Summariusz refleksyj okołopowstaniowych moich i cudzych...

  Od lat trzech żem się na tem blogu premedytacyjnie themy tej nie dotykał, bo nazbyt ona bolesna, przynajmniej dla mnie, chociem ani nie Warszawiak, ani nikt z bliskich moich bezpośrednio z tragedią Powstania związku nie miał... Alem daleki od karmienia się jałową boleścią i najpewniej gdyby nie wizja powrotu do władzy tych, co się lubują w zawłaszczaniu i przeinaczaniu Historii, to i dziś bym zrobił to, co mi ostatnio wychodzi najlepiej: zmilczał...
   By jednak dać, a ściślej przypomnieć, świadectwo prawdzie, pozwolę sobie własne w tej mierze dawniejsze przywołać teksty, a że wywiad w "Wyborczej" z profesorem Janem M.Ciechanowskim, historykiem i powstańcem, zatem jak nikt inny, uprawnionym do miarodajnego głosu w tejże kwestii zabierania, któregom powoływał sierpniem 2012 roku, już powszechnie dostępny nie jest, odwołuję się do zbliżonego duchem i treścią w "Newsweeku":
http://polska.newsweek.pl/targ-o-powstanie-warszawskie,94696,1,1.html
Zasię relacyja i próba analizy pióra Imci Sidorowicza (długa okrutnie:), którą od lat już chyba ośmiu wszelkim zapaleńcom przed oczy kładę:
http://forum.idg.pl/topic/7444-powstanie-warszawskie-bez-niedom%C3%B3wie%C5%84/
 do której słów swoich (takoż sprzed lat) chcę dodać paru:
Wielekroć w tem tekście przywoływany batalion AK „Jeleń”, to konspiracyjna kontynuacja przedwojennego 7 Pułku Ułanów Lubelskich… I jeszcze jedno: z tekstu Pana Sidorowicza biją ogromne emocje… Być może to one sprawiły, że nie ustrzegł się On i błędów, które choć ogólnego obrazu nie zmieniają, przecie zbytecznie Autora na zarzut „naciągania faktów” narazić mogą. Mówię tu choćby o stratach batalionu „Jeleń” których Autor niemal podwoił, lub też jako sumę zabitych podał wszytkich poległych i rannych… Bazując jedynie na tem tekście, rotmistrza Głuchowskiego można mało pochlebnie oceniać… Tedy na obronę Jegoż rzeknę, że atak na Szucha poprowadzić musiał, bo taki miał rozkaz, a rozkaz nie gazeta, nie jeno do czytania służy, a w wojsku się nad rozkazem nie dysputuje i nie głosuje. Spółczuć mi Onemuż, jak i inszym wszytkim, świetnie przecie pojmującym, że to szaleństwo, przecie odmówić nie mogących… :(( osobliwie w polskich cyrkumstancyach odwiecznych, swoistą niewolą przed zarzutem tchórzostwa będących… Co się zaś tyczyłoby milczącego zarzutu Imci Sidorowicza braku u Rotmistrza troski o ludzi, tutaj cytat z artykułu o źródłach odwagi i lęku pióra pułkownika Łowczyńskiego („Bellona” Zeszyt III, Londyn 1953, str. 44-45): „…Od samobójstwa, będącego aktem rozpaczy, odróżnić trzeba wypadki szczególne, gdy powód jest innej natury, jak na przykład ten, opowiadany mi przez ppor. Prus-Kosteckiego z czasu warszawskiego powstania. Na stanowisku, które miało być opuszczone, został ranny jego dowódca (właśnie rotmistrz Głuchowski, a rzecz tyczy końca powstania: bodaj 27 to września był-przyp.Wachm.). Jama brzuszna otwarta. Zatrzymując ręką wnętrzności, dowódca wydał rozkazy wycofania się. Siebie kazał zostawić, bo wyniesienie go nie było możliwe, a nawet próba byłaby powodem pewnej śmierci kilku podkomendnych. Żołnierze odmówili odejścia bez zabrania go, nie chcąc go opuścić. Gdy odwrócili od niego uwagę, szybkim ruchem wyciągnął pistolet i skrócił swą mękę, dając innym moralne prawo odwrotu. Ten wypadek, to nie tchórzostwo, a bohaterstwo. Zwycięstwo nad samozachowawczym instynktem dla ratowania życia swych żołnierzy. To dowód szlachetności duszy i wielkiego serca….”

  A na zakończenie bym jeszcze pragnął dysputy gorącej sprzed lat dwóch, co się na Kneziowisku odbyła, polecić:

http://www.kneziowisko.pl/godzina-w-2/, po części w powiązaniu z moim komentarzem tu pomieszczonym...

                                                                     .