Na Święty Józef Pułku Święto...

  O samem pułku pisał będę jutro może, w dzień święta właściwego, jako czasu nastarczy co więcej, boć kaducznie tegoż towaru ostatnio skąpo...:((  Dziś jeno wiersze dwa:
 Pierwszy, co go krakowskiemu 8 Pułkowi Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego poświęcił był nie byle kto, bo sam Włodzimierz Tetmajer, malarz i poeta nie dość, że własną pamiętny zasługą, to i unieśmiertelniony przez Wyspiańskiego w "Weselu" jako Gospodarz. Ów tych właśnie rymów  ofiarował pułkowi na święto w 1923 roku, od tychże się, przywołanych w tytule, słów właśnie poczyna:

Na święty Józef Pułku Święto Stańcie polegli między nami Wspominać przyjaźń zadzierzgniętą W śmiertelnym boju z Moskalami.
	Na święty Józef dzień patrona Odżywa wspomnień szereg długi Gdzie bój? Gdzie szarża ta szalona? Gdzie krwi ułańskiej krasne strugi?
Na święty Józef za kraj miły W niebo modlitwa bije stara I otwierają się mogiły I brzmi komenda: naprzód wiara.
	Na święty Józef ze światłości Bożej właściciel pułku schodzi Między swoimi siada w gości Do nich uśmiecha się najsłodziej.
Wszystkich ułanów przyprowadza Co z nim u Boga siedzą tronu Baczność! To pułku święta władza. Raport z każdego zdać szwadronu!
	Czy tu porządek dawny wszędy? Czy żyje polska cnota stara? Czy nie zapomniał kto komendy: Polskie ułany! Naprzód wiara!
Wszyscy polegli przyszli zgrają Między kolegów, co zostali. I tak się do nich uśmiechają, I tak się z nimi przywitali.
	I tak się z nimi cieszą szczerze, Radość im lice rozpromienia, I mówią zdobni w srebrne krzyże "na przyszłą wojnę dowidzenia".
Kiedy ruszycie do ataku Drużyna z Wami rusza stara, Wszyscy staniemy w Naszym znaku, Żółte ułany!! naprzód wiara!
	Polegli z nami żyją zawsze, Zawsze w ułańskim stoją rzędzie, Biegliśmy w boje wręcz najkrwawsze, Posłuszni męstwu j komendzie.
I mówią: ,,Niech się nikt nie żali, Żeśmy U Boga! nasze blizny I młode życie my oddali Jako rycerze dla ojczyzny!
	I w Waszej chcemy żyć pamięci I niech komenda dzwoni stara: Z ósmego Pułku w niebo wzięci Wołamy z Wami -,,Naprzód wiara!!" i drugi, co się z osobistą Tetmajera tragedią wiąże i zarazem przyczyny do pułku sentymentu wyjaśnia... Oto w lipcu 1920 roku, pod Stanisławczykiem na Wołyniu poległ był jeden z synów Onego, porucznik Jan Kazimierz Tetmajer, 8 Pułku Ułanów właśnie oficyjer. Onemuż takiej Ociec* poświęcił elegii: Już Cię tu nie ma w śmiertelnych gromadzie! Już u Bożego Ty stanąłeś tronu! Z Księciem Józefem Ty w ułańskiej radzie Chwalisz się cudem rycerskiego zgonu! Bóg Ci na głowę jasną tęczę kładzie I Ducha blaskiem świecisz z nieba skłonu! W ósmego pułku złocistych wyłogach, W dźwięcznych przed Bogiem stanąłeś ostrogach! Ze szablą w dłoni!... I z tą małą raną, gdzie kula Twoje przewierciła serce!... Z twarzyczką dziecka, śmiechem wyzłacaną, Z Twem zakochaniem w wojnie i żołnierce, Z duszą jak czysty kryształ, nieskalaną w brudzie i w ziemskich rzeczy poniewierce, Z miłością wielką dla Polski Przeświętej, za którą padłeś, Rycerz nieugięty!... Kiedy o śmierci Twej w morderczym boju wiadomość smutną przynieśli ułani, oboje z matką szliśmy do pokoju, gdzie nas żegnałeś... I łkaniem targani zdało się, tego nie zniesiemy znoju... Siostry, jak stadko zrozpaczonych łani, spokojna w bólu otoczyły matkę, zbiegłszy się cicho w płaczącą gromadkę!... A ja, - ja stary... przebaczysz mi Synu!... Ja nie umiałem opanować siebie!... Choć twarz spokojną chowałem dla gminu, Łkałem na moich nadziei pogrzebie... I do żadnego już niezdolny czynu, wierzyć nie mogłem, żeś Ty już tam - w niebie!... I że Cię więcej, ukochany Synku!... nie ujrzę w żółtych ułanów ordynku!... Bolesna cisza dom zaległa stary, Do tego domu już nie wrócisz więcej... Chyba z pradziadów ułańskiemi mary przyjdziesz w rocznicę tych krwawych miesięcy, gdy, w ukraińskie zabłąkane jary, na śmierć patrzałeś młodzieńców tysięcy, na mękę rodzin, na krew i pożogę, Krzyżową Polski przebiegając drogę!... Lecz nie!... Ty żyjesz!... Tak nam coś szeptało, gdy płaczu kurcze chwytały za szyję, Tam, - w Ukrainie leży Twoje Ciało, lecz Tyś tu, z nami! I Twój Duch tu żyje! Choć coś strasznego się tu z nami stało, niech tego oczy nie widzą niczyje!... Bo wciąż koło mnie dzwonisz ostrogami, Wróciłeś z boju, jesteś między nami... Z wieścią o śmierci wstąpił do komnaty Anioł, co rzeczy opowiadał cudne: że, jako rycerz poległeś skrzydlaty, że Cię minęły do zniesienia trudne męki konania... Weselem bogaty nie wiedząc, wszedłeś między mary złudne, I... że całuje Polska Twoją bliznę, bo jako rycerz padłeś za Ojczyznę, I uciszyły się powoli płacze, A duma w piersi rodziła się rzewna. I uwierzyłem, że znów Cię zobaczę. I moja przyszłość stała mi się pewna. Bo kiedy życie skończy się tułacze jakaś mnie droga prosta, modlitewna, jasna do tego zaprowadzi progu, gdzie Ty ułańską pełnisz służbę Bogu. I ten dzień taki stał się uroczysty, jakoby wielkie Zmartwychwstania Święto! Bo widzę Ciebie, jak Anioł srebrzysty, prowadzisz dalej pracę rozpoczętą... Jak miecz Twój błyska słońcem promienisty, gdy Pułk Twój hordę rozgramia przeklętą, wiedziesz ułanów wśród ognia i krzyku, boś nie opuścił ułańskiego szyku! A tylko do mnie, prosto z boju wrzawy przyszedłeś nocą, w Twym mundurku szarym, i uśmiechnięty pytałeś ciekawy, czy serca jeszcze nie pękły nam starym? Dałeś mi rękę! Ściskałem ją łzawy... i widzę Ciebie nie snem ni oparem, ale ułanem Cię widzę, jak żywym, i uśmiechniętym!...i jakby szczęśliwym!... I nie wiem - w mojej strasznej poniewierze - płakać, czy śmiać się do Ciebie - ułana? Dumnym, że dałem Cię Polsce w ofierze, choć dusza we mnie leży połamana. Choć - że Cię ujrzę, niezachwianie wierzę, bo sam zawołasz mnie rychło przed Pana!... Szczęście - i razem taki ból okrutny... Synu! O jakżem po Twej stracie smutny!...