O tem, co nam do swarów dwóch niemieckich młodzieńców...

   Przyznam się Wam, żem od dziecka miał w sobie żal do Słowian wszelkich między Łabą i Odrą siedzących, że się tak dali wyjąć z saka po kolei, zupełnie jak jakie dzikusy indiańskie w Hameryce... Że stawali dzielnie, nie zaprzeczę, aliści cokolwiek bezrozumnie, choć i tak, nawet z tym bezrozumem dwa wieki z górą Niemiaszkom zeszło, nim ich w kaszy zjedli... Miałem i żal do dynastów naszych, że nie wspomogli, że nie było myśli po temu, że oto jest potrzeba jednoczyć, choćby i siłą, bo idzie nowe, po stokroć silniejsze, którego tylko pospólnym i mądrym wysileniem zatrzymać idzie...
   I oto okazuje się, że ta myśl była! Że Mieszko na kraju Lubuszan nie poprzestał, a sięgnął i po kraj Stodoran, czy też jako ich Niemce nazywali: Hawelan, czegośmy w nocie w temże cyklu ostatniej  (I, II, III, IV, V, VI, VII , VIII ), a o bitwie pod najprawdopodobniej jednak Cydzynkiem, a nie Cedynią, opisali. 
   Jako na mapę, którą powtórzę dla nawigacyi łacniejszej, wejrzycie, to kraj Hawelan to będzie ten klin pomiędzy Marchiami Łużycką i Północną, w samo serce cesarstwa celujący! 

  Przytwierdzają temu i insze dowody, jako chociażby późniejsze pożenienie syna Mieszkowego, Bolesława z Emnildą, która mimo niemieckiego imienia, była córką słowiańskiego księcia Dobromira. Szkopuł w tem, że  o niem najmniejszej już pewności nie mamy, czem władał, aliści po mojemu być to musiało gdzieś na pograniczu między nami i Niemcami, czego i córki imię dowodzi, jako i to, że Thietmar tego księcia albo znał sam, albo znał kogoś, kto go znał i wpoił mu do niego niemały szacunek. Wyklucza to chyba koncepcje podług których miałby Dobromir być księciem pomorskim, czy nawet czeskim. Podług mnie zatem to będzie albo książę Stodoran właśnie, albo któregoś z plemion łużyckich. Czemu tak mniemam? Ano bo był Mieszko w kwestii mariaży do bólu praktyczny (czego po własnym z Dobrawą już Wam chyba dowiódł?) i takich zawierał, których na danym etapie mu było potrzeba. I tylko na tym etapie! Pierwszą żoną syna Bolesława była nieznana z imienia córka margrabiego miśnieńskiego Rygdaga, którego jak rozumiem, chciał Mieszko w ten sposób spacyfikować, by mu w poczynaniach na ziemiach Słowian połabskich nie bruździł. Ale zaraz po śmierci Rygdaga w 985 roku, ta dziewuszka stała się kompletnie zbyteczna, a dodatkiem jeszcze stała na zawadzie jakim inszym mariażom, na daną chwilę politycznie ważniejszym. Cóż zatem się z nią robi? Odprawia! Siadaj no, mała, na wóz i hajda do domu; ryczeć będziesz po drodze...

   Księżniczka madziarska, połowica Bolka wtóra, znów nam nieznana z imienia? Ta może ze dwa lata zabawiła, nim i jej na wóz do dom odjeżdżający nie wsadzono, bo czas nam już nadszedł Emnildy, a był to ten sam czas, w którym nam najwięcej sojusznicy z Połabia byliby potrzebni, zatem sądzę, że i Dobromir tam gdzieś władał, a córa musiała Bolkowi do gustu przypaść wyjątkowo, bo już pozostała do swej śmierci w 1016 lub 1017 roku. I jakem w komentarzu na pytanie Kneziowe, czy Bolesław, zajmując w 1002 roku Miśnię, Łużyce i Milsko*, kontynuował politykę ojcową, odpisywał, że miał Bolesław najmniej jeszcze dwa inne, bardzo dobre po temu powody, tom miał w jednym z nich to na myśli, że być może zajmował między inszemi i te ziemie, które Emnildzie były ojczyzną. Nie ojcowizną, bo niewieście prawa dziedziczenia nie przysługiwały, ale ojczyzną i że mogło być i jej to miłe, a i tameczni mogli być dzięki temu lojalni bardziej...:) Z jakiegoś też powodu (oprócz własnej słabości) musiał cesarz Henryk II przecie pierwotkiem te zdobycze Chrobrego zaakceptować, choć przyznał mu ich jako cesarskiego lenna. Być i może, że szło tu o jakie przez Emnildę jednak powiązania. Nawiasem: wejrzyjcież na tę mapę i pod tem kątem jakiż to wielki szmat ziemi Chrobry zawłaszczył!  Toż to niemal połowa przyszłego NRD! :) I przecie to oznaczać musiało ruinę całej koncepcji Ottona I z tymi marchiami jego! Po aneksji Chrobrego Marchie Miśnieńska i Łużycka de facto już nie istniały i racji bytu nie miały! I niech mi kto powie, że to nie jest jak najbardziej zgodne z koncepcją polityczną "zbierania ziem słowiańskich".

   Ale do brzegu, jako Klarka napomina, gdy się w dygressyje kto rozjedzie niebaczne. Dokazaliśmy z batalią znaną jako cedyńska, że być mogła gdzie indziej zgoła i dowodziłaby tęgiego przez Mieszka mieszania Niemiaszkom w ich aneksyjnych zamysłach. Kończylim tej noty informacyją, że stary cesarz był pomarł, ergo odtąd mieć będziem z młodym do czynienia. Otton II zaś, w chwili ojcowej śmierci ledwo osiemnastoletni, na samym swego panowania początku wszedł w tęgi spór ze stryjecznym bratem swoim, Henrykiem II, książęciem bawarskim, znanem jako Henryk Kłótnik. Poszło o to, że pomarł bezpotomnie książę Szwabii, Burchard III, a Otton odmówił prawa do objęcia księstwa szwagrowi onego, czyli Kłótnikowi, własnego tam osadzając bratanka. Odtąd będzie mu bruździł Kłótnik jak tylko będzie umiał i potrafił, a popierać go będą nie tylko macierzysta Bawaria i część panów ze Szwabii, ale też i różni insi niemieccy wielmoże, a także książę czeski, Bolesław II Pobożny** i polski, czyli Mieszko. Wiemy z całą pewnością, że gdzieś w roku 974 przyszło do spotkania sekretnego Henryka Kłótnika z Bolesławem czeskim i z Mieszkiem, oraz z najpewniej organizatorem tegoż spotkania i jednym ze stronników swoich, biskupem Fryzyngi, Abrahamem.

  Czemu Mieszko się w to w ogóle wtrącał? I czemu popierał Kłótnika, skoro z Ottonem I tak dobrze nam szło w kierunku jakiegoś nieagresywnego (jeśli najazd Hodona traktować jako coś w rodzaju wypadku przy pracy) współistnienia? Znowuż niczego z pewnością nie wiemy i możemy się tylko domyślać. Myślę, że dla przyczyn kilku, z których pierwsza mieć będzie źródło jednak w tym konflikcie, który do bitwy pod Cidini doprowadził. Zdaje się, że Mieszko zrozumiał, że doszedł do ściany, za którą Niemcy mu już bezkarnie integrować plemion słowiańskich nie dozwolą, bo przynajmniej część z nich już rozumie, że to jest wbrew ich najżywotniejszym interesom. Jeśli do tego dodamy, że syn pierworodny siedzi wprawdzie nie w więzieniu, ale w luksusach cesarskiego dworu, przecie jednak od domu daleko i w każdej chwili od kaprysów cesarza zależny, to nieufność Mieszka do cesarza nowego i młodego łacno możem pomiarkować... Plusem kolejnym i chyba najważniejszym była możność namieszania w cesarstwie cudzymi rękami, tak by dać młodemu cesarzowi wystarczająco dużo i dobrego zatrudnienia, gdy Mieszko będzie robił swoje.   Dodatkiem Mieszko niewiele ryzykował, bo jak się zdaje, nie wojów Kłótnik po Mieszku oczekiwał i otwartego w jaką wojnę zaangażowania. Czegóż zatem? Pieniędzy? Proszę bardzo... Zdobycia poparcia inszych? Czemu nie... a nawiasem to by to nienajgorzej świadczyło o pozycji Mieszka w Niemczech... Gdyby się rzecz wydać miała, cóż tracił? Że będzie w niełasce? I tak był! Może kto rzec, że szafował życiem Bolesława zakładnika... 

   Ano właśnie... i tu rzec się godzi, że są tacy, co wątpią o tem, czy Bolesław, mimo wyroku starego cesarza, w ogóle na ten dwór pojechał... Takie Mieszka zachowanie dowodziłoby, że w rzeczy samej chyba nie...:) Albo, że się tak czuł swego pewnym, że wiedział, że się cesarz ukrzywdzić Bolesława nie poważy. Bo przecie cesarz się koniec końców o wszystkim dowiedział i represje na niemal wszystkich spadły...

  Na Kłótnika,  którego uwięziono; na biskupa Abrahama, co do klasztoru w Korbei zesłanym został za prostego mnicha, nareście na Bolesława, którego kraj Otton II najechał zaraz w roku następnym, choć przy tem nie odniósł sukcesu żadnego. W rok później Kłótnik się jakoś spod klucza wydostał***, zbiegł do Bawarii i znów stanął na czele stronników swoich. Otton znów go pokonywać musiał, a pokonany Kłótnik zbiegł do Czech, ergo Otton znów na Czechy najechał, ale tęgich tam zebrał batów pod Pilznem i się wycofać przyszło.

   Rok z okładem zeszedł, zaczem cesarz w domu porządku zrobił****  i znów na Czechy najechał, tem razem o tyle fortunnie, że się Bolesławowi widać te zabawy znudziły, bo postanowił Kłótnika odstąpić i się przed cesarzem ukorzyć, co nastąpiło w Kwedlinburgu w Roku Pańskim 978, aliści nijakich większych konsekwencyj dla Czech nie przyniosło, bo księcia czeskiego na dworze z wszelkiemi honorami uważano...

   Jak zatem widzicie sami, byłże nam Otton II młodzieńcem cokolwiek zajadłym, z tych co to mówią "ja tam pamiętliwy nie jestem, jeno mszczę się do siódmego pokolenia". Czy aby na pewno? Przecie był tegoż spisku uczestnik kolejny jeszcze, którego żadna przecie nie spotkała kara, ani nawet pomsta na synu jego, któren przecie zakładnikiem miał być na dworze...

  Jakże to zatem z Mieszką sobie cesarz poczynał, skoro nic nie wiemy o tem, by jakie wojny były, luboż sankcje dotkliwe? Bardzo dobre pytanie...:)) Ale odpowiedzi na nie udzielimy już w nocie następnej i cyklu tego definitywnie ostatniej...

______________
* - wyjaśnijmy od razu, że to mityczne Milsko, którem dziatwę po szkołach bakałarze katowali, to po prostu Górne Łużyce, dziś rozparcelowane między Niemcy, Czechy i Polskę. To będzie ten kawałek z Budziszynem, Zgorzelcem, Bogatynią i Żytawą...:)
** - syn Bolesława I Okrutnego, który pomarł tak jak i cesarz w 972 roku, choć Kosmas podaje datę 967, najpewniej jednak mylną.
*** - nie jest jasne, czy go uwolniono, czy też sam uciekł
**** - m.in. odebrał Bawarii Kłótnikowi i przekazał jej bratankowi, a dodatkiem ją podzielił, tworząc Księstwo Karyntii, która w przyszłości będzie Austrii zalążkiem.

                                            .