzi trzymało w rękach pochodnie. Naprawdę nieczęsto można uj­rzeć takie powitanie. Wszyscy mnie pozdrawiali. Nie chodziło tu oczywiście o moją osobę, ale okoliczności uczyniły mnie przez chwilę symbolem idei. To wielki zaszczyt, gdy człowiek staje się symbolem idei.
  Powitanie nastąpiło na dworcu, wygłoszono przemówienia. Po­tem w hotelu „Bazar” zebrało się całe ziemiaństwo, kupcy, robot­nicy i chłopi, mężczyźni i kobiety. Musiałem przemawiać, nie wiem, ile razy. Prawie każda delegacja, która przybywała, domaga­ła się mojej odpowiedzi.
 Musiałem wreszcie wyjść na balkon — a był to wieczór 25 grud­nia, deszcz przestał padać i zrobiło się nagle przejmująco zimno — i przemówić do tłumu, który wypełniał już nie tylko olbrzymi plac przed „Bazarem”, ale i przyległe ulice.
Nie wyleczyłem się jeszcze z zaziębienia i straciłem zupełnie głos. Całkowicie zaniemówiłem, a czekał mnie jeszcze bankiet w Ratu­szu. Przemawiano na nim i ja także musiałem mówić. Nie wiem do dziś, jak mi to się udało.
  W dniu 26 grudnia znów przemówienie. Tłum był olbrzymi. Mo­wę wygłosiłem z hotelowego balkonu podczas bardzo zimnego wie­czoru. Straciłem więc głos. Wezwałem lekarza, a ten - obecny zresztą wśród gości, jeden z najlepszych w całym mieście — naka­zał położyć się natychmiast do łóżka i pozostać w nim kilka dni.
Nazajutrz, 27 grudnia, leżałem w łóżku, gdy otrzymałem wiado­mość, że przybyły delegacje uczniów szkół prowincjonalnych, to jest z tej części Polski, która była pod pruskim panowaniem, i pragną się ze mną spotkać. Lekarz był na miejscu i oczywiście za­kazał mi tego kategorycznie, mówiąc, że byłoby to dla mnie bardzo niebezpieczne, miałem bowiem gorączkę.[przypominam, że wszystko się toczy w czasie grasującej epidemii hiszpanki - Wachm.]
Nie mogłem mówić. Żona moja zdecydowała się wyjść na balkon i odpowiedzieć na wszystkie przemówienia defilujących przed hote­lem delegacji. W pochodzie maszerowało około dwudziestu tysięcy dzieci.
Tak, z pewnością wywierało to wrażenie, ale ja nie mogłem tego oglądać. Gdy już pochód miał się ku końcowi i wyszła ostatnia de­legacja dzieci, nagle usłyszałem bardzo głośne krzyki na ulicy. Nie były to dziecięce głosy, to krzyczeli Niemcy. Zaraz potem zaczęto strzelać w kierunku hotelu! Żona moja, bardzo tym wstrząśnięta, wbiegła do pokoju ze słowami:
— Nie wstawaj! Strzelają do hotelu, wprost tutaj!
Zajmowaliśmy trzy pokoje od frontu, a obok nas mieszkała mi­sja brytyjska. Było jasne, że strzelający doskonale o tym wiedzieli. Większość pocisków trafiła bowiem do mojego pokoju i do pokoju pułkownika Wade.
Strzelanina trwała nadal i do pokoju wszedł także pan S[trakacz], mówiąc:— Teraz nie może pan wstać, jest bowiem zbyt niebezpiecznie.
Przerwały mu kule, które wpadły przez okno, wybijając szyby.
Strzały wciąż się powtarzały. Strakacz wyjaśnił mi:
— To ochotnicy armii pruskiej, wielu to oficerowie. Stanowią duży oddział. Jak widać, zamierzają zabić pana i członków misji.
— Dlaczego? Oficerowie? — zapytałem.
Ci oficerowie wtedy byli właściwie żołnierzami, jak wówczas w całym państwie niemieckim, czyli, jak mówi się teraz i mówiło się wtedy — w Rzeszy. Wie pani, za przykładem Rosji wybuchła [w Niemczech] rewolucja, która ustanowiła rady i żołnierze odmówili posłuszeństwa oficerom. Dlatego oddział, który strzelał do mnie, składał się głównie z oficerów. Żołnierze bowiem odmówili, nie brali w tym udziału.
Ta ziemia była polska, wojna już się skończyła. Żołnierze wracali do domu. Polscy żołnierze odmówili podporządkowania się ofice­rom niemieckim, którzy domagali się, by uczestniczyli oni przynaj­mniej w niemieckich manifestacjach wrogości i nienawiści. Żołnie­rze natychmiast utworzyli komitet i uzbroili się. Wpadli do arse­nałów, we wszystkich koszarach wojskowych była przecież broń, zabrali ją i byli gotowi bronić „Bazaru”.
Sytuacja rozwijała się coraz bardziej interesująco. Z sąsiednich miast, gdzie mieszkała także ludność niemiecka, nadciągnęli nie­mieccy żołnierze, gotowi przyłączyć się do swych oficerów.
Całą noc trwała strzelanina. Tymczasem polscy żołnierze zorganizowali się i okazało się, że nie tylko zdecydowanie przeważają i mogą się bronić, ale do nich należy zwycięstwo w tym starciu.
Wywierało to wrażenie, ponieważ... także domy naprzeciw hote­lu — hotel stanowił jeden blok, po obu jego stronach biegły ulice, a przed hotelem znajdował się olbrzymi plac, Plac Wolności, jak go teraz nazywają** — i owe domy przy obu ulicach były wciąż pod kontrolą władz niemieckich. Administracyjnie Poznań należał wciąż do Prus. Wciągnięto karabiny maszynowe na dachy tych budyn­ków i ciągle ostrzeliwano hotel. Niemal trzy dni trwała regularna bitwa. Było już wielu zabitych, zwłaszcza po naszej stronie, bo żoł­nierze polscy dopiero się organizowali, a tamci byli świetnie przygotowani.
  Czy oni wciąż strzelali w kierunku mego pokoju? Tak. Przyszła do mnie delegacja gości hotelowych. Hotel był przepełniony, wiele osób przybyło z odległych stron Poznańskiego, niektóre przejechały trzysta lub czterysta mil. Zdawali sobie sprawę z niebezpieczeń­stwa. Zażądali ode mnie, bym opuścił pokój — leżałem wciąż w łóżku — i przeniósł się do wewnętrznych pomieszczeń, których okna wychodziły na dziedziniec.
Mieszkała tam arystokratyczna rodzina, która przeniosła się do jednego pokoju i oddała nam pozostałe dwa z dotychczas zajmo­wanych przez siebie pokojów. Właściwie zmusili nas, byśmy się do nich wprowadzili.
Walka trwała przez całą noc. Nazajutrz sytuacja Polaków bro­niących hotelu wyglądała o wiele lepiej. Była na tyle pomyślna, że wojskowe władze niemieckie przystąpiły nawet do rokowań z pol­skimi żołnierzami.
Istniała już zresztą powołana do tego celu instytucja, która pow­stała po rozejmie [między Niemcami a aliantami], w Niemczech pa­nowała bowiem wówczas anarchia. Potem sytuacja się zmieniła, ale wtedy, jak pani już wie, wszędzie były rady ludowe, a [Naczelna] Rada Ludowa w Poznaniu składała się z ogólnie znanych i poważanych obywateli. Nie byli oni rewolucjonistami, wprost przeciwnie konserwatystami. Zostali jednak wybrani przez lud i żołnierzy na przywódców [Naczelnej] Rady Ludowej Poznańskiego.
W wyniku prowadzonych przez nich rokowań wymiana ognia, rozpoczęta 27 grudnia, trwała do 29 grudnia, kiedy to nastąpił rozejm między walczącymi. Nie było jeszcze ani zbyt późno, ani też za wcześnie. Po obydwu stronach było wielu zabitych i rannych.
Tak, te tragiczne wydarzenia musiały wywołać przerażenie ludzi przebywających w hotelu. Trzeba jednak przyznać, że nikt nie wy­glądał na ogarniętego paniką. Wszyscy natomiast zachowywali się ostrożnie, nie próbowano wychodzić z hotelu. Kiedy jeszcze walki trwały z nadzwyczajnym natężeniem, wszys­cy wykazywali niezwykłą odwagę i hart ducha, zwłaszcza pan Korfanty. Lekceważył niebezpieczeństwo, podczas najbardziej gwałtow­nej wymiany strzałów chodził wszędzie bez broni. Spełniał swe obowiązki bohatersko, podobnie jak jego koledzy. Oczywiście, jako młodszy od innych poruszał się szybciej i był pełen inicjatywy. Odegrał też w tej sprawie rolę najbardziej istotną, choć równie ak­tywny był sam prezes [Naczelnej] Rady [Ludowej], ksiądz Adamski, wtedy kanonik, a obecnie biskup.Zna pani tę pruską taktykę, taktykę zastraszania ludzi, zmierzającą do odebrania im odwagi i inicjatywy. Musieli oni jednak wte­dy złożyć broń; całe uzbrojenie i zaopatrzenie wojenne znajdujące się w Poznaniu. Stali się oni [Polacy] panami sytuacji. Ale nie był to jeszcze koniec, trwały bowiem wciąż walki w kilku sąsiednich prowincjonalnych miastach.
Siły polskich oddziałów szybko rosły, ze wszystkich stron, z mia­steczek i wsi, napływali żołnierze. Co kilka godzin przychodził telefonogram lub telegram ze słowami: „Miasto jest w naszych rę­kach!”.
Podobnie działo się na terenach sięgających aż do dawnej grani­cy zaboru rosyjskiego.
30 grudnia toczyły się jeszcze walki na dużą skalę w mniejszych miastach, jednakże 31 grudnia po południu otrzymaliśmy wiado­mość, że ostatnie miasto leżące przed dawną granicą rosyjską, Os­trów, jest już w polskich rękach. Mogłem więc jechać do Warsza­wy.
Tegoż dnia wstałem z łóżka. Odbyłem wiele narad z naszymi ludźmi, z [Naczelną] Radą Ludową i najwybitniejszymi obywatela­mi Poznania. Potem, w zupełnym spokoju, wsiadłem do pociągu do Warszawy. Było to wieczorem 31 grudnia, pociąg jednakże odjechał dopiero w dzień Nowego Roku, o drugiej nad ranem.
Towarzyszyło mi wielu mężczyzn, każdy z nich uzbrojony. Było wśród nich kilku młodych ludzi, którzy na ochotnika zgłosili się do eskorty i towarzyszyli mi do Warszawy. Gdy dojechaliśmy do gra­nicy, napotkaliśmy jedynie parę osób, był wczesny ranek, chyba szósta, i nie zauważyłem nic szczególnie interesującego.
Przybyliśmy do Kalisza, starego miasta, pierwszego, które chyba 4 sierpnia 1914 roku zostało prawie całkowicie zburzone. Ludzie dowiedzieli się, że przyjeżdżam, powitali mnie bardzo uroczyście. Zebrał się kilkutysięczny tłum, wygłoszono przemówienia.”
__________________________

*  uprzednie części tegoż cyklu (IIIIIIIVV , VI , VII , VIIIIX , X , XI , XII )
** ówcześnie ten plac zwał się Wilhelmińskim.
                                                                    .

27 grudnia, 2015

O zamięszaniu w komitetach, charyzmie króla pianistów i osobliwych podróżach jego, czyli cyklu o urządzaniu Niepodległej część dwunasta i z całą pewnością nieostatnia...

  Torlin by tu co może i więcej był w temacie bieglejszym, to i co może wyjaśnić dopomoże, aliści mnie się dopotąd potwierdzić nie udało, zali pierwszy z Komitetów Narodowych Polskich, ten "petersburskim" zwany, o którym żeśmy siła pisali w części naszego cyklu ( IIIIIIIVV , VI , VII , VIIIIX , X , XI ) jedenastej, został kiedykolwiek formalnie rozwiązany. Powszechnie się przyjmuje, że wobec postępującego w Rossyi chaosu i bolszewickiego zagrożenia, czynność dalsza onego stała się niemożliwą i rolę jego przejął wtóry, o tejże samej nazwie, założony przez Dmowskiego i kompanionów w Lozannie, aliści powszechnie mniemany "paryskim".
  Tyle, że ów lozański powstał 15 sierpnia 1917 roku, zatem choćby z tego powodu nie powinien uchodzić (a powszechnie uchodzi!) za siłę sprawczą, która na rządzie francuskim wymogła utworzenia Armii Polskiej we Francji, zwanej później "Błękitną Armią", czy Armią Hallera, bo akt tejże armii tworzący prezydent Poincare podpisał 4 czerwca tegoż roku. Do kompletu tegoż zamięszania dorzućmy, że o potrzebie powołania tego komitetu pisał był Dmowski do przyjaciół w kraju jeszcze w lutym 1917, gdy komitet "petersburski" miał się wcale nieźle, a skład osobowy obydwu różnił się tak znacznie, że prościej wymienić kto poza Dmowskim istotnie w obydwu występował (hrabiowie: Władysław Sobański i Maurycy Zamoyski oraz Józef Wielowieyski). 
   Czemuż ja się tej drobnostki formalnej czepiam i takiej do tego przywiązuję wagi? Bo Dmowski, jak się zdaje, nie przywiązywał jej do tej kwestii w ogóle, a przecież nie jest chyba bez znaczenia istnienie de facto w tym samym czasie dwóch jednako się zwących ciał, o różnym składzie, choć podobnych celach, i nie jest chyba obojętnem, kto w ich imieniu i gdzie występuje, składa deklaracje, może i obietnice, a czasem i może jakich zaciąga zobowiązań... A człowiek, o którym mówimy, prawdziwy obu komitetów twórca i przywódca, miał na przełomie 1918 i 1919 roku sam ze szczupłą druhów gromadką obstawać za co najmniej ministra spraw zagranicznych naszych*, czyli być dyplomatą pełną gębą! A w dyplomacji nie takie "drobiazgi" kładły nieraz ważne sprawy, a konflikty potrafiły się rodzić o niezręczne słowo, czy przecinka brak! Pytanie zatem, czy człek, co się tak niefrasobliwie do spraw formalnych odnosił, w rzeczy samej się na tego samozwańczego reprezentanta Polski rzeczywiście nadawał...
   Małoż jeszcze na tem: jednego z najważniejszych dokumentów dla starań o niepodległość naszą, memoriału "Problems of Central and Eastern Europe", Dmowski rozesłał najpryncypalniejszym politykom na Zachodzie jeszcze w lipcu 1917 roku, zatem gdy tego "lozańsko-paryskiego" komitetu w ogóle jeszcze nie było. Pytanie znów, czy ja się tutaj aby słusznie czepiam, skoro drugi z naszych wielkich na Zachodzie przedstawicieli (i późniejszych delegatów na konferencję pokojową), Ignacy Paderewski, w ogóle nie reprezentując żadnych komitetów, tylko samego siebie, zdołał już i wcześniej dotrzeć do doradców prezydenta Wilsona, nareście do niego samego i przekonać go do zajęcia się sprawą Polski. Słynny trzynasty punkt z orędzia Wilsona o powojennej przyszłości świata to właśnie tak naprawdę Paderewskiego robota, przyznajmy: znakomita...
  Tyle, że Paderewski sam był człowiekiem-instytucją, królom równą, powszechnie szanowaną, cenioną, ba...! Uwielbianą nawet! Nazywając rzecz kryteryjami dzisiejszemi mieliśmy w jego osobie celebrytę światowego formatu, w dodatku znakomicie wyczuwającego rolę mediów i dlatego zawsze mającego czas dla dziennikarzy i każdego, kto mógł mu dopomóc w przeforsowaniu jakiejś sprawy, na której mu zależało. Do popularności na miarę przyszłych Beatlesów, Elvisa Presleya czy Michaela Jacksona dodajmy niebywały urok osobisty, niezwykłą charyzmę, którą próbowano opisywać jako połączenie "subtelnej aury szlachetności i budzącego szacunek dostojeństwa". Belgijska para królewska, a i prezydenci czy premierzy państw wstawali, gdy Paderewski wchodził na estradę... Z zachowanych strzępów nagrań nie sposób dziś zrozumieć czym tak w swej grze zniewalał, ale doprowadzanie słuchaczy do stanów emocjonalnych, bliskim nastolatkom mdlejącym na koncertach Beatlesów, jest faktem potwierdzonym... W Stanach bywało, że się salwował ucieczką przed wielbicielkami polującymi z nożyczkami na pukiel jego słynnych włosów...:) 
  No i dodajmy, że na ówczesne czasy człowiek niebywałej zamożności, nawet jeszcze przed najsłynniejszą (i najbardziej morderczą) trasą koncertową z 1922 roku, za którą dostał pół miliona ówczesnych dolarów**, co mu znakomicie ułatwiało wszelkie kwesty i działania filantropijne.
  Król pianistów został od początku przez komitet lozański uznany za swego przedstawiciela na USA i Kanadę i to miało zaowocować współpracą Paderewskiego z Dmowskim na paryskiej konferencji pokojowej, do czego jeszcze wrócimy, a dziś, przez wzgląd na rocznicę insurekcyi wielkopolskiej, powiedzmy słów parę o słynnym poznańskim wystąpieniu Paderewskiego, od którego się to powstanie przecie zaczęło...
  Otóż, jakem jeszcze był pacholęciem, tom za naturalne rozumiał, że ów do nas z Zachodu jechał, zatem najpewniej przez Paryż i Berlin, to mi i ten Poznań po drodze do Warszawy jawił się jako całkowicie zrozumiały i naturalny. Nie wiedzieć czemu, żem tak miarkował, bom przecie obok tego, jakby na innym poziomie świadomości wiedział przecie, że wojna, że w Niemczech rewolucyje i że może i strach by było przez te ziemie jechać, pominąwszy trudności i czas...
  Szokiem dla mnie prawdziwym było dowiedzieć się, że ów do Gdańska dotarł na brytyjskiego krążownika pokładzie i że to z Gdańska do Warszawy jechał... Szokiem poniekąd podwójnym, bo zaraz pytanie pierwsze: jakże to do Warszawy z Gdańska... przez Poznań? I wtóre: czemuż to tak Angielczykom, tak nam wszędzie ówcześnie niechętnym i przeciwnym, tak Niemców stronę przeciw Francyi w rokowaniach paryskich trzymającym, miałoby zależeć na tem, by nam w czemkolwiek dopomóc, a tem więcej w chyżym dotarciu do Warszawy charyzmatycznego kandydata na szefa rządu! Na logikę przecie powinno im zależeć na tem, by władza nieuznawanego na Zachodzie i słabego w kraju, Naczelnika Piłsudskiego, trwała jak najdłużej... Na to drugie pytanie spróbujemy znaleźć odpowiedzi w części następnej, dziś zaś się na tych osobliwych wielkiego pianisty peregrynacyjach skupmyż...
   Ów bowiem zamiar powrotu do Polski i działań na rzecz powołania rządu narodowego ogłosił już w listopadzie 1918 roku, żegnając się w Stanach z amerykańską Polonią, tą samą, którą wcześniej niezwykle skutecznie zachęcił do wstępowania do Armii Polskiej we Francji***. Mam przy tem wrażenie, że czynił to, jako i kolejne postępki swoje, niejako na własną rękę, Dmowskiego stawiając cokolwiek wobec faktów dokonanych. Nie ulega dla mnie kwestii, że się Dmowskiemu marzyła pełnia władzy w Polsce i najpewniej mniemał, że ją rychło, z nadania Ententy, otrzyma. Na koniec listopada bowiem stan formalno-prawny był taki, że onegoż Komitet Narodowy Polski uznawały wszystkie cztery najważniejsze dla koalicji kraje Zachodu (Francja, Wielka Brytania, USA i Włochy), jako oficjalnego reprezentanta Polski, zaś od 28 września, dzięki umowie z Francyją, Komitet miał zwierzchność nad Armią Polską i wrychle wymienił jej francuskiego dowódcę, na przybyłego z Rossyi jenerała Hallera. Dmowski miał łączność ze swoimi stronnikami w Polsce i wiedział, że to znaczna siła i nie sądzę, by się chciał z Piłsudskim władzą dzielić.
  I tu, jak mniemam, mu prostolinijny Paderewski wykrzesał siurpryzę zapewne niemiłą, ale Dmowskiemu nic innego nie pozostało jak dobrą minę do złej gry robić, gdy Paderewski się sam z brytyjskim ministrem Balfourem był spotkał i onego tak zbałamucił charyzmą swoją, że się oba zgodzili, by jak najrychlej do tego doprowadzić, by w Polszcze rządu utworzyć o możliwie najszerszym zapleczu, ergo swoistego rządu zgody narodowej. Nie sądzę, by miał na to Paderewski od Dmowskiego pełnomocnictw, ale też i się pewnie słynny pianista nie oglądał na nie, przekonanym będąc, że w najlepszej wierze wszystkich patriotów działa. Balfourowi zapewne zatem ten krążownik zawdzięczamy, jako i misję wojskową angielską, co miała Paderewskiemu towarzyszyć i zapewne na miejscu się w sytuacji rozpatrzyć...
  Nie wiem, czy Balfour tutaj nie dostrzegł wyraźnej manifestacji w powrocie przez Gdańsk, którego nam za chwilę Lloyd George w Paryżu odmawiać będzie na wszelkie sposoby, czy też tego za nieistotne uznał. Ja w tem widzę wyraźny polityczny zamysł Paderewskiego, który najpewniej znając rangę swej osoby, chciał jej do wszelkich wykorzystać możliwych manifestacji. 
   Że w Poznaniu było jak na beczce prochu, tłomaczyć nie muszę. Koncept jednego z przywódców polskiej Naczelnej Rady Ludowej, Korfantego, by na spotkanie Paderewskiego do Gdańska jechać i do przyjazdu go do Poznania "po drodze"**** nakłonić pachnie mi dziś trochę prowokacją z naszej strony, a co najmniej świadomym zamiarem rzucenia iskry na te prochy... W Gdańsku powitanie Paderewskiego to wielkie święto Polonii gdańskiej i Korfantego, który długo nie musiał króla pianistów namawiać na objazd przez Poznań. Na każdej niemal stacji po drodze dochodziło do jakichś zgrzytów przez Niemców czynionych i do entuzjastycznych manifestacji setek, a może i tysięcy Polaków. W samym Poznaniu jeszcze do pociągu wsiada niemiecki oficer i próbuje namówić Paderewskiego, by nie wysiadał i tylko przyjął z okna deputacyję władz miejskich... Jak dotąd ich działania rozumiem jako w pełni zasadne obawą przed wybuchem zamieszek, ale już wyłączenia prądu dla latarń ulicznych, by przejazdowi pianisty przez miasto odebrać godność, przyznaję, że nie bardzo pojmuję... Trzeba było być idiotą, by nie wiedzieć, że to tylko może rozjuszyć Polaków...
   Tysiące, który przybyły na powitanie Paderewskiego, przynoszą ze sobą pochodnie i rodzi się chyba największa manifestacja, jaką Poznań widział przed 1956 rokiem, której niepowtarzalną atmosferę uczestnicy będą jeszcze po latach wspominać... Z okien hotelu "Bazar" przeziębiony Paderewski przemawia do tłumu i choć się stara nie zagrzewać wprost do walki, to ludzie rozumieją go po swojemu. Nie wierzę w to, że Niemcy nie chcieli rozpętać walki, bo inaczej nie zorganizowaliby nazajutrz kontrmanifestacji, która ruszyła na "Bazar". Drogę zagrodziły jej polskie oddziały Straży Bezpieczeństwa, a po Poznaniu lotem błyskawicy obiegła wieść, że Paderewski jest w niebezpieczeństwie, a jak wiadomo reakcja Polaków na hasło: "naszych biją" jest tylko jedna...:)
_________________________________________
* Dmowski zresztą prawdziwym ministrem spraw zagranicznych został nieco później, na bardzo krótki, półroczny okres, w rządzie Witosa w 1923 roku, głównie zresztą z propagandowych względów. Dla Dmowskiego była to jedyna posada państwowa jaką kiedykolwiek objął, czuł się z nią fatalnie (a całe ministerstwo z nim), co mógł, to spychał na zastępców, a ministerstwo odwiedzał najrzadziej, jak mógł...
**nawet tego nie umiem na dzisiejsze przeliczyć, ale i wówczas była to po prostu suma niewyobrażalna dla przeciętnego człowieka
*** oblicza się ten "zaciąg Paderewskiego" na około 30 tysięcy żołnierza! Naprawdę nie w kij dmuchał; zaciągi ochotników-Polaków z jeńców austriackich, wziętych do niewoli we Włoszech, na drugim z najważniejszych zachodnich frontów tej wojny dały "ledwo" 25 tysięcy, resztę stanowili ochotnicy-jeńcy z armii niemieckiej, Polacy z Francji i Rosji, a i tak do deklarowanej liczby stu tysięcy żołnierza trzeba zaliczyć formacje podporządkowujące się jenerałowi Hallerowi, ale pozostające na terenie Rosji: dywizję Żeligowskiego (wspominaną w części uprzedniej jako następczyni Dywizji Strzelców Polskich i inszych polskich w Rossyi jednostek) walczącą ówcześnie na Kubaniu po stronie Denikina przeciw bolszewikom, oraz tzw. dywizję strzelców syberyjskich, w podobnym charakterze występujących u boku admirała Kołczaka, zaś później osłaniających odwrót wojsk interwencyjnych na Daleki Wschód. Żeligowskiemu się udało swoich żołnierzy z pogromu, jaki Denikina spotkał, ocalić i przez Rumunię przeprowadzić do Polski. Strzelcy syberyjscy tyle szczęścia nie mięli, za to mięli nieszczęście współpracować z Korpusem Czechosłowackim, który naszych zdradliwie wydał w ręce bolszewików. Nawiasem to ciekawe, że na rosyjskie brednie o pomordowaniu ichnich jeńców w naszych obozach, nikt onym nie odpowiada przypomnieniem naszych z owej dywizji, z których lwia część właśnie w niewoli pomarła, wskutek nieludzkiego traktowania...Niedobitki wróciły do Polski po traktacie ryskim. Jedynie niecałemu tysiącowi żołnierzy, co się poddać nie chcięli i towarzyszącym im cywilom (około trzystu) udało się przebić pierwotkiem do Irkucka, zasię przez Mongolię i Mandżurię do Kitaju, skąd brytyjskim parowcem przybyli do Europy.
**** ta "droga" to trasa przez Piłę, Oborniki, Rogoźno... cokolwiek pokrętnie nawet jak na drogę na Poznań z Gdańska...
                                                                 .

24 grudnia, 2015

Ze staropolskim...

  Wszytkim zasię, coby jakiej chwili tu zajrzeć znaleźli, od Wachmistrzostwa serdeczne i szczere wszelakiej pomyślności życzenie, takoż we dworze, jako i w komorze… U żywiny, jako i u rodziny: pełno jadła, mało sadła, by zaś zdrowia jak najwięcej, boć owo osobliwego zawżdy jest poważania naonczas, gdy go zbraknie, a póki jest, mało dbamy o nie, pijąc zań jeno z czasu do czasu, a niechybnie zbyt rzadko, skoro się psować lubi ladaco…  Przy tem by i grosiwa nie zbrakło nikomu, nie mówię ja na breweryje, choć gdy kto ma, a w tem znajduje uciechę, niechajże mu i idzie na zdrowie!:) Nam zasię wszytkim Godów Zdrowych a Pogodnych, zasię Roku, Panie zechciej dać Nowego, nie gorszego, a jakobyś był przy humorze i lepszego dał, co pewnie niemożebne, przecie niechybnie tem cudem uradujesz wielu:) Jakobyś zaś miał być humoru gorszego, bywaj sam do Wachmistrzów na Wiliją, toć nie poskąpim niczego, byś jeno był ludziom wszem humorów sposobniejszych…:) A nie znajęcy chwili kolejnej, dosyć na wizyty sposobnej, póki co, żegnam się z Wami ze staropolskim Mele Kalikimaka...:)

.

22 grudnia, 2015

O wigilijnych obyczajach not dawniejszych moich zgromadzenie...

noty sprzed roku powtórzyć sobie pozwolę, boć ona najpełniejszym zarazem będzie i zebraniem wszytkiego com dopotad w temacie był popisał...

"Po prawdzie żem już "O obyczajach wigilijnych" raz pisał, co dziś widzę, że jeno krótkiemi było do tematu wstępem, któregośmy rozszerzali tutaj, gdzieśmy między inszemi o psotach wigilijnych pisali i o ściganiu się włościan na pasterkę spieszących... Tutaj żesmy cytacikiem obszernem z JMci Xiędza Kitowicza się sparłszy, o jasełkach pisali, a własną ręką zaś kolędników dawniejszych żeśmy jeszcze i tutaj opisali, oryginalne przy tej wojnie klechów z kolędnikami kolędnicze podziękowanie z roku 1615 podając. Zasię żem Lectorom Miłym starodawnych góralskich składał życzeń "Na scynście, na zdrowie..."
Tutaj zasię żem własnej był alteracyi swej dał upust na durnotę ogólnonarodową, mniemającą karpia na wigilijnym stole mieć za obyczaj staropolski... Za okazyją, jako komu tego karpia, ryby dawniej rzadkiej i jeno na pański stół dawanej, chcieć prawdziwie po staropolsku na stół serwować, nie zaś jak leda kotleta schabowego na patelniej osmażonego, to tu ma przepisu na "Karpia po polsku w sosie szarym"... Roku minionego żeśmy zaś notą "O kradzieżach noworocznych" kończyli, dawniejszego tam a dziś przepomnianego cale obyczaju opisanie po krótkości ująwszy...

   Nastroju odmieniwszy, bym jeszcze chciał wspomnieć przecudnej urody, choć smutną wielce "Kolędę ułańską" pióra Imci Minkiewicza, nam zaś dziś po tem wstępie krzynę może i przydługiem, pora do domostw zajrzeć dawniejszych, by tych wspomnieć obyczajów i wierzeń, o których żem dopotąd nie wspomniał...
  Wierzono pospolicie, że jakaż Wilija, taki i rok przyszły cały, co się nader udatnie na dziatwy utrzymywanie w moresie przydawało, jako owe pomiarkowały, że wziąwszy jaki na rzyć paskiem paternoster dnia tego, oznacza rok cały z tyłkiem chadzać obitem... Po prawdzie jednak, skoro napomnieniem pryncypalnem dnia tego byłoż żyć we zgodzie, nie wszczynać swarów i nie czynić nikomu przykrości, to i ojcowie jakoś do tegoż paska mniej byli ochoczy, choć znów bywały i familije, gdzie prawdziwie wierzono, że w przyszłorocznej karności dopomaga profilaktyczne egzekwowanie porzekadła, że "W Wigiliją chłopców biją, a w Święta dziewczęta"...
   Niczego dnia tego nie należało pożyczać sąsiadom, by dostatek domu nie opuszczał, czego ślad najdziem i w obyczaju, prawda, że rzadkiem, krępowania nóg stołu łańcuchami, czy sznurami, aby "chleb trzymał się domu".
   O obyczaju stawiania snopów po kątach, podobnie jak siana pod obrusem wszyscy wiedzą, aliści bym tu większego jeszcze był położył nacisku na genesis tegoż obyczaju, bo zawżdy tu szło o to, by plon przyszłoroczny był jak najobfitszem. Temuż i nie tylko sianko bywało na stole, ale i zboże niewymłócone, jako i stół cały posypany ziarnem, takoż grochem, makiem, soczewicą i czego tam sobie w obfitości in futuram życzono... Z podobnej myszli wychodził i obyczaj kładzenia pod stołem żelaza, jako to pługowych lemieszy, ale i sierpów, czy i kos nawet... Snop zaś nie jeden miał być, a w każdem kącie najstosowniejsze były zboża inszego, iżby ani pszenicy, aleć i żytka, owsa czy jęczmienia nie zbrakło. Na Sądecczyźnie i Podkarpaciu słomą całej nawet zaścielano podłogi, takoż i dla tej religijnej przyczyny, której przepięknie był wyraził słowami Wacław Potocki:
   "Stary zwyczaj w tym mają chrześcijańskie domy
    Na Boże Narodzenie po izbach słać słomy,
    Że w stajni Święta Panna leżała połogiem..."
 Podobnie na pamiątkę tego, że Pan Jezus miał być w żłobie położonym, na ścianach wieszano pęczków słomy, zwanych dziadami, luboż i słomianych gwiazd czy krzyży... 
   Pisałżem o nowomodności choinki, dziś to znalezionym cytatem podeprę z Łukasza Gołębiowskiego, kronikarza obyczaju I połowy XIX wieku, który w 1830 roku jeszcze sarkał z niejakiem zgorszeniem:
   "Obyczajem Prusaków jest zwyczaj w Warszawie - upominkiem dla dzieci w wiliję: sosienka z orzechami włoskimi, złocistymi jabłuszkami i mnóstwem stoczków."
  Ano i skorośmy przy tej choince, to pokończę z Wańkowiczowych "Szczenięcych lat" kolejnym cytatem, by dokazać, że drzewko i sto lat temu jeszcze bynajmniej nie dekoracyjnych funkcyj miało:


   "Drzewko... było w dary konkretne zasobne i chodzić mogłeś koło niego, bracie, trzy dni i objadać się gruntownie... Poza świeczkami i lepionymi w domu łańcuchami z różnokolorowego papieru, wszystko tam można było w gębę włożyć. Od góry czerwieniały "pepinki" - małe kolorowe jabłuszka zawieszane na różnobarwnych włóczkach. Równie obficie wisiały figi, pierniki, złocone i srebrzyste orzechy i duże cukierki kri-kri. W papierowych koszyczkach znajdowałeś człowieku malagę (suszone winogrona), migdały, daktyle itd. Doskonałości te zrywało się na miejscu i rozdzielało pomiędzy parobczańską dziatwę..." :)
                                                                       .       

19 grudnia, 2015

Operacja "Butik", czyli poradnika dla Mężów, jak przeżyć owe termina srogie, część trzecia...

Ciekawym continuum naszych rozważań uprzednich ( I , II) w dalszej naszej wycieczce, podzielić się przyjdzie, bo dla Pań mamy tu tego materiału szczególnego poniżej, a dla Panów tych paru słów bez większej wartości i sensu, a właściwie zupełnie bezsensownych i głupich, jeszcze niżej...

      Skoro szachy się okazały nieskutecznemi, w Bogu nadzieja, że zatrudnienie niewiast dwugodzinnym pokazem modowym da nam możność we własnym rozprawiania gronie...:)
  Pierwsze, czego mi się konieczność nasuwa, to raz może jeszcze, ale, daj Boże: zgrabniej, wyartykułować cele tegoż naszego tu przedsięwzięcia, zasię myśli które tu autorowi przyświecały. Pojmuję ja, że skorom ja się tu za pióro złapał, to zasadne jest Czytelnika domniemanie, że to z jakich experiencyj własnych wypływa, czy może i podskórnych jakich ansów czy tęsknot, aliści ta rzecz ma z moją personą akuratnie tak mało wspólnego, jak rzadko która... Więcej tego bym może nazwał summą jakich doświadczeń zbiorowych, czasem może gdzie i przy kufelku wymienionych, gdzie to ze mną się więcej dzielono, niżbym sam w tem względzie miał co do rewanżowania, szczęśliwie trwając przy niewieście, która w tem względzie wielgą obdarzona roztropnością i większa część owych "porad" tu moich (a więcej może i nie moich) z cudzych doświadczeń i przemyśleń się wiedzie. Wszytkich zaś owych tym tu adresujemy, co nie chcą (lub nie mogą) się od tych z niewiastami zdarzeń uprzykrzonych wykręcić, czy wymigać i jakoś onym trzeba w tem dopomóc iżby nie poszaleli przy tem... Pewno, że można, jako Vulpian wyznał w komentarzu pod częścią uprzednią, tak długo połowicy własnej przygłupiego udawać i poradami przywodzić na kraj cierpliwości, aż owa uzna, że próżna jej z takim... hmmm... mitręga i dyspensy udzieli, ale primo, że to nie tędy droga, bo przecie nam jednak chodzi o to, by związku ściślejszym uczynić, a nie onego rozluźniać, po wtóre, znam Vulpiana Jegomości od lat i czeguś mi niesporo uwierzyć, że ktoś, kto Go zna od lat paru dziesiątków by mógł Go prawdziwie za idiotę uznać, tandem to dla mnie więcej dowód spolegliwości niemałej Onegoż małżonki...:)
   Do brzegu zatem, jako Klarka prawi, gdy kto w nadmierne dygressyje zbłądza... W części uprzedniej zakreśliliśmy jako tego pola batalii zawęzić, a przede wszystkiem narzucić czasowi na te harce ram jakich, byśmy w tem nie padli gdzie z wyczerpania, jako przodkowie naszy w żelazo zakuci, po całodziennym boju w skwarze lipcowego słońca... Choć po prawdzie onym lżej było, bo wróg był jawny i widoczny, wystarczyło rąbać, a myślenie wodzom zostawić i nikt im do tego nie grał jakiej kretyńskiej muzyki, ani decyzji czy porady co po chwila nie wymagał...:((
    Przypuśćmy, że przemyślnością konceptu już opisanego zawęziliście możności penetrowania onych sklepów do jakiego ulic kwartału, czy dwóch, czy do jakiej jednej nowomodnej galerii z przyległościami. Teraz pora zadbać o to, by mimo onegoż dyskomfortu niewieście uczynionego, ram zakreślić kolejnych, mianowicie pieniężnych. Metoda najprostsza jest taka, byście sobie imaginowali kwotę, której w Waszym pojęciu niewieście Waszej wystarczyć powinno na to wszystko, co sobie obsprawić zamyśliła. Już? Macie tę cyfrę? No to ją teraz pomnóżcie przez najmniej trzy ...Ejże tam, cicho mi!!! Nie jęczeć, malkontenty! Umierajcie jak mężczyźni! Z godnością... Zatem jakem rzekł: pomnóżcie jej po trzykroć i takowej niewieście swej oznajmijcie z uśmiechem uroczem, żeście AŻ tyle poradzili na to wygospodarować... Dodam jednak z punktu, iżbyście się i do tej kwoty nie przywiązywali przesadnie, bo że i ta tama długo nie wytrzyma to jest rzecz pewna i nie o to idzie, byście tam gdzie publicznie rwali włos z głowy, szaty na sobie czy bluźnili wniebogłosy... Pogódźcie się z tem zawczasu, to Wam tego łacniej przyjdzie rzecz tę przyjąć, jako już przyjdzie po temu. Więcej idzie o to, by Ona, gdy z szaleństwa ochłonie, pomiarkowała, jak wielgiej dopuściła się zbrodni i jak wielga jest spolegliwość w tem względzie Wasza, nie mniejszej przecie oczekująca nagrody, nieprawdaż Panowie?:) O tej nagrodzie to już Wasza rzecz, jako to w pertraktacjach wyzyszczecie wzajemnych, czy tego sobie w naturze odbierzecie najradziej, czyli też w czem inszem, dość, iżby sprawa z punktu była jasną, że oto przełamując nadludzkim zgoła wysileniem siebie samego, zasłużyliście prawdziwie na wdzięczność nie do opisania...:) I nie popadajcie w jaką przesadę, by w onych sprawunków trakcie, niewieście Waszej o tej kwocie ustawicznie przypominać, bo to onej jedynie krew wzburzyć może i coś, co owe za przyjemność mają, spsowa dokumentnie... Tak, tak, Mili Moi! One to za przyjemność mają i relaksację nawet! Ja wiem, że to jest nie do pojęcia, aliści tako właśnie jest... Ba ! One właśnie w tem względzie nigdy prawdziwie nie docenią ogromu poświęcenia, jakiego dla nich dokonujem, bo mniemają, że to przeciwnie właśnie - one nas do największej przyjemności dopuszczają swojej... Być może jako tego wysłuchacie jegomości, pomiarkujecie jako to się odbywa (i tym razem to żaden nie jest mylny trop, ani na Berdyczów Was wysyłanie:)

Nie jest tak jednak, żeście są w tej dżungli jako te niemowlęta na pożarcie porzucone... Jest cyrkumstancyj kilka, które idzie na swoją obrócić korzyść. Primo: to Wy nadajecie tempo przemieszczaniu się ze sklepu do sklepu. W sklepie niechaj rządzi ona tym tempem, podchodząc od regału do regału, od regału do lustra czy kabiny, ale poza sklepem popędzacie cokolwiek, wszak czasu do teatru, kina, czy tam tej zamówionej kolacji nie zostało zbyt wiele, nieprawdaż?:) No i Mili Moi wrychle się przekonacie, że na obcasach wysokich długo się nie pobiega, byleście jeno nie przesadzili, bo Wam jej przyjdzie nieść...:) Skąd wiem, że jest na wysokich obcasach? No, ludzie... Darujcież, ale przecie na zakupy żeście poszli, n'est pas? Sukien, spódnic, bluzek czy tam czegobądź jeszcze w tem guście, tak? No to jakże to? Do gumofilców je ma dopasowywać? Oczywista, że do tego w czem wygląda jako niewiasta najkorzystniej, a na to im właśnie tych obcasów obmyślono, by odpowiednio nóg na zgubę naszą pozornie wydłużyć, łydek i pęcinek zgrabnych wyeksponować, to wiadomo, że ona w tem pójdzie, choć czasem się zdarzają osobniki chytre nad podziwienie, co pójdą na płaskim, a ze sobą wezmą tych szpileczek frymuśnych do przebrania...
   Rzecz wtóra, której Wam z serca doradzam... Okazujcie entuzjazm! Angażujcie się we wszystko, jako kto poradzi, to i do kabiny za mierzeniem się pchając:) A już z pewnością dopytujcie o wszystko onych młódek, co tam są po tych przybytkach piekielnych pozatrudniane... Im młodsza i gładsza, tem się dopytujcie więcej:) I nie o to idzie, byście iście pomiarkowali różnicę między zaszewką a podszewką, jeno o to, by niewiasta Wasza pomiarkowała, że owe sprawunki mają jeszcze i jedną stronę, której zapewne nawet przódzi i nie miarkowała... Ręczę Wam, że nawet jeśliście w fizjognomii gdzie między Fernandelem a Himilsbachem, a w posturze więcej na dzwonnika z Notre-Dame podobni, a dzieweczka młodzieńców gładkich by mieć by mogła na kopy, nie na pęczki, to za sprawą irytacyi niewiasty Waszej sklep ten opuścicie czem rychlej i noga onej długo tam nie postanie...
   Boże Was zachowaj, byście przy tem doradzali, czy odradzali czego!!! A już wbijcie sobie do tych praktycznych męskich łbów, by pod żadnym, ale to żadnym pozorem nie zadawać kretyńskich pytań w rodzaju: "Na cóż Ci, kochanie, ósma torebka czy tam kapelusz jedenasty?" Czemu kretyńskich? Bo mądre to są te, na które można dostać mądrej odpowiedzi, a tu jej nie dostaniecie, bo ona sama nie wie, na co jej ten kapelusz jedenasty... I sęk w tem, że ona tego nawet nie zamierza roztrząsać w ten sposób, ona chce ten kapelusz MIEĆ! Ci z Was, którzy będą tam próbowali przymusić niewiastę do racjonalności, mogą zyszczeć jeno kwasy i humory spsowane... Z zasady się do wyborów nie wtrącamy, pamiętając, że jeśli jej szaleństwo minie, zaś kupiony kapelusz zostanie i będzie pasował do wszystkiego jak garbaty do ściany, to my będziemy winni, bośmy go doradzili, luboż bośmy go nie odradzili. Wtedy rzecz kwitujemy krótko, że my gustu nie mamy, bośmy są mężczyznami i wiedząc o tem, żeśmy gębę trzymali zawartą. Przymuszani do określenia swego zdania, bąkamy jakieś niepewne "Bo ja wiem..."  Uwaga, Mości Panowie, bo dla niewiast większości brak entuzjazmu jest z punktu z krytyką tożsamy, zatem uważajcie by i z tem nie przesadzić...  
   Sprawunki koniecznie każemy pakować osobno i bezwzględnie upieramy się, że to my je nosić będziemy, ma się rozumieć po to, by Ukochanej naszej nic nie absorbowało w zakupach kolejnych. W rzeczywistości staramy się być cały czas na jej oczach z rosnącą ilością toreb, paczek, paczuszek, reklamówek, z których co chwila którąś upuszczamy, ewidentnie nie radząc sobie z ich rosnącą ilością, ale kategorycznie wzbraniamy się przed oddaniem czegokolwiek. Słowem: podążamy wszędzie za (a lepiej jeszcze: przed!) niewiastą Waszą jako rosnący wyrzut sumienia... Jej sumienia oczywiście, Wam nawet nie wolno miny choć przez sekundę mieć skwaszonej! Co najwyżej raz  jeden jedyny wolno Wam mimochodem podsumować dotychczasowe wydatki, ale oczywista jeno w trosce o to, żeby onej nastarczyło jeszcze tego na następne, które jeszcze przecie przed Wami i zaraz potem wskazać jej potrzeba, że tam jeszcze jest sklep w którym żeście nie byli... I tam... I tam... choć większości niewiast jużeście najpewniej odebrali ochoty, by zaglądać gdziekolwiek.
   Wspominane już wysokie obcasy idzie jeszcze inaczej wyzyszczeć... Na pierwsze jej narzekanie jakie, żeby zwolnić co może, bo nogi ją bolą, entuzjastycznie podchwytujemy, że ma się rozumieć, należy jej się chwila odpoczynku po tej dotychczasowej mitrędze i czem prędzej wiedziecie jej gdziebądź, gdzie w pobliżu idzie przysiąść i jakiej wypić kawy, czy czego tam inszego, a i zjeść może... Na najpodlejszej mineralnej żeście tu już pacierzy kilka wygrali...:)
  Zdarzy się, że jednak ona uprze się przy czem, o czem wiecie, że to jakie szaleństwo jest z ostatnich najostatniejsze i że ona sama, będąc przy rozumie, z pewnością by nie kupiła tego, ale chwilowo zamiast tego, jest na zakupach, a tam rządzi samonakręcające się szaleństwo, a nie rozum... Wtedy przytakujecie, że owszem wybór jest trafnym z pewnością, przecie takich samych już sobie obsprawiło Waszych piętnaście chyba koleżanek z pracy, a ogół przecie nie może się mylić... Jeśli po czemś takim owa tego jednak kupi, to ja stawiam Ci, poszkodowany nieboraku, flaszę...

  Doradzanie na poziomie wyższym zdecydowanie odradzam, przynajmniej tym którzy naprawdę nie odróżniają garsonki od żakietu, ani nie wiedzą czem się różni od blezera sweter... Czyli jakimś dziewięciu dziesiątym z nas... Pozostałym rzec mogę, że to oni winni poradniki pisać, a nie ja! Na pytania proste w rodzaju "Jak to na mnie leży!" odpowiadamy z cielęcym wzrokiem : "Kochanie, na Tobie wszystko jak zawsze dla mnie: idealnie!"... Oczywista, że oberwiemy zaraz za to, że nie widzimy, że tu się w oczywisty sposób marszczy, tam odstaje a tu nie dopina, ale zarabiamy punkty wmawiając Niewieście Naszej, że świata poza nią nie widzimy, a w niej i na niej wszystko dla nas jest ucieleśnieniem ideału po prostu!:)
   Pod żadnym pozorem w trakcie tych sprawunków niczego nie kupujcie dla siebie! Nigdy i nigdzie! Zapomnijcie w ogóle o takiej możliwości! Nie ma, nie było i nie będzie! Co najwyżej wolno Wam ulec, jeśli to ona nagle sobie przypomni, że z jakiegoś powodu potrzebne i Wam jest coś nowego, wtedy po krótkiej (bez przesady) walce ulegacie... Ale nie wolno Wam tu za żadne skarby przejąć inicjatywy... Niech to ona wybiera, choć będzie tego wybierała jak dla siebie, czyli godzinę i przewróci przy tem zawartość ze trzech regałów co najmniej... Czemu nie wolno? No pomyśl, Człowiecze! Oto ona łazi już z Tobą ze sklepu do sklepu trzecią godzinę, przymierzyła już pierdylion wszystkiego, z czego uznanie znalazło w jej oczach może dwoje, czy troje rzeczy, a Ty chcesz oto na jej oczach nagle, ot tak sobie podejść do regału czy tam kosza, wybrać sobie pierwszej lepszej koszuli w Twoim rozmiarze, sprawdzić czy cena jeszcze ujdzie i już? Tak po prostu iść z tym do kasy? Nie, Mój Drogi, nie kopie się leżacego... W życiu trzeba mieć odrobinę przyzwoitości...   Jako żeście już z tem wszytkiem doma, kaducznie chwalcie onych sprawunków poczynionych (nawet jeśli za przeminięciem szaleństwa i powrotem do zwykłego rozsądku pokaże się, że połowę nazajutrz będziecie mięli polecone biegać i pozwracać). Nie przepomnijcie o pochwaleniu tych wszystkich nader pomocnych i wielce fachowych ekspedientek...:) Podług mnie, niewiasta Wasza najmniej z kwartał kolejnych sprawunków poniecha, a jako dobrze pójdzie, to pocznie szukać możności takich, gdzie Waszej pomocy będzie do tego najmniej potrzeba...:)

P.S. Waćpanna Wilma nam w komentarzach jeszcze i tejże podrzuciła perełeczki, której sobie tu wkleić pozwoliłem, bo z komentarza się nie otwiera, a i wewnętrzna wyszukiwarka Bloggera tego nie znajduje na Youtubie pliku, choć ów tam jest z pewnością :((
               https://www.youtube.com/watch?v=KmIDeQIZ2hI&feature=youtu.be 

                                                                    .

13 grudnia, 2015

Pokaż mi co czytasz...II

    Dziś to ja Was prosił będę, byście ciężar wagowy tej noty do komentarzy przenieśli i onych najpryncypalniejszemi dziś uczynili:) Bawiliśmy się w to już kiedyś, dobre dziewięć lat temu z okładem , choć w zgoła inszym składzie... Zabawa jest arcyprosta, jenom krzynę odmienił zasady, bo w oryginale nawoływano do tego, by tegoż na blogu swem upubliczniać, czego znów ja wymagać nie chcę i nie mogę, choć jeśli kto tego podejmie, wielce Onej czy Onemu będę obligowany:)

1. Weź pierwszą książkę , którą masz pod ręką

2. Otwórz na 123 stronie

3. Znajdź piąte zdanie i przytocz je w komentarzu.




  Co do mnie tom w kłopocie, bo xiąg na mem biurku najmniej ze setka, alem przyjął kryteryum zamkniętych oczu i metody "na chybił trafił", co się nie nazbyt okazało szczęśliwem, bo rzecz pochwycona pierwsza, broszureńka ledwo parostronicowa z roku 1931, pióra niejakiego Louisa Villata, podpisanego jako "profesor uniw.w Besancon", sub titulo "Rola Węgier w wojnie polsko-bolszewickiej w roku 1920, najmniejszej mi nie dała szansy, by tejże instrukcyi wypełnić. Podobnie Fabiana Birkowskiego "Kazania o naukach tajemnych" na paginie 123 to już jeno przypisy od redakcyi zawiera, tandem żem i tego poniechał, a strona 123 "Kuchni Słowian, czyli o poszukiwaniu dawnych smaków" to znów fotografia na całej rozpostarta paginie...
   Dopieroż Krzysztofa Jakubowskiego "Kawa i ciastko o każdej porze. Historia krakowskich kawiarni i cukierni" pozwoliła mi się wywiązać niemal akuratnie. "Niemal", bo samo zdanie piąte wnosi niewiele, tom onego podkreślił a sobie dozwolił przytoczyć akapitu całego...
  Rzecz pochodzi z rozdzialiku traktującego o przedwojennej Kawiarni Plastyków, działającej od 1935 roku w nowym Domu Plastyków przy ulicy Łobzowskiej:
   "Kawiarnia prowadzona na zasadzie dzierżawy przez Emila Heitnera, szybko zyskała popularność nie tylko w "branżowych" kręgach. Wkrótce przenieśli się tam z Esplanady artyści i intelektualiści, szczególnie ci uznawania za "postępowych". Nietrudno było zauważyć, że od czasów Gałki Muszkatołowej środowisko to odmłodziło się znacznie i zradykalizowało, wykazując po części już nie tyle lewicowe, co wręcz komunistyczne sympatie. Nic zatem dziwnego, że zachowawczy Kraków zaczął otwarcie mówić o "czerwonej kawiarni". Pomimo to - demokratycznie i niezależnie od zapatrywań - w loży malarskiej przesiadywali niemal wszyscy znaczący, związani wtedy z Krakowem artyści. Byli wśród nich: Jan Cybis, Jerzy Fedkowicz, Eugeniusz Geppert, Jan Hrynkowski, Hanna Rudzka-Cybisowa, Czesław Rzepiński, Ludwik Puget, Zbigniew Pronaszko i wielu, wielu innych. Swój stolik "przeniósł" tam z Esplanady również Tadeusz Peiper. "Wokół niego gromadziła się zawsze spora grupa młodych Żydówek, a on jak guru prowadził je na manowce awangardowej sztuki" - wspominał po latach Tadeusz Kwiatkowski.


                                                                         .

10 grudnia, 2015

Święto 1 Pułku Szwoleżerów...

Grudniową porą nam przyjdzie święta 1 Pułku Szwoleżerów obchodzić, których dzieje i cośkolwiek z tradycyj żem już tu był opisywał w trzech nawet dla ogromu materyi częściach: IIIIII, tandem jako komu miło byłoby ich spomnieć wraz ze mną to i ku tamtym notkom upraszam...:)
                                                                                             .                             

06 grudnia, 2015

Operacja „Butik”, czyli poradnika dla mężów, jak przeżyć owe termina srogie, część wtóra…

  Wtóra, bośmy pierwszej, sprawunków w diablich świątyniach, marketami zwanych, pomieścili tutaj, lub  jak kto woli: tutaj... Ta rzecz ponownie się jeno mężów tyczyć będzie, a i to takich, co się za mężczyzn uważają, tandem wszelkimi białkom i podwikom dziś jeno pozdrowienie nasze serdeczne szlemy i o dalszej lektury poniechanie prosiemy, a nawet onejże zakazujemy, przebaczenia za to prosząc, ale jako to powiadał Jegomość Onufry do braciszka furtiana: "[...] to radzęć,[...], odejść lepiej, ot, do tej izby przy furcie, bo my tu o nader światowych rzeczach będziemy rozmawiali."
    Ano, Mili Moi, jako już niewiesty poszły sobie, to pora przejść do rzeczy meritum, a oną jest taż cyrkumstancyja wszytkim nam niemal chyba równie przykra, gdy nam Pani_Naszego_Serca może i nie wyśpiewuje tego:
aliści, po prawdzie, to czy tego rzecze, czy śpiewa, czy mruczy... na jedno wychodzi: Hannibal ante portas!!! 
   Jakże sobie radzić z tem zagrożeniem okrutnem? Z tą Losu potworną na nas, nieszczęsnych zajadłością? Ano, Mili Moi, pozwólcie, że Wam tu, per analogiam, wystawię rzecz to poniższego porównywalną, jeno baczyć tegoż filmiku musicie pilno:



Już? Nadziei pełnym, żeście nie franty i żaden z Was na to prawdziwie nabrać się nie dał? To jeno szło o pewność, żeśmy się niewiast na pewno już pozbyli deffinitive, bo czego jak czego, ale półtorej godziny szachów, to żadna nie zdzierży... Aliści za sposobnością ukazałem Wam, że to mecz, czy jak kto woli: wojna nawet, a w tej wszelkie fortele dozwolone, tandem mój, mniemam, z temi szachami, niewinny, przebaczycie, zważywszy na celu wyższego świętość...
   Ano, Panowie Bracia, skorośmy już ostali sami, to rzeknijmyż sobie ućciwie, że sprawa jest diablo poważna: oto niewiasta nasza umyśliła sobie swej garderoby odświeżyć i nie łudźmy się... ona tego dokona tak czy siak, z nami czy bez nas, jeno konsekwencyje onego mogą, przy niebaczności naszej, być druzgoczące... osobliwie dla sakiewki. Skoro to wojna, to nie od rzeczy będzie się zatem posłużyć teoretykiem, a i chyba niezgorszym praktykiem wojennym, Kitajczykiem Sun-Tzu, który napominał: "Woj­na po­lega na wpro­wadza­niu w błąd. Jeśli możesz uda­waj, że nie możesz; jeśli dasz znać, ze chcesz wy­konać ja­kiś ruch, nie wy­konuj go; jeśli jes­teś blis­ko, uda­waj, żeś da­leko; jeśli wróg jest łasy na małe korzyści, zwa­biaj go; jeśli w je­go sze­regach dos­trze­gasz za­mie­sza­nie, uderzaj; jeśli je­go po­zyc­ja jest sta­bil­na, umoc­nij i swoją; jeśli jest sil­ny, uni­kaj go; jeśli jest cho­lery­kiem, rozwście­czaj go; jeśli jest nieśmiały, spraw by nab­rał pychy; jeśli je­go woj­ska są sku­pione, roz­prosz je. Uderzaj, gdy nie jest przy­goto­wany; zja­wiaj się tam, gdzie się te­go nie spodziewa."

   Słów ostatnich pozwoliłem sobie podkreślić, bo to jest samo sedno wszystkiego... Aliści nim się ku konkretom pokwapim, pora iżby każdy z Was sam sobie, w sercu swoim i rozumie, odpowiedział na jedno najbardziej pryncypalne pytanie: co chce osiągnąć w takiejże obieży się znalazłszy? Ja wiem, wiem... że święty spokój, to oczywiste... By tegoż wiedzieć nie musiałem pytać, aliści tego idzie zyszczeć, dozwalając niewieście, by uczyniła podług woli swojej, a majętniejsi z nas nawet i tego zażywają chytrze, permissyi onej dając, by sobie szalała podług woli, ochoty i szaf pojemności, kupując tem sposobem godzin bezcennnych kilku, które można z kompanionami miło przepędzić przy piwku, kartach luboż przy jednem i drugiem naraz, czy tam przy czem inszem jeszcze, co tam komu miłe... Ale przyjmijmyż, żeśmy nie majętni, jako pewnikiem majoritas z nas, to i nie jest ta rzecz dla budżetu obojętną... Po wtóre, tu nie idzie o to jeno, by się wykpić sakiewki wręczeniem i błogosławieństwem na drogę. Mówimy o terminach prawdziwie srogich, gdy owe oczekują, że im w tych potwornych czasu mitręgach towarzyszyć będziemy! Ba! Jeszczeć, że wspierać onych będziem radą i duchem ochoczym!
   Ano i tu teraz przyjdzie nam się pewnie podzielić, bo nie dla tych jest ten poradnik, co by się jeno chcięli od tego wymówić. Na toż macie rozumu własnego i experiencyi niemałej, by wiedzieć , że to akuratnie pora najpilniejsza w automobilu tam poczynić czego, o czem przebąkujemy już od miesięcy, luboż w domostwie mus dziś akurat tej szafy naprawić, wieszaka przywiesić, kranu cieknącego wymienić czy tam jeszcze czego inszego, o coż się niewiasty nasze napierają od miesięcy, za nic mając tę prostą prawdę, że jak chłop powiedział, że zrobi, to zrobi i nie trza mu o tem bezustannie, monotonnie i irytująco co pół roku przypominać... Jak kran kapie, to jeszcze nie cieknie, możem się niem zająć naturaliter natychmiast, ale cóż wówczas mieć będziem w rezerwie na godzinę prawdziwie czarną?
   Z tymi, co tu praktycznej stosują wykładni, znowuż od Sun-Tzu powziętej, że " są drogi, którymi nie należy podążać, armie, których nie należy atakować, fortece, których nie należy oblegać, terytoria, o które nie należy walczyć[...]" tutaj i teraz nam się pożegnać przyjdzie, cokolwiek przy tem zazdroszcząc, że ich na to stać, natomiast z temi, co nie chcą nad sprawą utracić kontroli (osobliwie nad sakiewką), przy tem nie chcą nijakich awantur, dni cichych, a tem więcej głośnych i najradziej by przez to przebrnęli jeszcze z jak największym dla siebie pożytkiem...  z temi idźmyż dalej w rozważaniach naszych...
  Tak, Mili Moi, przodkowie naszy mięli ciężko nieraz, ale i nam nieletko.... Nasza W
izna, nasze Termopile dziś kształt mają butików czy salonów sieci odzieżowych i rzeknijmyż to sobie ućciwie: to nie jest nasz teren! Nie u siebie tej wojny prowadzić nam przyjdzie...:(( Jakże zatem czynić, by nie polec jako Leonidas dzielny wprawdzie, lecz jakby mało roztropny...?
  Ano, Panowie Bracia, sami to wiecie z experiencyi swojej zali to Was zdoła niewiasta Wasza zaskoczyć w bieliźnie konie pławiącego, gdy szabla z mundurem na brzegu, czyli też żeście jednakowoż w możności tegoż ataku przewidzieć z dokładnością może i nie co do dnia, ale powiedzmy: dni kilku... Jeśli to pierwsze, to nad tem właśnie popracować Wam pora najpilniej by już nikt nigdy Was w tejże materyjej zaskoczyć nie zdołał, jeśli to wtóre, idźmyż dalej. Skoro bowiem tak się rzeczy mają, pora się tu właśnie na naszem oprzeć Kitajczyku i uderzyć samemu, tak byśmy to mięli inicjatywę, kontrolę nad terenem, cyrkumstancyjami zmiennemi, aurą i wszytkiem tem, co się złoży na to, że jako dnia tego będziem głowy do poduszki przykładać, to będziem sobie mogli kolejnego, zasłużonego, pogratulować sukcesu.:)
  By iść na owe sprawunki proponujemy sami niewieście z zaskoczenia, przedkładając przy tem termin przez nas wybrany jako jedyny możliwy w zasadzie, boć tu przecie inszych spraw i prac siła czeka, jako to w automobilu poczynić tego, o czem przebąkujemy od miesięcy, szafy naprawić, wieszaka przywiesić, kranu cieknącego wymienić et caetera, et caetera... Rzecz przy tem absolutnie niezbędna to i onej górnej czasowej granicy nakryślić, jeno nie przemocą, bo o to znów wojna być może wybuchnąć, a fortelem...:) A to , że rzeczy finał przewidujemy jaką kolacją w miejscu Jej ulubionem i żeśmy tam już nawet na dwudziestą obstalowali stolika, luboż gdzie do kina prosiemy i nawet żeśmy biletów już sprawili... Takimż to prostym konceptem, Mili Moi, zapewniamy sobie panowanie nad czasem. Z przestrzenią już tak prosto nie idzie, bo naturaliter możem przedkładać, że skoro czasu skąpo, to jedźmyż tu czy tam, gdzie wiemy, że tych sklepów wpodle siebie wiele (nie łudźcie się, Przyjaciele, że to się na jednem skończy!) a i wiecie, że to nie akuratnie jakie zagłębie najwięcej chciwych grosza zaprzańców i pogan bezlitosnych... Posłucha, nie posłucha, to rzecz niewiadoma, osobliwie jeśli ma gdzie swoich ulubionych jakich, przy tem przyda się może w tejże kwestyi i ustąpić po niewielkim , dla pozoru jedynie czynionym , oporze, iżbyśmy więcej wskórać mogli, stając upornie i twardo tam, gdzie rzecz tego będzie naprawdę wymagała...
     Zegarek na tą wyprawę bierzemy koniecznie, nawet jeśli na co dzień nieużywany, od lat w szufladzie leży. Idzie o to, żeby było w co stukać palcem wymownie, bo mało która niewiasta znaku "T" dłońmi czynionego miarkuje właściwie... I dodajmy też od razu, że to powinno wyczerpywać w zasadzie naszą aktywność na tym wypadzie, jeśli nie liczyć płacenia przy kasie (tak, Mili Moi, na to też trzeba być przygotowanym! Nawet, jeśli to Ona pięć razy więcej zarabia, to tu Was czekać będzie, iżbyście płacili i małoż na tem: by to widocznem było wokoło wszem i wobec i każdemu, a ściślej każdej, z osobna) i ewentualnego noszenia tego, co narastać będzie w torbach kolejnych...
     Boże Was broń przed radzeniem, czy odradzaniem czegokolwiek!!! Jedynie nowicjusz się na to złapać daje i potem cierpi, obwiniany, że źle doradził, jako się ciuch sprzykrzy, luboż się pokaże, że koleżanka sobie taki sam sprawiła... No i po prawdzie, Mili Moi, powiedzmy to sobie ućciwie: nie nasz to teren i najłacniej tu polec nie umiejąc odróżnić zaszewki od szczypanki, bufki od mufki, kryzy od stójki czy tam jeszcze inszych wymysłów diablich. Znałżem ja jednego nieboraka, co to się tak chciał Pani swojej przypodobać, że się tego wszytkiego po nocach uczył z uporem godnym doprawdy lepszej sprawy... Skończył biedak tak marnie, że mi i dziś o niem nie sposób myśleć bez gardła ściśnienia... Nie, nie, owszem, Pani swej się przypodchlebił ponad podziwienie wszelkie. Jej zachwyt zaś i chęć podzielenia się niem tak dalece granic nie miały, że teraz swego mężczyzny przyjaciółkom swoim pożycza, jako doradcy wybornego i on już teraz iście już tylko temi koroneczkami i ramiączkami żyje... :((
     I niechajże Was nie zwiedzie, żeśmy niby biegli w tem, co z nich czasem zdejmujemy... Przeciwnie, należy kultywować w nich przekonanie , że nie odróżniamy spódnicy od sukienki! :) Wachmistrz sam ongi się się dopracował znajomości sześciu różnych wzorów zapinania biustonosza i wpraktykował się w ich rozpinaniu nawet i jedną ręką, po omacku, na Braille'a, a to nie znaczy że by się poważył zalecić ten czy tamten... Nawiasem, czy któremu z Was przyszłoby do głowy wymyślać sześć różnych sposobów wkładania, dajmyż na to, skarpetek? No właśnie.... Tym się, Mili Moi, od tych stworzeń utrapionych (ale przecie rozkosznych:) różnimy, że nam przychodzą do głowy rzeczy proste, bośmy prości i nawykli prostą drogą zmierzać do celu. 
    Czegokolwiek byśmy o sobie nie sądzili i własnej cywilizacyi nie podnosili zdobyczy, nie zamaskujemy tego prostego faktu, żeśmy są nadal tymi samymi jaskiniowcami, co dziesiątki tysięcy lat temu... Naszą rzeczą było zapewnić jadła całej, czekającej w jaskini, wygłodzonej czeredzie, to i interesuje nas duża sztuka z dużą ilością mięsa, a resztę mamy za błahostki, któremu zajmujemy się w ostateczności, ale i tak, przez wzgląd na tę liczbę gąb do wyżywienia, w ilościach hurtowych.... Jak już nie masz mamutów, bo wytrzebione, to niechaj będą króliki, ale ich wtedy potrzeba czterdzieści, a jak już piwa, to najlepiej skrzynka...
  Niewiasty zaś to nasze jaskiniowe menu uzupełniały bobrując w lesie za jagodami i korzonkami i tu wiedza o tem, że jagoda bladoróżowa zabija, a ta lekko ciemniejsza leczy i jest jeszcze pożywną, okazywała się bezcenną. Że ta roślina o liściach lekko się zwężajacych goi rany, a taka sama niemal, aliści lekko pośmierdująca bagnem, przyda się owszem, ale jako będziemy chcieli tę cholerę z drugiej jaskini, na naszego faceta zbyt bezczelnie popatrującą, wyprawić na tamten świat... 
   Panowie, żaden z nas tak naprawdę nie odróżnia wrzosowego od fioletowego, a cynobrowego od różu indyjskiego, choć też nie jest do końca prawdą, że rozróżniamy tylko trzy kolory, czyli ładny, nieładny i pedalski ! Ale też żaden z nas nie oczekuje, że mu niewiasta będzie doradzała, czy wiertarkę kupić Boscha czy Black Deckera... A one owszem, tego po nas czekają, że doradzimy, czy w tem im więcej do twarzy, czy nie pogrubia lub nie postarza.... I o tem, jak z tej wybrnąć kałabanii, będzie "Operacji Butik" część wtóra, czyli de facto trzecia...
                                                                          .                                                                           

29 listopada, 2015

O po trzykroć niedoszłem spotkaniu Ichmościów kontradmirała Nelsona i jenerała Bonaparta...IV

    W części tegoż cyklu trzeciej ( I , II , III ) podrwiwałem sobie sam z siebie, że dłużej ja do tego Egiptu płynę, niźli Napolion z Nelsonem, bo Bonapartowi zeszło na wszystko, włącznie z Malty zdobyciem, dni czterdzieści, a kiedym ja sobie z tego dworował, cykl miał już dobrze dwa miesiące... Tyle, że było to w lutym, dobrze jeszcze, że bieżącego choć roku...:((
   Będzie zatem zadosyć już tych sumitacyj i płyńmy do brzegu, bo nam bohaterowie tej opowieści z głodu pomrą na morzu. Ostawiliśmy ich jako Bonapart z Malty odpłynął i się mozolnie ku Egiptowi kwapił, zasię Nelson, zamiarów jego nie znając, naradę zwołał kapitanów swoich, której dla trudności zorganizowania w warunkach morskich ważniejszą widział, niźli pogoń za raportowanemi mu mijanemi paroma francuskiemi fregatami. Poniechawszy onych fregat, ani się domyślał nieborak, że oto się mija z przednią strażą całej francuskiej armady...
   Neptun był łaskaw Nelsonowi nadgrodzić uprzednie liche wiatry i zesłał mu teraz całkiem wydatnych, tandem Brytyjczycy ruszyli ku południowemu wschodowi nader szparko, ani miarkując, że się znów z Francuzami, wielekroć wolniej płynącemi, na morzu rozchodzą. Dodatkiem jeszcze Nelson pchnął przodem szybkiego brygu, by jegoż kapitan się z kosulem brytyjskim w Aleksandrii był spotkał, ostrzegł onego i nakazał wieści zbierać skąd się ich jeno by udało powziąć, tak by, gdy eskadra główna w porcie stanie, mógł się wszystkiego wywiedzieć najświeższego najakuratniej...
   Nelson stanął pod Aleksandrią 28 Iunii o zachodzie i nie nalazłszy w porcie, ni na redzie napolionowej armady, ni najmniejszej wieści o nich, popadł w rozpacz, że zamiary Francuza odczytał błędnie i że ten zatem ani chybi umyślił gdzie lądować na wybrzeżu Palestyny, czy Libanu dzisiejszego. Angielski admirał miał tu z Napoleonem jedną przynajmniej cechę wspólną: podobnie jak Bonaparte nie znosił bezczynności i poczucia bezradności. Popadłszy ze stanu gorączkowej nadziei na dopadnięcie Francuzów pod Aleksandrią w stan głębokiej frustracji i rozczarowania, zdecydował się wypłynąć ku wybrzeżom Lewantu, by tam szukać Napoleona, francuskich okrętów wojennych i transportowców z  wojskiem. Te tymczasem przypłynęły pod Aleksandrię dwadzieścia pięć godzin po odpłynięciu Anglików...
   Napolion, gdy mu doniesiono jak niewiele zbrakło, by się na Nelsona nadział, najpewniej dopiero teraz pomiarkował jak tragiczną by taka być mogła ewentualność... Że oto niczego jeszcze nie dokonawszy, tonie wraz ze swojem wojskiem, statek po statku, wśród okropieństwa rzezi, jakiej by mu brytyjskie mogły uczynić okręty. Oddajmyż znów głos de Bourienne'owi:
   "Bonaparte, jak się można domyślać, pod wrażeniem wieści od francuskiego konsula, postanowił natychmiast lądować. Admirał Brueys przedłożył mu trudy i niebezpieczeństwa z tym związane: stan morza, odległość od brzegu - i to usianego rafami - zapadający zmierzch i zupełna nieznajomość miejsc dogodnych do desantu. Zaklinał go, aby zaczekać na ranek; dowodził, że to tylko dwanaście godzin i że Nelson nie może wrócić z Syrii przez następne kilka dni [wrócił, nie tyle z Syrii, co z myszkowania po całym wschodnim Morzu Śródziemnym, po miesiącu - Wachm.]. Generał słuchał go ze zniecierpliwieniem i w złym humorze. Przerwawszy mu w pewnej chwili, rzekł: "Admirale nie mamy czasu do stracenia, los daje mi tylko trzy dni. Jeśli ich nie wykorzystamy, będziemy zgubieni"
   Ano, cóż było robić... To Bonapart był wodzem, tandem de Brueys słuchać musiał. Poczęto wyładunek, który szedł okrutnie niesporo, bo podejść do brzegu się dla płycizn wpodle plaży Marabout nader licznych nie dało, tandem żołnierzów wsadzano do szalup dobre półtorej mili od brzegu. Zaczym znów tych szalup wszystkich poopuszczano, obsadzono i załadowano, godzin zeszło kilka ładnych, a znów nim się pierwsi Francuzi na brzegu znaleźli, jeszczeć i następnych. Ci, co na lądzie stanęli nareście, najczęściej byli ledwie żywi od morskiej choroby, wyczerpani do cna i po większej części przemoczeni, bo mało która z łodzi się nie wywróciła od fali luboż na mieliznę nie wpadła i jej spychać z niej nie było potrzeby... Bonapart pisał potem w raporcie do Barrasa, że mu tam naówczas dwudziestu ludzi potonęło, aliści znając jak się z prawdą mijał, choćby przy raportowaniu wieleż złota na Malcie narabował, mniemam, że śmiało możem tej cyfry potroić, abo i jeszcze może uwiększyć...
  Takimże to trybem całej armii wysadzano przez dni dwa, ale Napolion tego nie czekał i o świtańcu 2 lipca z pierwszemi pięcioma tysiącami pociągnął na miasto, by je zająć i obsadzić. Nibyż to jeno było mil parę, aliści dla wymęczonych żołnierzy się to okazała okrutna przez mękę droga, a ściślej nawet to i takiej brak, bo tam najpodlejszego nie uświadczył gościńca. Brnęły nieboraki przez piach, a przy tem wszytkie po drodze studnie im Beduini na złość co rychlej zasypali i uprzykrzali życie, jak jeno umięli. Którykolwiek z francuskich żołnierzy ustał z utrudzenia i się od oddziału odłączył, już się z niem nigdy nie złączył, a dopieroż maszerujący w drugim rzucie mięli możność pogrzebać okrutnie storturowane ciała. 
   Dobrnąwszy do Aleksandryi rankiem całego szturmu było ledwo ze trzy godziny, co nie tyle dowodzi słabości obrony, choć i ta w rzeczy samej marną była, co desperacyi Francuzów, której w liście do domu jeden z oficyjerów był opisał: "Powiem wam w sekrecie, że pragnienie było dla naszych żołnierzy głównym motywem zdobycia Aleksandrii. W naszej sytuacji wybór był prosty: albo znajdziemy wodę, albo padniemy".
   Bogiem a prawdą, po dziś dzień mię nurtuje pytanie, czegóż tak prawdziwie Bonapart w tem Egipcie szukał. Powiedzmy sobie szczerze, że opisujemy niczym nie sprowokowaną napaść na neutralny, bardzo daleki od Francji kraj, który jej w niczym nie zagrażał, a którego zdobycie niczego szczególnego jej też nie dawało. W oficjalnie głoszoną potrzebę ratowania ludu egipskiego od jarzma mameluków, Egiptem w imieniu sułtana rządzących, tom nawet jako dziesięcioletnie nie wierzył pacholę. W zamiar zdobycia drogi do Indii dziś już też nie wierzę i co więcej, nie wierzę w to, żeby Napoleon w to wierzył. Czem zaś dłużej o tem myślę, to mniemam, że mu ten Egipt był potrzebnym jako coś w rodzaju Sulejówka dla naszego marszałka Piłsudskiego: gdzie by zażywał może jakich zwycięstw i związanej z tym chwały, ale nie ponosił odpowiedzialności za nic, co się w tem czasie we Francyi by zdarzyło, za to z daleka był od jakichkolwiek możności uczynienia mu przez Dyrektoriat czegokolwiek niemiłego. On zaś za to mógł czekać, aż owi będą słabnąć i słabnąć, poparcia tracąc, by powrócić, tak jak tego uczynił, na to jedynie, by władzy przejąć...
  Póki co, armijej na trzy podzieliwszy korpusy, Napolion pomaszerował mameluków szukać, a Nelson po bezowocnych poszukiwaniach zawrócił na Sycylię, do Syrakuz, dla zaopatrzenia swych okrętów i wypłynąwszy ponownie, dopiero 29 lipca, u brzegów Grecyi powziął pewnych i sprawdzonych wieści, że francuska armada przy Aleksandrii kotwiczy... Aliści o tem, co wynikło z czwartego, tym razem skutecznego, spotkania się floty Nelsona jegomości z armadą francuską, opowiemy w części następnej, da Bóg, tym razem nieodległej...
                                                                  .