O białym koziołku...

    Trafia się z czasu do czasu, jako i między ludźmi albinos, że między jeleniami jeden maści białej się narodzi. Rzadkość to niebywała, najczęściej tam się przydarza, gdzie rewiru myśliwskiego jakiego wydzieliwszy, jakiem płotem czy siatką przymusza się poniekąd ową populacyję zamkniętą, by się we własnem obrębie jeno parzyła i mnożyła, nieuchronnie potomstwu jakich skaz genetycznych fundując...
   Rzec by można, że jak u ludzi historyja Habsburgów dowodzi, ród ów takoż się obficie średniowieczem i następnemi wiekami koligacił ze wszytkimi możliwemi dworami Europy, że w czasach ośmnastego i dziewiętnastego stolecia nader trudno by było znaleźć jakiego pomazańca i familiję jego, coby w żyłach krwi habsburskiej nie mięli. A że dzieciom koronowanym niemal wyłącznie między swemi się swatać przychodziło, tedy rody karlały, karane nad miarę ilością chorób kolejne pokolenia trapiących...
  Osobliwe te analogie między genetykami białych jelonków i Habsburgów latem Anno Domini 1913 roku jeszcze i raz się skrzyżować miały. Otóż, jest ci między myśliwemi przesąd, że kto jelonka białego ubije, roku nie pożyje. Dla tejże głównie przyczyny źwierzęta owe nadzwyczajnej długowieczności zażywały, bo w zamkniętych rewirach myśliwskich mało kiedy się naturalnych drapieżników inszych od człowieka toleruje, a człowiek koźląt-albinosów strzelać nie chciał...
  Latem 1913 jelonka takiegoż wypatrzono w rewirze myśliwskiem Blüchnbach, należącym do jednegoż z najzagorzalszych myśliwców tamtych czasów (o ileż rzeźnika tego jeszcze się godzi myśliwym zwać) Franciszka Ferdynanda d'Este, za okazyją i zarazem oficyalnego następcy tronu c.k. Austro-Węgier.
   Sensacyja była tak wielgą, a może i sezon ogórkowy tak znaczny, że o białem koźlęciu nawet prasa wiedeńska pisała. Franciszek Ferdynand umyślił sobie durnotę onego przesądu osobą własną przełamać i postanowił koziołka ustrzelić. Że zamysł tajnym nie był, powszechnie k'niemu supliki szły, by zamiaru swego poniechał i koziołka odstąpił. Prosili myśliwi, błagała blüchnbachowska służba leśna, nawet pono jacy arystokraci z Galicyi telegramy do następcy tronu za tąż instancyją słali. No ale przecie arcyksiążęce słowo nie dym, tedy którego sierpniowego dnia nagonka arcyksięciu źwierza pod lufę podgoniła i słowo stało się ciałem, a w tem przypadku raczej trupem...:(
  Co się przesądu tyczy, to trza przyznać, że się Franciszkowi Ferdynandowi niemal udało... jakby jeszcze ze dwa miesiące dłużej do Sarajewa nie jechał i serbskich patryjotów nie prowokował*, może by i przesądu iście przełamał...

____________________
* Franciszek Ferdynand zginął w Sarajewie wraz z małżonką od strzałów Gawriły Prinčipa stricte 98 lat temu, 28 czerwca 1914, podczas bodaj czy nie najsłynniejszego zamachu w dziejach, a w każdem razie z pewnością o największych konsekwencjach. Mało kto wie zresztą, że arcyksiążę miał wdzianej kuloodpornej kamizelki pod mundurem, tyle że Prinčip trafił między inszemi w szyję i to z szyjnej rozerwanej aorty się następca tronu wykrwawił...