Jeszczeć o Mladzie Bolesławównie...

   Noty uprzedniej żeśmy pokończyli stwierdzeniem, że się nierównie Mlada nam i Czechom przysłużyła, w tem rozumieniu, że nam bardziej, bośmy swego dopięli, a Czesi na swoje biskupstwa lat parę jeszcze musieli poczekać. Nim objaśnię, com miał na myśli i co się za tem kryło a i też, co kryć dodatkowo mogło, kwestyja jedna jeszcze, a właściwie dwie, wielce zasadnie przez Yukę w komentarzach pod notą uprzednią poruszone...
   Prawda to, że przy takiej papieży na urzędzie rotacji, sprawy wszelkie w kurii leżały najpewniej nawet i latami niezałatwiane, osobliwie jeszcze jeśli nieproste i jakich wymagały uzgodnień czy kompromisów z cesarzem, czy inszemi... Prawda i to, że jako się jeden papież z drugim za łby brali, a człek miał tam do załatwienia czego, to i wraz w rozterkę popadał, z którym rzeczy prowadzić i czy aby to, co się może i nawet z jednem jako fortunnie uładzi, to przy zmiennej fortunie, u następcy podobnie łaskawego znajdzie posłuchu, czy przeciwnie: ów rozjuszony, że się go dopotąd nie uważało, przez samą złość czego nie utrąci...
   Ano i najpewniej sama Mlada takowych rozterek przeżywała. Skoroż bowiem pomarł był 1 marca Leon VIII, o czem nad Wełtawą najpewniej do miesiąca najdalej wiedzieli, to i nie mógł Bolesław słać tam córy, dopokąd pewnej wieści o papieżu nowym nie poweźmie. Chciały Rzymiany na powrót wygnanego Benedykta V i za tem cesarza instancjonowały, nim ten jednak co postanowił o tem, wziął Benedykt i pomarł, wielce dla cesarza akuratnie, że ów niczego już w tej niezręcznej kwestyi rozstrzygać nie musiał. Złośliwy kto, by może  jeszcze i jakim kminkiem rzucił, że skoro tak akuratnie, to któż wie, zali i nie z pomocą jaką, ale my ani oskarżać, ani tego rozstrzygać nie będziem...:)
   Nim przecie przyszło ku konklawe nowemu i obraniu Jana XIII, przyszedł i październik, o obiorze znów w Pradze mało możebne, by wiedzieli gdzie przed piętnastym, a znów nie wiedzieć nam zali co Bolesław z decyzją nie zwłóczył, luboż i co sama Mlada, czy aby była tak zrazu dość dysponowaną do podróży tak dalekiej w klimacie już i niemal zimowem, no i jeśli miała co grosza wieźć na wozach ku papieskiej przychylności większej, to znów tego rzadko kiedy jest tak, by od ręki sypnąć... Summa summarum, nie rachuję ja, by się Mlada przed listopadem w drogę wybrać poradziła, a być i może, że później, choć tu znów zima być mogła dopingiem nielichym. Nawet jeśli o ona konnej jeździe zdatna i wyuczona, to i tak orszak wozów jakich musiała prowadzić już nie tyle nawet z tem dla papieża bakszyszem, co z jakiemi zapasami jadła, wina, jakich sprzętów i utensyliów tak w drodze, jak i na popasie koniecznych. A przecie owa tam nie na dni parę z wycieczką jechała, a na miesiące pobytu, a może i lata, czego być musiała boleśnie świadomą...
   Być zatem i może, że owa akuratnie do Rzymu dotarła, gdy tameczni się w grudniu przeciw Janowi XIII pobontowali i go na cztery wiatry przegnali. No i teraz popróbujmyż się wczuć w rolę tej dziewuszki przecie młodziutkiej, co zna rangę poselstwa swego i wie, jakże wiele od tego zależy... I znikąd pomocy, czy rady cóż czynić, jeno może od jakiego bystrzejszego przybocznego, jeśli ociec dość miał roztropności by kogo takiego na tę drogę córce przydać...
   W Rzymie czekać nie wiedzieć na co? Na papieża nowego, o którem nie wiedzieć, zali go cesarz złożyć z tronu nie przyjdzie, no bo przecie wygnany może i ladaco, ale samo wygnanie buntem jest przeciw woli cesarskiej, to i się pokaranie przykładne buntownikom należy. A znów siedzieć ze złotem w mieście, co nie wiadomo, czy oblężenia i rabunku nie zazna? Nad wyraz nieroztropnie... Ruszać za wygnanym do Kampanii, gdzie nie wiadomo, czy ów się w pretensjach do tronu Piotrowego utrzyma i pomocy Ottonowej doczeka? A może jednak Otton inaczej rozporządzi i zbytecznie Janowi kadzić i onego złotem z Pragi wspomagać? A przy tem jeszcze nie znamy wieleż on miał lat w tamtej chwili, wiemy, że pomarł (chyba raczej naturalną śmiercią) w 972 roku, zatem ledwo kilka lat później. A tu dzieweczka sama osądzić musiała kondycyi i zdrowia jego, a i to jeszcze najdyskretniej jak można, zali ów jej siurpryzy nie urządzi i nie pomrze na tem wygnaniu w miesiąc, czy dwa, wniwecz całe obracając staranie...:((
     Przyznam, że jej nie zazdroszczę... Tak naprawdę nie wiemy, jakże dylematów swych rozstrzygnęła, bo to, co teraz piszę, to jeno domysły moje, z tego wnoszone, że jakkolwiek postanowiła, to postanowiła słusznie po effectach sądząc. Domyślam się, że najpewniej się za wygnańcem udała, a nie siedziała w Rzymie, bo inaczej ciężko by jej było z papieżem przejść do konfidencji aż tak dalekiej. Insza, gdy mu w tem wygnianiu towarzyszyła, gdzie z pewnością dwór wygnańca niewiele person liczył, to i przystęp łatwiejszy, a i onego stan ducha wielekroć bardziej wsparcia potrzebujący. I tak to swobie imaginuję właśnie, że to nie bezproduktywnie w Rzymie wyczekując i jeno jakich tam pism szląc do możnych tego świata, a przeciwnie : tam właśnie, na wygnaniu papieskiem w Kampanii, swoją lojalnością a i pewnie oćcowym  też groszem, posłuchu zyskała dla suplik, imieniem oćca, siostry i szwagra składanych... Bo też i zeszło na tem wygnaniu dwa lata niemal, zaczem się co odmieniło w losie Janowem, a mniemam, że przez te dwa lata Janowego wygnania Mlada za uchem siedziała papieskiem i szeptała onemu swoje "ceterum censeo"...:)
   Koniec końców Rzymiany w popłoch wpadły na pierwsze znaki, że się oto Otton wyzbierał był ku Italii nareście. Uprosiły zatem buntowniki Jana na powrót do Rzymu, korząc się przed nim i przebaczenia błagając, zatem ów w listopadzie 967 roku do Wiecznego Miasta powrócił, a już na Boże Narodzenie zjechał tam i cesarz. Co mu przyznać trzeba, że jak się zbierał, to się zbierał, ale jak już dotarł to i posiedział tam aż do 972 roku. A w tem czasie siła się rzeczy działo ważkich, tak na ziemiach naszych, jako i po wszystkich Europy kątach,  a każda z tych spraw miała swego wpływu na nasze o biskupstwo staranie... Ale o tem to już popiszemy w nocie kolejnej...:)
  
                                         .