O animozyjach piechocińsko-ułańskich...

 W Roku Pańskim 1938 wpodle Kamienia Pomorskiego manewry doroczne odprawowano i gdy do mieściny pewnej zawitał 16 Pułk Ułanów Wielkopolskich, ułani ze zgrozą się wywiedzieli, że przed ich nadejściem proboszcz miejscowy napominał z ambony matki tameczne, by cór swych strzegły, bo ułany nadchodzą... a oni, jak rzekł "od piechoty stokroć gorsi".
  Domniemywać mi, cóż proboszczunio mógł mieć na myszli...zapewne skuteczność starań wielekroć większą:))), przecie wysłowił się tak niefortunnie, w jeden z najczulszych u ułana każdego punktów trafiając, że nie dziwota, że wrychle u xiędza dobrodzieja deputacyja ułańska stanęła, kategorycznie przeprosin się domagając... Oj, szczęśny ów klecha, że person duchownych wyzywać nie można było, bo niechybnie by miał najmniej kilkunastu adwersarzy gotowych na udeptanej z niem stanąć. I tak trza było bardziej krewkich mitygować, bo nie bacząc na godność stanu duchownego, rwali się przecie by xiężynie chocia gęby obić...
 Z dawna wiadomo, że ród kawaleryjski ze szlacheckiego się wiodąc, piechotę co się z włościan zawżdy wywodziła, w pogardzie miał. Zdałoby się, że ów "kastowy" niejako podział, wiekiem dwudziestem już anachronizmem czystej wody, przecie nadal każdy ułan, szaser czy szwoleżer miał się za nierównie lepszego od "zająca", chociaby to ów "zając" był herbowy, a kawalerzysta pierwszego konia w żywocie swojem oporządzał nie pod siodło, a do ojcowego pługa... Mało co tak kawalerzystów wszelkich drażniło, jak to, że oficyjerom piechocińskim takoż konie przysługiwały. Z powagą, godną doprawdy lepszej sprawy, kawalerzyści Międzywojnia zabiegali o odnowienie przepisu, co w carskiej Rossyi od Piotra I funkcyonował, że oficyjerowie piechoty koszary kawaleryjskie mijając, oblig mieli z konia zsiąść i prowadzić onegoż za uzdę, poza granicę "zza której trąbek jazdy nie słychać":))
  Bez liku by złośliwostek wyliczać... starczy żurawiejka jedna:
     "Kto na konia siada z płota?
       Oficyjer? Nie: piechota!":))
   Miałoż to niby być dla piechocińców wytykiem, że jeżdżą niczem worek kartofli na siodle przytroczony, podczas gdy "czubek nosa, czubek kolan i czubek buta jeźdźca powinny stanowić linię idealnie prostą i wertykalną".
  W mieścinie jednej, w sklepiku jakiego starozakonnego, rotmistrz pewien jakich sprawunków czyniąc, tak sie zeźlił, gdy go Żydowin "kapitanem" tytułował, że onegoż zrugał straszliwie, a na przeprosiny i dopytywania (przy manifestacyjnym przeliczaniu na nowo gwiazdek:), po czym ów kupiec miałby poznać, że trzygwiazdkowy* oficyjer nie jest kapitanem, usłyszał, że po inteligencji z twarzy bijącej...  
  W nocie poświęconej 7 Pułkowi Ułanów Lubelskich żem pisał o wachmistrzu tegoż pułku, co z berlingowcami był wrócił ze wschodu, lat niemało po wojnie służąc, się i stopnia pułkownika dosłużył w Ludowym już Wojsku Polskim, a przecie na grobie kazał ryć sobie jeno "Wachmistrz 7 Pułku Ułanów Lubelskich" za nic widno mając wszytkie późniejsze honory...
  Różnie nam dziś na to baczyć... niektórym to przykre, niektórym za dowód jakiej wody sodowej do łba idącej... mnie zasię po dziś dzień wiedzieć, że "nie masz pana nad ułana!":))
  A co się naszego proboszcza z Pomorza tyczy, to pułk się przeprosin nie doczekawszy, wzgardził gościną w tejże mieścinie, uznając, że w polu spać lepiej i w lesie, niźli w tak niemiłej być gościnie. Próżno ziemianie miejscowi, wójt a i później wicestarosta do ułanów z mediacyją jeździli; zaparły się ułany i już!  Plebanowi zasię, do wojny samej, społeczność miejscowa wytyków czyniła, że ich odezwaniem niebacznem w ułańskich oczach tak spostponował...

_______________
* przedwojenny kapitan i rotmistrz, dziś gdy chorążowie z jedną gwiazdką są liczeni do oficerów, kapitan nosi cztery gwiazdki