Okruchy niedawnej codzienności... I

  Jakem tego poczynał był bloga, z rozmysłem żem sobie cezury dlań naznaczył końcowej na Wrzesień roku 1939, najgłówniej dla tej przyczyny, że to kres był de facto istnienia kawaleryi naszej, o której tu być miało najwięcej. Po wtóre: uniknąć żem chciał angażowania się w sprawy współcześne, ergo jakiejś cezury i tak naznaczyć trzeba było, a każda insza zdała mi się mniej wyrazistą. Tertio: szło i o to by się we wtórą wojnę światową nie zapuszczać zanadto, bo o tem piszących jest mnóstwo, niektórzy nawet z sensem, a mnie najwięcej szło o poletka zapuszczone, chwastami porosłe luboż i w ogóle jeszcze karczunkiem nietknięte...
  I jeśli o generalia idzie, to nic się przez te dziesięć lat bez mała nie stało takiego, bym zdania odmienił, aliści uzbierało się przez ten czas niemało przeróżnego drobiazgu, już to refleksyj jakich, już to anegdotek jakich, już to spostrzeżeń, że niedawne jeszcze utensylia młodzieży równie dobrze by mogły w muzeach wpodle kości dinozaurów leżeć, już to jakich person, obrazów, melodyj czy inszych rzeczy, których dla przyczyn przeróżnych umyśliłem z czasu do czasu przypominać tutaj...
  Owoż macie grajkę z roku 1966 w wykonaniu zespołu dzieweczek, co to się dzisiaj girlsbandami zwie i uważa za wielce nowomodny wynalazek:

.

 choć, po prawdzie, pierwszy onej piosnki zaśpiewał w Opolu Stefan Zach, a Filipinki ją jeno spopularyzowały wielce. Ale nie o to idzie, ani nawet nie o te dzieweczki niemałej urody, jeno o ten agregat w refrenie, którego "bieg" porównywany jest do Foika... Mariana Foika... Któż go dziś jeszcze pamięta? Podobnie jak tą olimpiadę, z której srebrnego medalu przywiózł... I któż dziś jeszcze pamięta, że z tej samej olimpiady krążka w takim samym kolorze przywiozła Irena Kirszenstein, później jako Szewińska znana, za... skok w dal...?

                                                                      .