O niedoszłem patronie chwast-foodów...

   Bywalcom tutecznym wiedzieć, że Wachmistrz rozkosze stołu ceni wysoko (no... niechybnie nie tak jeszcze jak łoża, aliści zapewne z wiekiem jakże to będzie, któż to wiedzieć może...:)), tedy wszelka barbaria nad jadłem się gdziebądź odprawująca, onemu obrazą czystą, osobistą i wołaniem do Boga o pomstę na wszelkich, coż one chwast-foody wykoncypowali i ludzi w nich trują... Sam Wachmistrz osobą własną w tych przybytkach nie gości i prędzej z głodu paść gotów, niźli się paść temi jadła namiastkami... Nie odmieni i osądu tegoż nawet i persona historyczna arcysłynna, co dla obyczajów swoich i jadła pogardy, powinna, zamiast tych wszytkich złotych łuków czy jakich pułkowników, coż ich jedyną zasługą panierka na kurczaka,  na tych wszytkich chwast-foodach, jako patron jadła bylejakiego się naleźć...
  A o kimże to Wachmistrz tak pomstuje zajadle? Ano... ni mniej, ni więcej jeno o cesarzu Francuzów, Napoleonie! Zdałoby się, że ów w epoce wykwintu żyjąc i trendów nowych, smakoszem być winien extraordynaryjnem. Nawet i jako się na konterfekta onego wejrzy, ode młodości poczynając, sądowi pochopnemu zdałoby się, że owe krągłości z wiekiem się coraz i więcej objawiające przy stole się przecie narodzić musiały... Ano, rozczarować Lectorów miłych przyjdzie, aliści Bonaparta przy stole utrzymać, trza by było go do siedziska przybić, luboż do onego stołu uwiązać.
  Czemuż to tak? Ano, może to i w naturze samej onego, może i wychowania na Korsyce przyczyna, gdzie więcej mu się pewnie radować było nie potraw wykwintością, a tem, że głód w ogóle nasycić zdołał. W wieku dojrzałem, jako go kto o kulinaria z domostwem związane pytał, jeno czereśni spominał, któremi się ongi uraczył do woli. Widno to jedno, czego mu nikt nie wyliczał, luboż się na owe czereśnie może i gdzie do sąsiada był wybrał:) We szkole dla młodzi szlacheckiej nie nadto zamożnej w Brienne, niechybnie jadał niewyszukanie, a i też nie sądzę, by do syta. W szkole kadetów z tym już i lepiej być musiało, choć i tam niechybnie jadło było proste. Wiedzieć nam też i o tem, że wino tam chrzczono niemiłosiernie, ciekawość jeno czy dla kabzy intendenta uciechy, czyli też w trosce o trzeźwość umysłów oficyjerów przyszłych.
  Wiedzieć nam, że jako ociec Napolionowi obumarł, całaż familija w wielgiem żyła niedostatku, temuż i sam cesarz przyszły, grosz macierzy śląc z pensyi porucznikowskiej, sam się jednem jeno posiłkiem na dzień kontentował, a i to takiem, gdzie mięso wytropić, sokolego by oka potrzeba... Ciekawość, czyli też to w onym czasie przywykł na jadło uwagi nie zwracać, czyli też prawdziwie zawżdy mu ono jeno zawadą w pracy ustawicznej było? Z lat już późniejszych Constant, kamerdyner, spomina, że mu na obiad ośmiu minut starczyło... najdalej w kwadrans się ze wszytkiem uwijał i od stołu wstawał, otoczeniu swemu niewymownych tem czyniąc katuszy... Po prawdzie bowiem nie zwykł ci on nikogo ode stołu za przykładem swojem porywać, przecie mało kto śmiał przy stole ostać, jako cesarz wstawał... Pomnijże przy tem, Czytelniku Miły, że wszytkie potrawy cesarzowi jako najpirwszemu serwowano, temuż jako ostatni biesiadnik przy stole swego dostał, niewiele miał czasu, luboż i wcale, by się smakiem kontentować...
   Bywali i tacy, jako pasierb Bonapartowy, Eugeniusz de Beauharnais, co w desperacyję dla tej przyczyny popadłszy, jednego obiadu jadał ZANIM jeszcze na obiad do "Boga Wojny" przybył! Sam Napolion poniekąd pochwalał tych praktyk, w każdem bądź razie miał Eugeniuszowi rzec: "Jeśli chcesz zjeść szybko, stołuj się u mnie, jeśli dobrze, idź do drugiego konsula, jeśli źle - do trzeciego".
  Dygresyją czyniąc, godzi się o owym wtórym konsulu tu spomnieć, bo jako bym Bonaparta miał za patrona jadła arcychyżego i bylejakiego, tak ów Cambacares prawdziwie by zasługiwał na to by protoplastą być coraz i dziś modniejszych stowarzyszeń w rodzaju "Slow food"... Na ucztach u onegoż, wydawanych nieodmiennie we wtorki i soboty dla pół setki dostojności, podawano do stołu czterokroć, w sumie jakie szesnaście luboż i ośmnaście dań, nie tolerując nijakich spóźnień i tłomaczeń... Nawet xiążę Wilhelm bawarski, jako był powozem utknął gdzie w tłoku paryskiem, do stołu już dopuszczonym nie został i pospołu z gminem pośledniejszem się musiał zakąskami z bufetu kontentować, czekając godzin parę nim się goście pryncypalni obiadem ukontentowali. Arcycenną osobliwością na owe czasy było, że Cambacares rozmów przy stole o polityce i interesach nie tolerował. Słynnaż jego kwestyja, gdy kto ze spółbiesiadników nadto głośno perorował: "Błagam, proszę mówić ciszej, bo przestajemy pojmować, co jemy"...
  Dopełniali się obadwa z Napoleonem w tem względzie tak wybornie, że gdy cesarz, uczt nie znoszący, miał jakie poselstwo tak właśnie uraczyć, najochotniej to na Cambaceresa zrucał, luboż i na wtórego ze stołem niepogniewanego: Talleyranda. Ano i pewnie słusznie, boć Napoleon sam manierami swemi przy stole prawdziwie zaszokować potrafił... Pośpiech był mu jedyną wytyczną, temuż i nieraz garścią do półmiska sięgał, ani dbając o obrusy (których dla tej przyczyny nie znosił), ani o przyodziewę własną, temuż i Constant często wtóry mundur miał uszykowany, by się cesarz w uniformie sosem uwalanem nad mapami nie pochylał, luboż i gości w niem nie przyjmował. Sceny prawdziwie histeryczne się działy, gdy Napoleon dla chyżości jaki mięsa kawalec, niemal bez gryzienia był połknął, a jeszczeć i więcej, jako ów jeszcze i gorącem był...:((  Nieborak dostawał wrychle tak strasznych boleści, że się po dywanie tarzać potrafił, nogami wierzgając, wyklinając i womity prowokować probując...
   Ano i nie dziwota temuż, że się z czasem był przyzwyczaił jadać śniadania samotnie (częstokroć nad raportami, luboż i w wannie:). Najczęściej to jajka były gotowane luboż sadzone, czasem omlet... Południową porą zaszczycał swą uwagą ulubioną sałatkę z ziemniaków, soczewicy, fasoli lub zielonego groszku z przymieszką sałaty włoskiej i jajec, tem razem na twardo warzonych. Nawiasem, to w tejże sałatce bym się doszukiwał przyczyn nadto częstych u cesarza obstrukcyj, dla których znowuż spędzenia często sobie "zupę królowej"* ordynował.
  Z zup inszych wielce poważał rosół z makaronem, takoż wszelkie jarzynowe wywary. Z mięs na cesarskiem stole rządziła wołowina, baranina i czasem drób, a kto by się z wieprzowiną był cisnął, utratą posady kuchmistrza ryzykował:), podobnie zresztą gdyby niebacznie w fasolce szparagowej "wąsów" ostawił, co w furię Napoleona wprawić potrafiło...:) Z rybami Napoleon się zabawiać nie lubił, choć nie dla przyczyn smakowych, jeno temuż, że czasu mitrężyć na zabawę z ośćmi nie cierpiał. Osobliwością w tem człeku to, że czosnku pono nie znosił, co wielu zgodnie przytwierdza. Ciekawym tedy, jakże mu bez tegoż czosnku kucharz kurczaka po prowansalsku, ponoć ulubionego, przyrządzał, boć podług mnie nie sposób tegoż dokonać... Widno może jaki koncept bezczosnkowy to był, dziś już przepomniany... Z serów kontentował się parmezanem i rokforem, takoż olęderskiemi serami twardemi, uwielbiał owoce, choć ich nigdy nadto wiele nie zjadał (zaliżby jakie z temi czereśniami za młodu jadanemi spomnienie przykre?:), a prawdziwie dogadzał sobie przy deserach. Może i owych zaokrągleń na figurze trza przyczyny w tych nugatach, migdałach i ciasteczkach z lubością pogryzanych szukać?:)) Na heleńskiej insuli, gdzie o frukta świeże nader ciężko było, deserem najulubieńszem stał się banan w cieście,  przódzi w rumie marynowany.
   Nawiasem: jakoż cesarza na ową insulę odległą wieziono, admirał Cockburn miał sobie to za honor, by nudę podróży więźniowi, prawdziwie przezeń szanowanemu osłodzić. Temuż i sadził się biedak na uczty i biesiady, któremi jako mniemał, Bonapartowi czas umila... Gdybyż nieborak wiedział, że to w umyśle Korsykanina za jeszcze jedną torturę "perfidnego Albionu" poczytane mu będzie...:)
_________________________
* ordynowana na zlecenie lekarza przybocznego, Corvisarta, mieszanina cukru, żółtek kurzych i mleka.