O przepomnianym boju pod Ostrówkiem...

Trudnoż raszyńskiej batalijej za wiktoryją mieć i nie w tem się sens jej najpryncypalniejszy zasadza... Najwięcej jej nawet historycy życzliwi półgębkiem jeno za nierozstrzygniętą ją głoszą. Do dwóch jednak niedziel po niej przyszło do bitwy kolejnej, której znaczenia wcale bym nie miał za mniejszego, straty w niej nawet i może dla Austryjaków więcej bolesne, jak te spod Raszyna i tu już nikt o wiktoryi wątpić nie może, bo ponad wszelkie wątpienie ona naszą... I cóż? Ano, nic... sami mi to rzeknijcie: któż z Was o bitwie pod Ostrówkiem słyszał?
   Że pewnie niewielu, choć jako kto "Popioły" czytał Żeromskiego, to tam jest i o tejże batalijej. Spółcześnym się ważką zdała, boć zamysł austryjacki by się miał pofortunnić, któż wie, zali by kolei tejże wojny nie odmienił, temuż zażegnanie niebezpieczeństwu temu miał xiążę Józef za tak ważkie, że raportem osobnem o tem cesarza uwiadamiał... Tegoż raportu później liczne w Europie gazety cytowały i zdałoby się żeśmy ją w kanon starć liczyć pryncypalnych winni, aliści ,jak widać, Raszyn przyćmił wszystko...
  Opowiedzmyż więc zatem, jakże pod tem Ostrówkiem było. Raszyńskiej batalii następstwo to układ zawarty o Warszawy oddaniu, przecie Austryjaki się zobowiązywały mieszkańców nie turbować, ni kontrybucyjami nie gnębić, naszych rannych wykurować i do swoich wolno odesłać brygad, a że nasi sobie zawarowali na Pradze siedzieć, która naonczas lepiej nawet niźli Warszawa ufortyfikowaną była, temuż dysputa zasadna zali to iście porażką zwać można... Osobliwie, że w czas niejaki później ruszył był Poniatowski ku Galicyi, tamże na fali entuzjazmu niemałego insurekcyja miejscowa zmiotła austryjackie władanie, a "Pepiemu" armia z dziesięciu do sześćdziesięciu urosła tysięcy! Austryjaki temczasem po próżnicy w Warszawie siedzący, poniewczasie pojęli, że ich wystrychnięto na dudków, co gorsza jeszcze tych trzydziestu tysięcy, co z arcyksięciem Ferdynandem pociągnęło na Xięstwo Warszawskie okrutnie potem zabrakło pod Wagram!
   Wypadków jednak nie uprzedzając, póki co mają Austryjaki Warszawy i poczucie niejakiej wiktoryi, przecie wiedzą, że się im Poniatowski wymknął i wpodle Pragi stojąc nadal groźnem jest... Umyślili zatem Wisły sforsować i zajść Polaków z flanki. Temuż ruszyli przez Białobrzegi ku Górze Kalwarii i nad Wisłą stanąwszy najprzód pchnęli na łodziach pułk tęgo wzmocniony pułkownika o swojskim naźwisku Czerwinka, saperzy zasię poczęli od strony Góry Kalwarii mostu budować, by czem wrychlej przeszła niem armii część pryncypalna.
   Czerwinka jednak dostrzeżonym został i gdy swój umacniał przyczółek, między Polakami już trąbki grały i tarabany biły na alarm, kuryerzy zaś raportów biegali do xięcia, zasię na powrót ordonansów do regimentów poszczególnych. Tegoż dnia (2 maja 1809) już jednak niewiele poczynić zdążono, choć jenerał Sokolnicki z kolumną swoją zdążył od Okuniewa przez Karczew podejść i Czerwinki zablokować, by się dalej już od Wisły posunąć nie zdołał.  Od rana dopiero się poczęło spychanie Austryjaków do Wisły... Ruszył pułkownik Bogusławski z batalionem jednym od strony wioski Glinki, od Kosumców następował pułkownik Siemiątkowski ze swemi żołnierzami, a jako już owi Austryjaków wzięli w kleszcze, od przodu niczem młot uderzył Sokolnicki siłami głównemi.
   Ano i dobrze już było ku wieczorowi, jako ostatni Austryjacy, co nie poginęli, luboż nie potonęli w Wiśle, broń przed Polakami złożyli, na parol się zdając. Poległo tam naszych jakich stu żołnierzy, śród ranionych licznych oficyjerów niemało, co jeno dowodzi, że się za żołnierzami nie kryli, w tem podpułkownicy Blumer* i Suchodolski. Pułkownika Mojaczewskiego raniono trzykrotnie!  A przecie te straty to ledwo dziesiąta tego część, co Austryjacy stracili, szansy zaprzepaszczonej na pognębienie wojsk polskich nie licząc... Wejrzwszy zaś na to, żeśmy pod Raszynem "ledwo" ośmiuset najeźdźców ubili, bój pod Ostrówkiem niechybnie przyjdzie Austryjakom mieć za więcej krwawy...  Gazety francuskie z przesadą niechybną pisały o Wiśle od krwi czerwonej, choć to przecie nie żadna była masakra, jeno obie strony ućciwie stawały, a żeśmy i przewagi mieli i z onej umieli skorzystać mądrze, to i chwała wojownikom tamtym, o spomnienie których upraszam każdego, co by kiedy pod Górą Kalwarią mostem przez Wisłę przejeżdżać miał...

______________
* Ignacy Blumer - wielce zacny zasługami swemi oficyjer legionowy, któremu mało zaszczytnie przyszło żywota dokonać w Noc Listopadową, gdy insurgentom przeciwny, Arsenału bronił...