Z nocnych okołoukrainnych rozmyszlań Wachmistrzowych...

  Kredą w kominie te razy znaczyć, gdy się Wachmistrz bieżącej dotyka polityki i nie wiem, zali się to za te prawie ośm lat by więcej jako dziesięć-dwanaście razy zdarzyło... Na tem blogu nie pomnę, a sprawdzać mi czasu nawet szkoda, na poprzedniem z pewnością jako szło o „krzyżowców” z Krakowskiego Przedmieścia przeniesienie, a przódzi jako się prezydencki aeroplan we Smoleńsku roztrzaskał, a uprzednich nawet i nie pomnę, choć wiem, że z początkiem żem tego czynił częściej.

   Aliści, zbrzydziwszy sobie świat polityki obecnej, żem się już jeno na tem skupił, gdzie mam w rzeczy samej jakiego możność wpływania i działania, choć i tu z efektami różnie bywa... Zasadnem zatem byłoby spytać, przecz to ninie się w obowiązku głos zabierać czuję, skoro ani to mój wóz, ani konie, ani cyrk a i małpy nie moje? Najuczciwiej responsować będzie: nie wiem... Ale człek tak ma, że „czasem musi, inaczej się udusi”:) No to i spisałem tych paru refleksyj okołoukrainnych moich, znając naturaliter, że siła opiniotwórcza bloga mego żadna i ci, co tych słów by może przeczytać powinni, nie uczynią tego z pewnością, a nawet gdyby jakiem to gdzie odpryskiem dotarło, to pewnie poniewczasie, bo my Polacy działać lubimy okrutnie, za to gorzej cokolwiek z myśleniem, co genialnie sportretował Fredro („...bo ja rzadko kiedy myślę, alem za to chyża w dziele”- Podstolina „Zemsta”)...

   Primo, co podkreślić muszę, żem całem sercem za temi co moskiewskiego pachołka przegnali i naród z kolan podnieśli. Ot, taka durna romantyczna, jakże polska natura, cóż poradzisz... ale jest w tej sympatii ból szczery, gdy się widzi błąd za błędem czyniony, chcę wierzyć, że w przyszłości nieważny i nie daj Boh, by się miało to zemścić kiedy... Ano choćby zda mi się, że pochopnie owi ogłosili, że tego bledyńca władzy pozbawiają... Nie znam ja ich konstytucyj, ale to co o naszej wiem, luboż o amerykańskiej to tyle, że procedura prezydenta usunięcia długa zwykle i żmudna i wielce by to było azardownem, gdyby tak go można było szast-prast i na pysk, nawet gdyby na to nie raz, nie dziesięć ale i po stokroć zasłużył... Byłoż może poczekać potrzeba, wezwać onego do powrotu, do aktów asygnowania, czas na to jaki naznaczyć, najjawniej dobrej woli dokumentując i dając onemu czas się pokazać jako nieledwie sabotażysta tegoż porozumienia...            Pewno, że ów głupoty uczynił z punktu deklarując, że niczego podpisywać nie będzie, co znaczy ni mniej, ni więcej, jak deklaracyją, że robić nie myśli, a nie znam pracodawcy, co by chciał pracownika trzymać, gdy ów nie dość, że kradnie, psoci, broi, to jeszcze w oczy mówi, że się roboty swojej ani myśli chwycić. Cóż dopiero, gdy pracodawcą jest naród, a pracownikiem nie byle ulic zamiatacz, przez byle kogo i w chwili każdej do zastąpienia możliwy... Jeno, że skoro się żyje w kraju, gdzie choć aby trochę prawo szanują, lub przynajmniej szanować by chcięli, zdałoby się tego we zgodzie z wszelkiemi uczynić zasadami, by wywaliwszy kurwego syna, nie narazić się na to, że ów potem będzie się z tem gdzie po sądach ciągał, imienia pracodawcy na szwank narażając...

  Secundo, że co widzę na wyprzódki się teraz nasi wszelcy politycy i żurnaliści tam wybierają dopomagać, jakoż to się owi mają we własnem urządzić domu... Wielce ja bym z tem był ostrożnym, a to dla przyczyn najmniej kilku... Raz już przecieśmy tę żabę z niemi jedli, bo raz już tej szansy mięli i wszyscyśmy widzięli, cóż z nią uczynili. Wtóre, że nikt nas o to dopotąd nie prosił, tandem nie bądźmyż tu więcej nad papieża papiescy, bo jeśli owe experimentum się nie powiedzie, to kogóż za to winować będą? Siebie, myślicie? O, sancta simplicitas! 

   Dopotąd jeszczem nie posłyszał*, by kto po tamtej stronie za ministrów unijnych eskapadę, mediację i wynegocjowane porozumienie podziękował... A co sarkania było, że owo nie takie, jakiego by sobie życzyli, a że im się krzywe widzi, a że niegodne... Z drugiej znów strony, to oczywiste, że kto z niemi w tej godzinie próby będzie, a daj Boh, przebędą tę dolinę płaczu i łez jako z pomyślnem skutkiem, ten tam in futuram wpływów mieć będzie, tandem tak źle, i tak niedobrze... Uważcież, Mili Moi, że owi nawet dziś nie są na początku tej drogi, której myśmy w 1989 roku poczynali. Trawestując Churchilla powtórzę: „To bynajmniej jeszcze nie jest żaden koniec. To nawet nie jest początek końca. Ale, być może, jest to koniec początku!”. I jakobym te dwa początków końce miał równać ze sobą, to rzeknę, co zda się herezją każdemu, co mizeryję początku lat dziewięćdziesiątych pamięta, aliści zda mi się, jakobyśmy wówczas, w porównaniu dziś z niemi, na skrzyniach ze złotem w bankowem skarbcu siedzieli, a owi na gołym klepisku... I rozumieć potrzeba, że czegośmy na ratowanie niefrasobliwych Greczynów po sakiewkach unijnych wyskrobać nie umięli, a rzecz cała się nieomal o rozpad Unii nie otarła, to to grosze były nędzne w porównaniu do tego, co tu summa summarum potrzebnym będzie, by trupa ukraińskiej gospodarki wskrzesić...

  Tertio, że ich dziś jeszcze niosą uniesień wzniosłych chwile. Znowuż Churchilla przypomnieć by się godziło, bo ten, co tam rządzić będzie, powinien onym ućciwie rzec, podobnie jak w 1940 roku Angielczykom Churchill, że obiecać nie może niczego, okrom potu, znoju i łez, jeno czy owi kogo takiego wynajdą i posłuchają? I czy zrozumieją? Wątpię o tem okrutnie, za to dziwniem pewny, że za lat parę słyszeć tam będziem wyrzekania, żeście nas oto, Polacy, pobuntowali, przywiedli do najostateczniejszej nędzy i porzucili w nieszczęściu... I na potęgę wyliczać będą czegośmy to im rzekomo nie naobiecywali...

  Tertio, co słyszę, że się kraj ów by miał być może podzielić... Ano to i może przypomnieć pora, że z początkiem lat dziewięćdziesiątych, jako się moloch sowiecki był rozpadł, a na Ukrainie i Białorusi niezgorsze pozostały arsenały jądrowe, to wiele z tem miały okcydentalne potencyje zachodu, by onych namówić, iżby owej Rossyi oddały, luboż zniszczyły, gwarancyj za to dostając niepodległości zachowania i terytorialnej integracyi. Szukać mi nie pora, aliści z pewnością temi gwarantami największe atomowe były potęgi, ergo Amerykany, Angielczyki, Francuzy i Rossyjanie, a za Chiny już głowy nie dam. Tandem by się co tam w tę co choć stronę smażyć miało, starczy onego traktatu z bodaj 1992** roku gwarantom przypomnieć i niechaj pokażą, wieleż ich słowo tu warte, bo nijakich nowych nie potrzebują w tej mierze od ONZ ordonansów. Jeno brać i wypełniać! I pomnąc wieleż dla carów moskiewskich wszelkiej maści, białych, czerwonych czy inszych, zazwyczaj traktaty są warte, wielcem ciekaw, ileż dla pozostałych tego sygnatariuszy... Choć, zda mi się, że jako i Polak na doświadczeniach ostatniego stulecia chowany, i jako historyk, odpowiedź tą znam...:((

* głęboką nocą to piszę, to i możebne, że rankiem się słowa te nieaktualnemi okażą

** dopisek z godziny 5.40: okazuje się, że nie jestem jedynym, co ten traktat pamięta. U Vulpiana znajdziecie wszelkie szczegóły owego Moratorium Budapesztańskiego z roku 1994, a nie, jak mi się zdawało, z 1992r i bez Francuzów udziału.