O niespodzianym uśmiechu Historii i pewnem spotkaniu pokoleń...

 Straszą człeka czasem, by zważał, co czyni, bo może to k'niemu wrócić kiedy... Ale kto by tam na takie gadanie zważał, osobliwie gdy ma się dziesięć, czy jedenaście lat, a tylem mógł mieć, gdy się owa poczęła, nie tyle może Historia, co historyjka niewielka, abo może i onej jaki strzępek z odprysku, jeśli światową brać miarą... Ale pocznijmyż ab ovo, co w tem przypadku oznaczać będzie paradoksalnie od końca. Owoż z domostwa Rodzicieli moich, gdzie już od lat paru dziesiątków nie mieszkam, przyszła wiadomość, że mnie, konkretnie mnie, z imienia i naźwiska, jakie pacholę poszukuje nie zanadto wielgie. Grzeczne, dosyć przyjemne, aliści w czem rzecz rzec się nie kwapiło, jeno po namowach długich ostawiło numeru telefonu, gdybym się skontaktować zechciał...
   Zechciałem. Nie co dzień bowiem człeka na zamierzchłych adresach pacholęta szukają, a przepatrzywszy sumienia i wspominków, myśl, że mi się jaki pcha potomek dopotąd nieznany, odrzuciłem, poniekąd z ulgą, poniekąd może i z jaką żalu cząstką. Tak czy siak, wydzwaniałem z niejakim niepokojem, bo życie człeka nauczyło, że jeśli to ciebie same znajdują, to raczej kłopoty niż frukta...
   Głos w słuchawce męski, rzekłbym, że surowy. Przedstawiam siebie i sprawę, na cóż głos z punktu surowość traci i do radości przechodzi niezwykłej. Pacholęcia, któremu powiedzmy, że Wojtuś, akuratnie nie ma doma, a jegomość nie chce dziecku odbierać przyjemności, jeśli naturalnie pozwolę i byłbym grzeczny numer swój podać, by owo samo mogło podzwonić później. Nie powiem bym był tem zachwycony szczególnie, ale żem jest człek grzeczny (do czasu) i bliźnim życzliwy (do czasu), uczyniłem jak proszono, choć rozłączałem się z niepokojem jeszczeć i większym...
  Wieczorem ów młodzik mi dzwoni, uszanowanie składa, raduje się wielce, że mnie odnalazł i plecie coś bez ładu i składu o kapsule, o szkole, o jakiejś rozkopanej dziurze, w której nie znaleziono niczego i czy abym ja w tem im dopomóc nie umiał, bo szkoła cała sprawie kibicuje i wszyscy ciekawi... Oprotestowałem rzecz z punktu, źrebięcia w miejscu osadzając i prosząc, by rzeczy raz jeszcze wyłożył, aliści za koleją, jak się należy i objaśnił jaka dziura, co za kapsuła, w której znów to szkole i o cóż, na Boga Ojca, w ogóle idzie!? Nie obeszło się bez interwencji malca rodzicieli, którzy się w rozmowę włączyli, a gdy padła nazwa szkoły i pomiarkowałem, że to przecie dawna moja, cośkolwiek mi świtać poczęło we łbie posiwiałym...
    Za nader dawnych skautowskich mych czasów, gdy do końca przeszłego stulecia pozostało jeszcze trzy dekady, zwierzchność nasza ówcześna obmyśliła jakiej gry, czy zabawy, której dalibóg już najmniejszych inszych nie pomnę celów, zasad i szczegółów, okrom tego jednego zdarzenia, które tamtej gry być miało cząsteczką. Owoż było potrzeba jakiego pojemnika, co by jako względnie zniósł w ziemi zakopanie, zatem nie metalu rdzewnego, czy butwiejącego drzewa, zasię w onego nakłaść trzydzieści jakich przedmiotów drobnych, dnia codziennego świadków, zasię onych spisu i opisu i wszytkiego razem, by gdzie zakopać, a we szkolnej kancelaryi koperty ostawić z planem gdzież zakopane i przykazaniem na kopercie, by przed Rokiem Pańskim 2000 nie otwierać... Ano tom i wziął, za Pani Matki zgodą, jakiego pojemnika na mąkę czy kaszę z plastiku czynionego, nałożył tam owych drobiazgów, z których pamiętam żołnierzyka jakiego, naparstka, widelca, ołówka, monety bodajże 50-groszowej, znaczka pocztowego i metalowego z grodu herbem. Całości żem uszczelnił jak się dało i zakopał wpodle szkoły, na trawniku za biblioteką, starannie odmierzywszy wieleż kroków od narożnika, od ogrodzenia i od schodków do parku za szkołą prowadzących.
   Koperty w szkole deponowanej, kancelistka ówcześna włożyła gdzieś, gdzie kolejnej się to okazało, że zawadza sielnie, ale opisu przestrzegającego przed otwarciem uszanowała, jeno włożyła koperty do pudła ze zdjęciami dawnemi, z których jeno części do kronik i gablot pamiątkowych wybrano. Pudło owo w jakiejś zapomnianej szafie przeleżało lat kolejnych kilkanaście i zostało sprezentowane jako pamiątka odchodzącej na emeryturę dyrektorce, co w tej szkole pół żywota strawiła. Ta pomarła jakoś tak łońskiego roku, a familia onej, papiery ostałe porządkując, pudła na powrót do szkoły zaniesła, miarkując, że onej z niego większy i może, niźli im pożytek... W szkole zaś pacholętom, co się kroniką szkolną zajmowały, poruczono onego zbiorku, by zeń może co i ciekawego, gwoli uzupełnień w istniejącej już kronice wypatrzyły, a i może co ku jakiej wystawce małej, dość, że tak w ręce naszego Wojtusia pudło wraz z kopertą moją trafiło. Treści poznawszy w te pędy z pozostałemi z redakcyjnego zespołu popędzili do szkoły, by zgody zwierzchności zyskawszy, kopać począć, co się i dokonało, aliści sine effectu żadnego. 
   Dalejże w żale i rozpacze, a i wymówki kolejne sobie wzajem, jako że wymiarów zgodzić nie umięli z opisanemi, tandem jako im dwa jako spasowały, to się trzeci nie zgadzał i tak w koło Macieju... Sceny ponoć były iście jako z "Wyspy Skarbów" gdzie jeden drugiego miał w podejrzeniu, a najwięcej Wojtusia owego, bo list już otwarty przyniósł. Przysięgało się przy tem chłopię, że koperta otwartą już i była przódzi, ergo luboż kto tego przepatrzył, nic przecie w tejże kwestyi nie czyniąc, luboż, jako domniemywali moi młodociani przyjaciele, kto wskazówkami w liście zawartemi się kierując, "skarbu" odkopał i przywłaszczył...:)  A że autorem listu byłem ja sam, po uczniowskiemu porządnie się z nazwiska, imienia i klasy ówcześnej podpisawszy, tak i zwierzchność szkolna dawniejszych szpargałów przepatrzywszy, poznała że był taki a i owszem i pomieszkiwał tu i tu, tandem jeśli kto co może rzec co więcej o tem, to jeno ja, jeśli się młodzieniaszkom mnie odszukać pofortunni.
   Pofortunnić, jak już wiecie, pofortunniło, dogadać żeśmy się dogadali, dość, żeśmy się na za jakie dwa dni w miejscu rzeczonem spotkali, bym im, gdzie kopać dopomógł ustalić. Zapały tylko już cokolwiek opadły, bo że koperta spisu zawartości nie zawierała, pole się otwarło do spekulacyj najróżniejszych, przy których osławiony ostatnio "złoty pociąg" to nic niewarte jakie rupiecie, a tego wszytkiego właśnie żem uciął, wyznając tego com o zawartości pamiętał.
   Ano i jakem stanął po latach z górą czterdziestu tom miejsca niby poznał i zarazem nie poznał... W końcu lat ośmdziesiątych postawiono przy szkole sali gimnastycznej nowej, a dokładnie przez miejsce zakopania poprowadzono łącznik do onejże z budynku głównego. Temuż się pacholętom wymiary nie zgadzały, temuż i kałabanija cała... Ano i tako się rzecz pokończyła na razie, okrom spotkania z młodzieżą wielce miłego, gdziem o skautowskich naszych przewagach dawnych siła jeszcze rozpowiadał. Jedno co mię nurtuje, czym aby słusznie uczynił, nie dzieląc się przekonaniem nabytym przez eksperiencyję latami na budowach spędzonemi nabytą, że ową "kapsułę czasu" z pewnością wykopali, najpewniej ani nawet o tym nie wiedząc, operatorzy koparki, co pod fundamenta owego łącznika wykopu kopała... Pacholęta bowiem wciąż chodzą i kombinują a to o podkopach z boku czynionych, a to nad borowaniem pawimentów we szkole samej rozmyszlając...:)
  
                                                                 .