O pożytkach z gestów rycerskich...

  Nim ku meritum przejdę, sumitacyję żem Wam winien: że oto chociem, jako się pokazało, nadto buńczucznie, zapowiadał, że jeszcze zdążę Was wszystkich poodwiedzać, życzeń stosownych składając, przecie nas szykowanie tegorocznej Wielkanocy cuś wyjątkowo obciążyło i zrealizować zamiaru nie dozwoliło... Nibyż nam wielkanocne śniadanie czy Wilija na cztery familie i person kilkanaście szykowane, nie pierwszyzna, aliści jednakowoż, sam po prawdzie nawet nie bardzo wiem czemu akurat tegoroczne nam tak w kość dały, że z utrudzenia żeśmy już i krzyża ledwo co sprostować poradzili...:( 
    Tak czy siak, effecta tego takie, żem tegoż roku nie nawiedził z Was nikogo, na maile nie odpisał, za życzenia przepiękne nie podziękował, ni nie rewanżował i jedynie żem tej nadziei, że choć tych słów teraz parę przyjmiecie za onych namiastek:
  Zdrowych, Spokojnych i Pogodnych Świąt między bliskiemi i wytchnienia odrobiny - oto, czego wszytkim Wam życzę...:)  

                                         *     *     *
  Noty tej, po prawdzie, winieniem poprzedzić małym zadaniem domowym dla Was kolejnym:)), a mianowicie zgrabnie napisaną i wielce ciekawą Vulpianową notą o tem, jako to się kniaź kijowski na Bułgarów był wybrał za bizantyjskim poduszczeniem, bo to wbrew pozorom, choć od nas nibyż odlegle, nie bez wpływu było na nasze (a ściślej Mlady) o biskupstwa starania... Do dat tam jeno bym się odniósł, bo Vulpian Jegomość jeno końcowej (971) tych wszytkich zawirowań podaje, a dla nas i ważny początek (967).
  Czemu? Wrócimy jeszcze do tego, póki co zaś się na naszą północ przenieśmy, bo tam się wielce ważkie rzeczy działy... Oto Mieszko pochrzczony i teścia-krześcijanina auxiliami* nareście czoło stawił Wichmanowi i Wolinianom jako się należy** i pludrów onym przetrzepał porządnie, Wichmana wichrzyciela ubijając przy tem. Ponoś pomierający Wichman na polu bitwy miał zwycięskiego Mieszka suplikować o to, iżby miecz jego cesarzowi wysłał. Czy tak było, czy inaczej, dość że Mieszko sam luboż z onego doradcami umyślili tako właśnie uczynić. I po prawdzie nie jest to ważkie, zali prawdziwie Wichman o to prosił... Ważne jest to, że na dworze Mieszkowym byli ludzie (a może i on sam), co znali się na zachodnim, krześcijańskim rycerskim obyczaju i znali, że tak się uczynić godzi... Barbarzyńcy pogańscy w borach siedzący raczej by takiego Wichmana proszącego wydrwili, bo też i kto to widział tyli świat jechać z wyszczerbanym mieczem nie wiedzieć na co i po co...
  Summa summarum poszło to poselstwo za cesarzem do Rzymu, przy czem też ciekawość, czy prosto, znając, że go w Rzeszy nie masz już ( co by świadczyło niezgorzej o wywiadowcach Mieszkowych), czyli też błądząc tam za niem. Miecz Wichmanowy dostarczono i wręczono, niemałe tem wywołując u Ottona wzruszenie... Tak, tak, Mili Moi, jest w polityce, osobliwie tej personalnie uprawianej dawniejszemi czasy przez władców, bez debat parlamentarnych i regulacyj unijnych, że czasem na niej ważyły afekta i abominacje z logiką nie nadto wiele wspólnego mające, ale nawet cesarz czy papież pozostaje wciąż tylko człowiekiem, i choćby nie wiedzieć, jak bardzo się kontrolować starał, czasem i jemu się takie zwyczajne, ludzkie przytrafiają wzruszenia i z niemi związane odruchy...
    Oto mamy bowiem cesarza, rycerskością Mieszkowego gestu ujętego, mamy też i supliki, przez to samo poselstwo, lub insze wrychle po niem następujące, gdzie Mieszko papieża o biskupów dla kraju swego prosi oficjalnie już zgoła, iżby dwuletnie za tem starania Mlady wesprzeć prośbą oficjalną, a do głębi żem przekonany, że i monetą brzęczącą...
   Ówcześnym relacyjom papieża z cesarzem daleko jeszcze do Canossy i dokazalim już chyba dobitnie, że ten pierwszy bez drugiego sam znaczył niewiele, czego w dodatku był świadom boleśnie. Zatem prośby jakich tam Słowian z lasów na krańcu świata, choćby nie wiedzieć jak przychylnie witane, w oczywisty sposób wymagały, by i cesarz był temu przychylny, a cesarza właśnie ugłaskalim :)
  Wielekroć w dziejach naszych sarkać nam przychodziło, żeśmy bitew wygrawszy, wojny wygrać nie poradzili, luboż że jej effecta szłoby zwać zniweczoną wiktoryją... Ta jakaś nie nadto przecie wielka potyczka, której nawet miejsca nie znamy, gdzie tegoż Wichmana ubito, przysłużyła nam się, jako bodaj żadna insza...
  Pozostaje nam tu jeszcze tylko wyjaśnić, czemuż to posłom naszym i Mladzie się pofortunniło dla nas biskupstwa wyjednać odrębnego i co mają do tego wszystkiego Bułgarzy... Otóż Bułgarów, podobnie jak Czechów, pochrzcili Cyryl i Metody i onych wiara od Konstantynopola pochodziła, nie zaś z Rzymu... Ergo papieże rzymscy mięli metodianizmu nieledwie za herezję, choć jej nie tyle zwalczali jawno, co skrycie wyrugować probowali. Na toż Czechów poddano biskupowi ratyzbońskiemu, by ten ich poprzez duchownych łacińskich na powrót w krąg rzymskiego wprowadzał katolicyzmu... I trudno, iżby w Rzymie wypadków bułgarskich nie odczytano jako okrzepnięcia metodianizmu, tejże bułgarskiej herezyi, przy której wspominana już i przez Vulpiana, popularność tam bogomiłów, odstępców kolejnych, była już drobiazgiem...
  I postawcie się teraz w roli tego papieża Jana XIII, do którego te wieści dochodzą, a tu mu jeszcze od dwóch lat w uszko szepcze ta miła Czeszka, imieniem tatusia swego, kolejnego chowanego w tem Boga obrażającym obrządku metodiańskim, że tatuś o biskupstwa prosi dla siebie, a i jeszcze dla zięcia świeżo pochrzczonego, co w jakichś lasach na krańcu świata  siedzi i krajem musi władać (po ilości grosza przysłanego wnosząc) rozległym i zasobnym... Nie zdałoby się Wam to nadto groźne, te wszystkie nagłe metodianizmu tryumfy? Nie poczuwalibyście się do obowiązku, by temu jakoś przeciwdziałać? Zapobiec ruinie Kościoła rzymskiego?
    I cóż z niemi czynić? O biskupów proszą, krześcijanami chcą być pełną gębą, przecie im tego odmówić nie sposób, sensu istnienia papiestwa przy tem nie podważając. Osobliwie, gdy jeszcze się cesarz dobrodziej dopytuje, czy tam by dla tego rycerskiego Mieszka nie dało się czego zrobić, by się odwdzięczyć? I jest oto papież w kropce : chce Bolesław Czeski biskupów dla siebie i dla zięcia, chrześcijanina świeżego? Dobrze, z czeskimi jeszcze poczekamy, póki co biskup ratyzboński, nad Czechami zwierzchny, tego z pewnością oprotestuje (a jak nie, to mu się przypomni, że mógłby) i czas jaki się jeszcze zwłóczy... Ale tej ziemi nowej, do chrześcijaństwa aspirującej odrzucić nie sposób, a znów przyznać tam biskupa, nie dając go Pradze, to króla czeskiego obrazić i zeń wroga uczynić sobie i cesarzowi... Dać znów tych biskupów do Ołomuńca, Pragi i tego jakiegoś tam Gniezna, czy Poznania, znaczy wzmocnić tak metodianizm jak i króla czeskiego***, za co nie wiadomo czy Otton wdzięcznym będzie, bo się już z Bolesławem Okrutnym brali za łby...
  I wtedy ktoś oto w papieskim otoczeniu, a być i może, że on sam, wpada na koncept genialny: jest przecie przy czeskiej żonie tego Mieszka duchowny, co Czechem nie jest****, ergo będzie może bardziej papieżowi wierny, osobliwie gdy się go do godności wysokiej wyniesie... Uczynić go zatem biskupem, ale misyjnym, czyli ani Czechom, ani biskupom cesarstwa nie podległym, jeno papieżowi w Rzymie bezpośrednio! Ten zaś, może i jeszcze jako napomniany extraordynaryjnie o tem, niechaj ten kraj nawraca, aliści nie za pomocą Czechów, jeno duchownych z Zachodu, zatem nie Metodego metodą, czyli zapobiegnie się najgorszemu. Czesi już schrystianizowani, spieszyć się nie ma z czym, ale tej Polski w łapy metodianistów oddać nie można. 
   Po prawdzie to nie zdziwiłbym się też, gdyby się okazało, że Mieszkowe podarki nadto hojne były i się pokazały bogatsze nad to, co teść czeski był do Rzymu posłał...:) Natenczas może i o to szło, że ta zwłoka w spełnieniu próśb Czechów miała i jeden jeszcze podtekst...:)
  Jeśli tak było, to jest to dla mnie dowód istotny w jednej jeszcze ważnej sprawie. W dawniejszych notach żeśmy dysputowali, zali mógł być Mieszko Wikingiem, czy nie mógł. Ale jest i insza jeszcze teoryja o tem, że nie z miejscowego się on wiódł plemienia... Oto profesor Urbańczyk przy tem twardo obstaje, że z Moraw, z tamtejszego rodu Mojmirowiców, któych państwo z początkiem X stulecia mięli rozgromić Madziarowie. Tąż teoryję miałaby potwierdzać powtarzalność imienia Świętopełk (powszechnego u Mojmirowiców), napierw u jednego z synów Mieszka, a później i u późniejszych naszych Piastowiczów, osobliwie pomorskich i brak tegoż imienia w inszych krajach słowiańskich. Argumentem wtórym miałyby być podobieństwa niektórych elementów konstrukcji grodów, aliści ta jest rzecz zwodnicza i na różne strony się kręcić dająca, bo znów zwolennicy normańskości Mieszka się w tych samych grodach doszukują podobieństw do skandynawskiego Trelleborga.
   Argument trzeci, że miano Poznania, wielce bliskim jest miano rodu morawskiego Poznana, zdaje mi się dość wątły, zasię imię Świętopełk nosił i jeden z Rurykowiczów w Kijowie (Świętopełk Przeklęty zm.1018), a na Ruś to już Mojmirowice z pewnością nie uciekali. Koronnem przecie dla mnie dowodem przeciw temu byłoby właśnie postępowanie papieża w roku 967 i kolejnych w sprawie naszej chrystianizacji.
   Gdybyż bowiem był Mieszko Mojmirowicem, to niepodobna by papież o tem nie wiedział, gdzie się podzieli władcy jednego z wcale nie najmniejszych księstw. Tyle, że Morawian, podobnie jak Czechów, też chrystianizował Cyryl i Metody, zatem władca Wielkopolski z Mojmirowiców się wywodzący, byłby już z dziada pradziada chrześcijaninem, i to w dodatku w niemiłym Rzymowi obrządku metodiańskim. I jeśli by tak było, to cała ta kombinacyja z biskupem w Polszcze misyjnym, sensu nie ma za grosz, bo jej tak po prawdzie sens jest jeden jedyny w tem, że to czysta prewencja przeciw metodianizmowi była... 
_________________________________________________

* - auxilia - posiłki
** - wcześniej wojska Mieszka dwukrotnie zostały przez Wichmana i Wolinian pobite, przy czem w walkach tych zginął, nieznany nam z imienia, brat Mieszka. Nawiasem bym zwrócić pragnął uwagi Lectorów Miłych na tą zadziwiąjącą w ówcześnym świecie rodów panujących okoliczność: że oto tam gdzie ustawicznie brat powstawał przeciw bratu, syn przeciw ojcu, a exemplum tego najlepszym teść Mieszkowy, morderca brata, św.Wacława... Że w takim oto świecie te pogańskie, czy ledwo ochrzczone "prostaki z boru" współpracują zadziwiająco zgodnie! Nic nie wiemy o jakichkolwiek niesnaskach w rodzie panującego w tym czasie, dopiero za Bolka Chrobrego nam się ta rzecz pojawi, któż wie, czy nie za sprawą "cywilizowanych" zachodnich księżniczek, z któremi się Piastowicze żenić zaczęli?:) Póki co, wygląda na to, że obaj znani nam bracia (o Czciborze i Cedyni jeszcze nam pisać wypadnie) Mieszkowi działali nad wyraz zgodnie dla dobra państwa i władcy, na co już i Kneź w jednem z komentarzy pod poprzednimi notami był uwagi zwracał.
*** - przy trzech biskupstwa zdałoby się może, by któregoś uczynić arcybiskupstwem i kto wie, czy nie o to grał właśnie swą córką w Rzymie Bolesław Okrutny, by mieć i od razu arcybiskupa w Pradze, a i kościelną nad krajem zięcia zwierzchność...
**** - o narodowość Jordana do dziś uczeni wiodą spory, najwięcej za sprawą jego imienia, które niemieckim nie jest, a już z pewnością nie czeskim. Przyjmuje się najogólniej, że się wywodził z kręgów kultury romańskiej, ale czy był podług dzisiejszych pojęć Francuzem, czy może i Irlandczykiem nawet, tego się już najpewniej nigdy nie dowiemy...




                                           .