O bennonitach czyli o redemptorystów wcieleniu najpierwszym...

 Przedwojennego "Słownika rzeczy i spraw polskich" zredagowanego przez Zofiję de Bondy, cytując (w którem to cytacie żem sam jeno podkreśleń sobie dozwolił) rzeczy nie objaśnimy, jako się należy:
"[...]Później bennonitami zwano ZAKONNIKÓW REDEMPTORYSTÓW, którzy osiedlili się w Warszawie w r. 1717, otrzymując w zarząd kościół Św. Bennona. Zakonnicy ci WYWIERALI DUŻY WPŁYW NA LUDNOŚĆ, lecz że MIESZALI SIĘ DO SPRAW ŚWIECKICH, zostali za Księstwa Warszawskiego WYDALENI z Polski."
tandem dziś bym chciał co więcej w szczegółach dzieje owych redemptorystów pierwszych opowiedzieć, osobliwie z uwagi na czasy i uwikłania onych przeróżne, takoż o owych wygnaniu, które znów dla porządku nazwiemy pierwszym, bo przecie niezbadane są wyroki Opatrzności i któż wie, co nas w tej mierze jeszcze czekać może? Choć osobiście uważam, że prędzej by się owi samowygnali, a i to jedynie de iure na jakie Malty, Cypry, Bahamy czy insze podatkowe raje, gdyby im się nareście kto z fiskusowych przyjrzał skrupulatniej...
   By spraw sprzed lat dwustu tu pojąć, przyjdzie się nam jeszcze o pół wieku cofnąć, w czasy cesarza Józefa II, który to po wstąpieniu na wiedeński tron z punktu zniósł osiemset klasztorów a zakonników ledwo trzecią część ostawił. Papieskich bulli jeno natenczas ważnemi nakazał w cesarstwie poważać, jeśliby owe cesarskiej miały kontrasygnaty, co nawiasem dowodzi, jak daleko się sprawy przez stulecia od Canossy minione posunęły... Zapędy cesarskie szły i w tym kierunku, by psalmów po niemiecku śpiewać, a gdy zaczął liczbę świec na ołtarzach rozporządzeniami regulować, pruski Fryderyk Wielki nazwał go "bratem-zakrystianem"...
   W tamtych to czasach, gdy jezuitów skasowano, redemptoryści na toż właśnie powstali, by owych zastąpić, co i w ubiorze zakonnym było widocznem. W Austryjej zaś do owego zgromadzenia przystąpił Morawianin pewien, naźwiskiem Klemens Hoffbauer. Znalazłszy, że się pod Józefowym władaniem niedobrze zakonnikom dzieje, uprosił on przełożonych swoich, by mógł gdzie indziej misyjnej prowadzić posługi i tak rada w radę, posłano go z kilkorgą jeszcze bracią w Inflanty...
   Do Inflant jednak droga przez Warszawę wiodła, a tam ponoć nuncjusz miał na Hofbauera nastawać tak srodze, by w mieście ostał, że ów uległ tym namowom. Po prawdzie to ja nie pojmuję, czemuż by aż nuncjusz miał i to w takiem mieć poważaniu obcego sobie gołowąsa zgromadzenia nieznanego, osobliwie, że w mieście konkurencyja między klasztorami i zakonami i tak już przychodziła, jako Kitowicz podaje, k'temu, że jako się dwie na mieście spotkały procesyje, to jedni drugim wyższość swoją dowodzili kułakami, trepkami z nóg zzutymi luboż i kijami...
   Jak tam było prawdziwie, nie dojdzie już dzisiaj, dość że ów ostał, rzkomo w misji posługi dla cudzoziemców licznie Warszawę nawiedzających, luboż i pomieszkujących w niej. A że im przydano opuszczony po bractwie św. Benona kościół ( ściślej drewnianej kaplicy, którą dopiero właśnie owi na murowany odmienili kościół), to i wrychle ich warszawianie zwać poczęli benonitami, bennonitami luboż i benenitami... Nie od rzeczy, mniemam, będzie wspomnieć o tem, że wraz z kościołem i ciżmami benonitów, w które redemptoryści weszli, odziedziczyli i przywileju, jeszczeć od Władysława IV danego, na wyrób i wyszynk piwa, z czego wielce radzi skorzystali.
   Hoffbauer osobiście, a za nim i bennonici insi posłynęli wrychle jako kaznodzieje okrutnie na grzech zajadli, ergo im to wiele przyniesło uznania u dewotów płci obojga, tandem kościół ich zapełnił się tłumem, osobliwie, że stał nieopodal pałacu wielce przez warszawian poważanego prezydenta grodu, Ignacego Wyssogoty Zakrzewskiego.
   Szczególniejszej jeszczeć im przyniosła sławy misyja szczególna, której się w czas insurekcyi kościuszkowskiej jęli, a tej mianowicie, że rozgłosiwszy przódzi, iż krzyżyków i kartek z modlitwami kładą podczas mszy pod kielichy, ergo owe szczególnej nabierają mocy, tandem świętość takowa niechybnie posiadacza uchroni przed kulami, przedawać onych poczęli za grosz niemały, a jakaż tego skala była niechaj świadczy, że w dzień 28 Augusta takich krzyżyków i kartek jakie trzy tysiące przedali!
   Jeślić jednak owi rachowali, że jak kogo Moskale przy szturmie ubiją, to i tak reklamować nie przyjdzie, to się poszukali, boć przecie ostały familie osierocone, a i nie każdy trafiony przecie pomarł. Bennonici jednak zgrabnie się wykręcili sianem, wdowom i kalekom głosząc, że kto w bój poszedł bez spowiedzi i absolucji, to i sam sobie winien, że moc kartek osłabił...
   O dalszych jednak bractwa tego konceptach i dziejach opowiemy w części tejże opowieści kolejnej...