Z myśli pokradzionych, choć tem razem niesłusznych...

Wilhelma Beuplana , francuskiego kartografa i inżyniera, co w służbie u hetmana Koniecpolskiego będąc, siła na ukrainnych ziemiach naszych naczynił dobrego, a jeszczeć po sobie arcycudnego pozostawił Ukrainy opisu, żem miał na starem jeszcze mem blogu dwakroć przyjemność cytować, gdy o obyczaje wielkanocne szło, tak jako o jajca szło i z tem całuśne kleru prawosławnego obyczaje, jako i o dziewek wodą obliwanie...:) Ninie, w niejakiej koincydencji do noty o Tatarach uprzedniej, onegoż Tatarzyna konnego opisanie:
"Są oni wszyscy bardzo zręczni i dzielni na koniu, lecz źle go dosiadają, gdyż nogi mają całkiem podkurczone i sami są bardzo pochyleni. Siedzą na tych koniach, jak małpa na charcie, niemniej biegle się nimi posługują, a taka maja zręczność, że w galopie skaczą z jednego konia na drugiego, gdy pierwszemu z nich tchu juz braknie. Tego drugiego ręka prowadzą, umożliwia im to dogodniejszą ucieczkę, gdy ich ścigają..." 

   A czemu ów cytacik zdał mi się być takim interesującym? Ano, bo Beauplan, w najgłębszej zgodzie z przekonaniami wszytkich współcześnych onemu, spostponował tu tatarskiego sposobu konia dojeżdżania, ani mniemając zapewne, że to właśnie z najgłębszego konia poznania się brało i z wiedzy dogłębnej, jak onemu ulżyć, by go więcej jeszczeć i chyżym uczynić, czy to w pogoni, czy w pościgu, gdzież właśnie konia chyżość za największy Tatarczynów oręż idzie liczyć... Cóż tu zresztą rozprawiać o tem: wejrzyjcież jako konia dosiadają dżokeje na wyścigach wszelkich! Jeno, że my, cywilizowani europejczycy, potrzebowaliśmy jeszcze trzech kolejnych stuleci, by do tejże, Tatarzętom oczywistej, dojść może mądrości...