O rzucaniu blogiem...

   Na marginesie noty pozwolę sobie przypomnieć, 

że pora uczcić święto 6 Pułku Strzelców Konnych imienia 
hetmana wielkiego koronnego Stefana Żółkiewskiego,
 w Międzywojniu w Żółkwi właśnie, rodowem gnieździe

 patrona swego, stacjonującego, zasię 23 Maii pić będziem 

za święto 4 Pułku Strzelców Konnych Ziemi Łęczyckiej...

 Dziejów pułków tych ciekawych

 do dawniejszej odesłać sobie noty pozwolę

   Koncept niniejszej notki zawdzięczacie poniekąd ostatnim Szczura Jegomości wynurzeniom, będącym w istocie kolejną jego pracą z dziedziny ontologii i epistemologii blogownictwa, czy nawet rzekłbym, że i może tą dziedzinę nauki tworzącym, o czym przyszłym badaczom zawczasu donoszę, znając, że owi jako to u naukowców zwyczajnie, świętości nie uznając, to i klasyków nie uszanują...
    Rozważania owe przywiodły mię k'temu, że, pomimo że rok rozpoczynam w blogowaniu dwunasty, jestżem w temacie experiencyi zwyczajnie mikrej, bom sam jeszcze dopotąd blogiem nie rzucał, choć ów mną (albo administratorzy platform blogowych) bodaj już parokrotnie, przecie w związku ze wciąż niezaleczoną prostracją* i abominacją, jest mi ta myśl nieustająco bliską, przeciem jednak skonstatował z niejaką zgrozą, że nic przecie o rzucaniu blogiem nie wiem... Małoż na tem, zda mi się, że nikt dopotąd tego nie próbował nawet w jakie zorganizowane ramy wcisnąć i nad oddolnym ruchem zapanować, co rodzi niejakie nadzieje na to, że będę jednym z pierwszych działaczy na niwie i przyniesie to w konsekwencji jaką lukratywną posadkę czy synekurkę w Zarządzie Polskiego Związku Miotaczy Blogów, gdy taki już wreszcie powstanie.
   Myśl ta dodaje, oczywiście, otuchy, przecie z minuty na minutę tych rozważań widzę, jak rośnie góra spraw niczem nie uregulowanych i nie ustalonych, słowem totalne bezhołowie i brak reguł, czemu jak najrychlej zaradzić pilno potrzeba, bo bractwo wokoło rzuca blogami od lat bez najmniejszego ładu i składu!
     Pilno nam zatem tejże konkurencyi nowej jakie ustalić reguły, ergo zapraszam wszystkich do dysputy o tem, jakaż ta być ma dyscyplina nowa... Nie od rzeczy będzie z punktu do MKOL-u wystąpić o uznanie za dyscyplinę olimpijską, bo znając tego tworu nieruchawość na dziesięciolecia liczoną, decyzja zapewne zapadnie, gdy większość blogowiczów już wymrze... Czy to jest sport indywidualny, choć masowy, czy jednak drużynowy? Czy zawodnicy winni walczyć ze sobą, co poniektórzy (i poniektóre) ćwiczą już od dawna, okładając się wzajem blogami na potęgę? I kogóż wtedy i za co przyjdzie za zwycięzcę uznać? Czy też raczej zwycięzcę premiować się będzie, porównując wyniki? Czy trzeba dzielić konkurencję na kobiecą i męską, czy też jest to rzecz bez znaczenia? Osobiście byłbym obaw pełny, że jeśli się to rozdzieli, płeć mając za kryterium, to w niektórych gminach, a może i powiatach sport męski nigdy nawet sekcji w lokalnym LZS-ie nie stworzy, nie mówiąc o klubach... Ale to szczegół, wielekroć ważniejsze przecie samej dyscypliny zasady, bo dla mnie jest wciąż rzecz niejasna, czy blogiem się rzuca w dal, wzwyż czy przez przeszkody? Ileż rzutów się uznaje i czy są rzuty spalone? Czy to się czyni z miejsca, czy z rozbiegu? Z półobrotu, czy wykręcając obrotów nawet kilka, czy przeciwnie, trwać przy tem trzeba nieporuszenie? Są jakie przy tem figury obowiązkowe? Jakieś salchowy, telemarki czy insze immelmany, za które się punktów zbiera dodatkowych? Jeśli tak, to za co i jakaż być winna punktacja, czy może miasto niej o wszytkiem czas rozgrywa mierzony, a jeśli tak to od kiedy do kiedy? Blog blogowi przecie nierówny, ergo być winny jakie powołane wagi, czy kategorie, ale tu znów dylemat jakże ich kwalifikować do nich? Bywają przecie blogi ciężkie niczem niemiecka filozofia i lekkie niczem słowo polityka... Jakże ich zatem równać ze sobą? 
   I tu przyznam z niejakim zawstydzeniem, że myśl nawet sama o niebacznym zostaniu jakim mistrzem, niechby tylko województwa czy powiatu, o świecie czy Europie nawet nie myśląc, w rzucie blogiem w kategorii, dajmyż na to, lekkośredniopółciężkiej z punktu mnie niejaką abominacją do rzucania napawa, właśnie przez obawę o możność bycia obdarzonym takim właśnie tytułem...
    Jak sami zatem widzicie, pracy jest moc, a czasu, jak zwykle, niewiele, tandem nie mieszkając, bierzmy się do roboty i ustalmy co pilnie, by temu powszechnemu bezhołowiu kresu położyć rychłego. I oby nie wyszło, że chcieliśmy jak najlepiej, a wyszło, jak zawsze...

____________________

* - upewnić spieszę, że nie o religijny sens tego słowa mi idzie...