O kobietach...

   Wbrew temu, co się może komu zdawało po tytule, nie o personach ja myszlę pisować, jeno o mianach, jakie polszczyzna nasza na oznaczenie żeńskiej części ludzkości przyjąć raczyła. Owóż wszytkim nam słowo „kobieta” dziś zda się zwyczajnem i zgoła pospolitem nazwaniem, bez nijakich konotacyi... osobliwie płci odmiennej przykrym. Ano... jako ongi jeden podróżny Angielczykom tameczne trawniki chwalił, rzekli mu oni, że to przecie nic wielkiego, starczy jeno przystrzygać je foremnie i wraz takowego obrazu same nabiorą. Podróżny ów udziwił się wielce, prawiąc, że przecie w jego ojczyźnie takoż trawniki się strzyże, a cale inaczej się postrzegać dają... Rzeczono mu w on czas: „A owszem...jeno my to czynim już siedmset lat!!!” Takoż i ze słowem „kobieta”...starczyło używać go w tem znaczeniu, jakie dzisiaj znamy, głupie pięćset lat i już wszytcy k'temu przywykli, że nic w słowie tem zdrożnego nie masz... Jakoż zatem drzewiej bywało? Ano...po prawdzie, to jeszcze w XVI stuleciu wyraz ten nic miłego nie znaczył... Jest ci dziełko czasom tamtym nader foremnie rzecz wystawiające, mianowicie Marcina Bielskiego „Sejm niewieści”. Mnogość tam przywar sobie spółcześnych imć Bielski w usta niewiast o dobru publicznem (!!!) rozprawiających był włożył... A to że mężowie ówcześni jeno po sejmach ozorami mielą po próżnicy, ponad miarę k'napitkom i ucztowaniu się kwapią, Króla Jegomości za nic mają, a we wszytkim jeno prywaty szukają... Ciekawość, cóż Pana Marcinowe niewiasty dziś by nam rzekły?...:))) Przy tem wszytkim jedna z nich, nader srodze widno rozżalona, żali się, że i do nich... niewiast, moresu i respektu nijakiego nie znając... mężowie zowią je „prządkami”, a nawet... ku większemu zelżeniu(!): KOBIETAMI!!!
   Cóż to za słowo zatem, tak im nienawistne? Cóż znaczyć mogło? Ano...trudna to sprawa dziś wykoncypować... Wiodą ci to słowo już to z fińskiego „kave” lubo estońskiem „kabe” („kobieta,matka”), starosłowiańskiem „kob” („wróżba”, aleć też później „chlew”)...tak czy siak: pewnego nic nie wiedzieć nam dzisiaj. Wpodle jednych zwano tak niewiasty niecnotliwe, nierządem się trudniące, przez co miana takiego użycie względem białogłowy statecznej, za najsroższą obrazę poczytane być winno. Za dowód miałożby być i to, że określenie „lekkich obyczajów” nigdy z niewiastą łączone nie było, jeno zawżdy z kobietą właśnie... Insi, co mnie barziej też stosownem się zda, mniemali, że to dla rzkomo mikrego umysłu niewieściego takie miano zdatne było. I takoż u Bielskiego, w „Sejmie niewieścim” Jejmościanka jedna prawi: „Mogąć przezywać żony KOBIETAMI, aleć też nie do końca mayą rozum sami...”! Ano...widno, że wiekom następuyącym cale odmiennie się zdawało, takoż co do miana, jako też co się umysłu niewiast samych tyczy... W XVII stuleciu kobietą kogo zwać, już nie dyshonor dla niewiasty było...a w ośmnastem wieku cale filuternie Imć biskup X.Krasicki był wykoncypował: „My rządzim światem...a nami kobiety”... Możeć to i prawda...aleć jako może kto bystry był dostrzegł: u mnie jeno niewiasty i białogłowy:)))...kobiet (okrom tegoż tekstu) nie uświadczysz:)))...i tem Ci sposobem mogęż śmiało rzec, że mądrość Xiędza biskupa dobrodzieja mnie się cale nie tyczy:))))

   Tandem, Miłe Panie, Wam Wszytkim, coście dla mnie nie kobietami, bo bym nijakiej niewieście takiej się nie poważył uczynić przykrości, zowąc ją mianem zelżywym, pozwólcie, że w dzień tegoż niewieściego święta życzyć Wam będę przede wszytkiem mężczyzn dość mądrych, by rozumieć myśl Afreda de Musset: "Czasy trzeba przyjmować tak, jak przychodzą, wiatr jak wieje, kobietę taką, jaka jest.", której to myśli, zważywszy na koleje jegoż związku z George Sand, powątpiewam, czy sam autor naprawdę rozumiał...