O chlebie myśliwskim...

  Niepolska to potrawa, przecie za taką ją w Galicyjej mieli. Zapewne, że to najulubieńsza potrawa Najjaśniejszego Pana* była, a wiadomoż było powszechnie, że ów za bytnością w Galicyi każdą rad odmieniał przypisanego mu tradycyją do menu cesarskiego bulionu Marii Teresy** na polski barszcz, tedy i chciejstwo narodowe wolało rodowód rzekomy tejże potrawie przypisać, niźli przyjąć, że to dawne panów bawarskich danie. 
  Mięso ze szaraków dwóch, w ostatku sarniny ordynaryjnej duszone w rondlu pospołu z funtem słoniny, wtórym cielęciny i trzecim wieprzowej karkówki, obficie przyprawami jako to pieprzem, grzybami suszonemi, zielem angielskiem i gałką muszkatołową raczono , zaczym całość po przestygnięciu mielono na farsz, którego jeszczeć i truflami podprawiano, zaczym w pas kruchego ciasta zawinąwszy, piekło niczem chleba zwykłego. Upieczonego, krawano plastrami i serwowano z sosem tatarskiem:))
___________________
* cesarza Franciszka Józefa oczywista
**podawany do obiadu cesarskiego o 17.00, przed wienersznitzlem:)). Nawiasem godzi się dodać, że Franz Josef nabożeństwa do wymyślności kulinarnych nie miał i dzień poczynał o 5.00 chlebem (plotki krążyły, że wojskowym komiśniakiem:) z masłem i szynką, po czem w południe spożywał rosół i sztukę mięsa (czasem kiełbasę na gorąco) z warzywami. Ów o 17.00 godzinie posiłek był w zasadzie obiado-kolacyją, bo później już cesarz nic nie jadał, chyba że wypoczywał w Bad Ischl, gdzie sobie jeszczeć o 19.00 ordynował talerza głębokiego kwaśnego mleka z czarnem chlebem.