O restaurowaniu Wachmistrza...

   Że mnie akuratnie czeka z rozrywki sprzed lat paru powtórka, tom i Wam umyślił zaserwować powtórki z mojego tamtocześnych przygód opisania:

"Akuratnie jakem ostatnich gderliwostek był pisał ( V), przyplątała mi się jaka przedziwna przypadłość, najpewniej z przedźwigania, że końce palców mi mrowieć poczęły, jak przy drętwieniu, z czem żem się czem rychlej już po jakich dwóch niedzielach wybrał pierwszy kontakt obejrzeć. Owszem, niczego sobie... Kontakt znaczy... Młody, ładny, płci przyjemnie odmiennej i nadobnej etc.etc. Mrowienie niemal zrazu na jej widok ustało, przynajmniej w palcach, aliści znając, że w tem gabinecie siedzieć ustawicznie przecie nie mogę, suplikowałem o jakie remedium.
    Na początek żem dostał zaordynowanej drogi krzyżowej od rentgana do pogana, którą przemyślnie we trzy kolejne niedzieli przebywszy, łaski żem dostąpił uzdrawiającej Uspołecznionej Rehabilitacyi, u której właśnie już ledwo w miesiąc kolejny się dla Wachmistrza audiencyje poczęły... Lekko licząc: wszystkiego trzy z okładem miesiące, co mam sobie ponoć poczytywać za szczęście niemałe...
    Ano i tak chadzam, ze zdziwieniem niemałem odkrywając, że chociem się nie miał za młodzieniaszka, to tam dopiero prawdziwy występy darmo daje Teatrzyk Geriatrzyk... Najpierwszej terapii, a ściślej aromaterapii doznaję ja w izbie, gdzie się przebierać każą i przyodziewę po szafach chować, gdzie się nie sposób jest pozbyć tejże imaginacyi, że się tam cięgiem duch jeszcze unosi wszytkich, co do tej izby kiedybądź weszli, nie wyłączając w tem i tych mularzów, co jej stawiali...
   Nic to, idziem dalej, ku izbom gdzie podłączają Wachmistrza do prądu i kopią nieludzko, mrożą mu pierwszą krzyżową, zasię każą przedziwacznych jeszczeć wyczyniać wygibasów, co z pokorą przyjmuję za grzechy moje, najwięcej jednak dla tej świadomości, że jako by mi się jeszcze pogorszyć miało, to na starość kielicha ni szklenicy nie utrzymam w garści, a to by mą starość uczyniło prawdziwie nieludzką...
    Nawiasem, to jakobym się miał jeszcze reinkarnować kiedy i móc profesyję wybierać, to ja takiego rehabilitanta od ćwiczeń poproszę... Hospody Pomyłuj, taż ja ani myślił do tych pór, że jest gdzie jaka robota na Ziemi, gdzie się człek snuje bez celu godzin osiem, kaw i herbat wypijając przy tem ze dwa morza i jeszcze mu za to płacą! Jedyny mankament jaki w tej profesyi widzę, to konieczność plotek i pogwarek koleżanek i pacjentek wysłuchiwania (nie wiedziec czemu mężczyźni cierpią w milczeniu)...
    Ano i jak tak przesiaduję tam przed lustrem, kończynami dziwacznie wymachując, naprzeciw mnie szereg unieruchomionych stoi bicykli bez kół, na których się przywracają do życia świeżo zmrożeni z chłodni, co Wachmistrza dopiero czeka... Jednaż z owych starowinek raz tam widać pierwszy przyszedłszy, jako się już poradziła na to siodło wdrapać, przedkładała zwierzchniemu nad nami owemu oberobibokowi , że ona tak nie umie przy ludziach, że zawżdy się samojedną na włóczegi wypuszczała bicyklowe... Ów jej na to, by oczu zawarła i imaginowała sobie, że gdzie przez las jedzie, na resztę nijakiej nie zwracając uwagi.
   Poczęła nieboraczka kręcić, aliści czy to dla rozmarzenia jakiego, czyli też dla jakiej słabości własnej, niesporo jej to szło... ot, może jakie pół obrotu za czas, gdy Wachmistrz pływaka na sucho udając już najmniej z pół basenu przepłynął... Nareście gdy stanął przy niej nasz oberobibok i dojrzał, że ona w tej swojej peregrynacyi najpewniej jeszcze do furtki nie dotarła, napomniał ją, by co żwawiej kręciła...
- A na cóż ja się mam wysilać, gdy z góry jadę i rower sam niesie? - zapytała niewiasta rozmarzona z oczami cięgiem zawartemi."

                                                                           .